Η ηθικολογία των υπογείων

Κατά πάσα πιθανότητα δεν υπάρχει κανείς Έλληνας με ελάχιστη πρόσβαση στα μέσα ενημέρωσης, έντυπα, ηλεκτρονικά ή διαδικτυακά που να μην έχει μάθει την υπόθεση του κ.Γεωργιάδη με όλες τις λεπτομέρειες που υπήρχαν διαθέσιμες.

Την ίδια στιγμή διαβάζαμε σε φιλικά μέσα στον ΣΥΡΙΖΑ και την κυβέρνηση, ότι υπάρχει μία πρόθεση από κύκλους της ΝΔ, να μη δοθεί δημοσιότητα στην υπόθεση.

Δηλαδή πόση περισσότερη δημοσιότητα θα μπορούσε να δώσει κάποιος που δεν δόθηκε;

Και ποιοι προσπάθησαν να την κουκουλώσουν;

Στο πρώτο η απάντηση είναι αρνητική. Είναι περίπου απίθανο.

Στο δεύτερο η απάντηση είναι δύσκολη. Αλλά όποιοι κι αν είναι απέτυχαν παταγωδώς.

Αλλά το πρόβλημα του ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ούτε ο Γεωργιάδης, ούτε το κουκούλωμα. Το πρόβλημα τους είναι να βρουν κάτι, οτιδήποτε που να παραπέμπει, έστω ως υπαινιγμός στο θρυλικό ...ηθικό πλεονέκτημα.

Και για αυτό φτιάχνουν έναν ανεμόμυλο για να πολεμήσουν εναντίον του ως νέοι Δον Κιχωτες.

Τον ανεμόμυλο της διαπλοκής μέσων ενημέρωσης – πολιτικής εξουσίας και μιας ηθικά διεφθαρμένης ελίτ χωρίς φραγμούς και όρια, σαν αυτήν που αποτύπωσε ο Μπερτολούτσι στο 1900, που προσπαθεί να αποκρύψει μία είδηση.

Μόνο που η δημοσιότητα που έχει η ίδια η είδηση, λέει ότι αυτός ο ανεμόμυλος δεν υπάρχει γιατί χιλιάδες πήγες αναμετέδωσαν την ίδια είδηση.

Το κακό είναι ότι οι χιλιάδες πηγές μοιάζουν τόσο πολύ, σαν να ειναι μία.

Γιατί μία είναι! Τα υπόγεια του Μαξίμου που επιδαψιλεύουν τιμές και αναγνώριση στον εαυτό τους.

Διότι μπορεί να απέτυχαν σε όλα, αλλά αποκάλυψαν αυτό που η ελίτ ήθελε να κρύψει.

Το οτι δεν ήταν κρυφό έχει ελάχιστη σημασία για τα υπόγεια...

Παλαιότερα ο πρωθυπουργός, είχε πει οτι μπορεί να μας λένε ψεύτες, αλλά δεν μας λένε κλέφτες. Επειδή το τελευταίο δεν είναι απολύτως βέβαιο, στα υπόγεια του Μαξίμου σκέφτηκαν ότι μπορεί να ενισχυθεί η διατύπωση: Δεν είμαστε παιδεραστές.

Αλλά ποιος είναι;

Ο Γεωργιάδης δεν καταδικάστηκε για αυτό...