Το παράδοξο του ανήκειν - Free Sunday
Το παράδοξο του ανήκειν

Το παράδοξο του ανήκειν

Της Κατερίνας Γαρέφου


Από την στιγμή που ερχόμαστε σε “τούτον μάταιο κόσμο”(τραγική εισαγωγή)‧  

η στιγμή λοιπόν που αρχίζει, όχι η φυσική μας ύπαρξη, αλλά η πνευματική, περίπου στην ηλικία των 2 χρόνων, όταν η λογική, η μνήμη, το συναίσθημα, αρχίζουν να αναπτύσσονται, αρχίζει και ο αέναος αγώνας της ιδιοκτησίας μας.

Κατέχω-Κατέχομαι

Ανήκω-Μου Ανήκουν

Η μαμά "μου", το γάλα "μου", η οικογένειά "μας" 

Το θέμα περί υλιστικής κατοχής, έχει ξεφτίσει. Είναι ήδη παρωχημένο και μακάριοι όσοι έχουν συνειδητοποιήσει την αχρηστότητα του υλικού.

Αυτό όμως που χρήζει ακόμα συνειδητοποιήσεις, είναι η ουτοπιστική κατοχή των ανθρώπων.

Αυτοί μας ανήκουν;

Κι αν ναι, για πόσο;

Ο πατέρας λέει "το παιδί μου"...

Η σύζυγος λέει "ο άντρας μου"... 

Εγώ μου ανήκω;

Μια συνεχής πάλη διατήρησης των αναπνεόντων υπαρχόντων μας...

Φιλίες χάνονται, έρωτες πενθούντα, άνθρωποι πεθαίνουν...

Σχέσεις και δεσμά ποιούνται ταχυδακτυλουργικά, σχεδόν μαγικά και ακόμα πιο μαγικά μετατρέπονται σε αναμνήσεις.

Συχνά στην πορεία του μετασχηματισμού παίρνουν αντιθετικές μορφές. Η αγάπη γίνεται μίσος και το γλυκό, πικρό...

Από την μορφή όμως της ανάμνησης κανένα συναίσθημα δεν θα καταφέρει να ξεγλιστρήσει.

Γιατί; Γιατί κανένα συναίσθημα δεν είναι άφθαρτο και αιώνιο.

Με το πέρας, λοιπόν, του συναισθήματος και των σκέψεών μας προς τους ανθρώπους που μας περιβάλλουν, έρχεται και το πέρας της κατοχής τους από εμάς.

Πού είναι οι πεταλούδες στο στομάχι του πρώτου μας έρωτα;

Πού είναι ο ενθουσιασμός του να ανακαλύπτεις το μεγαλείο της φιλίας;

Πού είναι ο αρχικός θαυμασμός προς κάποιον που είχες συναντήσει;

Πού είναι οι άνθρωποι που πέρασαν και έφυγαν απ' την ζωή;

Φαίνεται πως η κατοχή δεν είναι παρά στιγμιαία, και εφαρμόζεται στην παροντική φυσαλίδα που είμαστε κλεισμένοι. Αυτή η φυσαλίδα είναι που μας περιφέρει στο συνεχές, συμπαντικό χώρο-χρονικό.

Η κατοχή του ίδιου μας του εαυτού είναι φυσαλίδες.

Αμέτρητες, μικροσκοπικές φυσαλίδες που αλλάζουν σε συνοχή, περιεκτικότητα, αναλογίες συναισθημάτων και σκέψεων σε κλάσματα δευτερολέπτων, εξελίσσονται και σκάνε για να γεννηθούν οι επόμενες.

Κάθε φυσαλίδα σε κάθε στιγμή και ένα καινούριο "εγώ".

Μέχρι εκείνη την τελευταία φυσαλίδα που σκάει. Μετά από εκείνη, η επιστήμη, η μεταφυσική και η πίστη αρχίζουν το ευφάνταστο έργο τους. Από ανατομία μέχρι μετενσαρκώσεις και παραδείσους.

Όταν λοιπόν η σχέση μας με το "εγώ" μας δεν μας ανήκει, πώς μπορεί να μας ανήκουν οι γύρω μας;

Και ποιός έχει την δύναμη να ξεπερνάει το φυσικό φαινόμενο της αδράνειας που μας κρατεί κολλημένους στην προηγούμενη κίνηση;

Ποιός αφήνει πίσω την φυσαλίδα "του" να σκάσει και να υποδεχτεί με δέος και ευγνωμοσύνη την καινούρια, συνειδητοποιημένος πως και αυτή θα εκραγεί μέχρι να σχηματιστεί η επόμενη;

'Όταν καταφέρουμε να αποτοξινωθούμε από τον εθισμό της συνήθειας και σπάσουμε τα μοτίβα των προηγούμενων φυσαλίδων, αγκαλιάζοντας την καινούρια, θα έχουμε απαλλαγεί από κτητικότητα, φοβίες και την κοινωνική αποταμίευση μονάδων κύρους.

Έως τότε, ας συνεχίσουμε να ζούμε σ' ένα νεκροταφείο  παρελθοντικών φυσαλίδων, δειλά και θρηνητικά!

Μου, σου, του.....  σούξου, μούξου, μανταλάκια....

Μην χάσεις τον εαυτό σου λένε…

Τον χαμένο....