Επέσανε θύματα αδέλφια αυτοί...

«Η κρίση μας έχει αλλάξει όλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ πρέπει να αλλάξει και αυτός».

H διαπίστωση της διακήρυξης της Κεντρικής Επιτροπής του ΣΥΡΙΖΑ, θα μπορούσε να είναι σωστή, αν δεν ήταν υποκριτική.

Αλλά είναι. Διότι μπορεί η ηγετική ομάδα του κόμματος να ισχυρίζεται ότι «τώρα είναι η σειρά μας να εμπιστευτούμε τον κόσμο που μας εμπιστεύτηκε».

Αλλά ο κόσμος τους, δεν τους εμπιστεύθηκε, τους αποδοκίμασε.

Όχι με το εκλογικό αποτέλεσμα που έδωσε τη νίκη στη ΝΔ.

Αλλά γιατί άλλαξε τον ΣΥΡΙΖΑ με τις ίδιες τις επιλογές των προσώπων που έκανε.

Από τους 86 βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, στην προηγούμενη βουλή, ήταν οι 54. Αυτό σημαίνει μία ανανέωση της κοινοβουλευτικής ομάδας κατά 38%. Δεν έχει ξαναγίνει σε κόμμα που έχασε τις εκλογές. Συνήθως σε αυτές τις περιπτώσεις, ευνοούνται οι νυν και χάνουν οι νέοι.

Από τους 86 βουλευτές, μόνο οι 41, δηλαδή λιγότεροι από τους μισούς (το 48% για την ακρίβεια) είχαν την τύχη να ανήκουν στην κοινοβουλευτική ομάδα της πρώτης φοράς αριστερά, που κέρδισε τις εκλογές τον Ιανουάριο του 2015. (Οι οποίοι 41 γίνονται 44 αν συνυπολογιστούν οι τρεις που τότε είχαν εκλεγεί με τον ΑΝΕΛ και τώρα με τον ΣΥΡΙΖΑ.)

Το εκλογικό σώμα που εμπιστεύθηκε τον ΣΥΡΙΖΑ, αποδοκίμασε δύο στους τρεις εν ενεργεία βουλευτές του.

Αλλά εδώ ξεκινά η υποκρισία της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ,

Διότι οι 29 νέοι που εξελέγησαν ήταν στην συντριπτική τους πλειοψηφία άνθρωποι τους οποίους η ηγεσία συστηματικά προέβαλλε και επέβαλε “καταναλώνοντας” μία σειρά ασήμαντων στη μεγάλη τους πλειοψηφία βουλευτών οι οποίοι ούτε προσέφεραν τίποτε, ούτε μάθαμε να είχαν άποψη, ούτε ο αρχηγός τους έδειξε να τους εκτιμά. Απλώς ψήφιζαν σε όλα “ναι”, έπαιρναν την αποζημίωση κι έβγαζαν έναν δεκάρικο, εκτονώνοντας τον αντιμπεριαλισμό τους στην υποστήριξη του Μαδούρο.

Στο γνωστό παραμύθι, η οικοδόμηση του γεφυριού της Άρτας απαίτησε να θυσιάσει ο πρωτομάστορας τη γυναίκα του.

Ο κ.Τσίπρας ως γνήσιος Αρτινός, έχει μάθει καλά τον μύθο του και για την οικοδόμηση της γέφυρας από τον ΣΥΡΙΖΑ προς το νέο κόμμα, θυσιάζει το “πολιτικό αίμα” των πρώην βουλευτών του, για τους οποίους κανείς δεν έκλαψε.

Άλλωστε στα κόμματα κανείς δεν κλαίει ποτέ για κάποιους ασήμαντους και υπάκουους. Ούτε εκείνοι είχαν κλάψει όταν ο αρχηγός τους, δεν έχανε ευκαιρία να τους δείξει ότι του είναι βάρος...

Θα ξεχαστούν ως η γυναίκα του πρωτομάστορα.