Λεωνίδας Γρηγοράκος: «Η κυβέρνηση Τσίπρα είναι πλέον μετέωρη»

Ο ανεξάρτητος βουλευτής Λακωνίας Λεωνίδας Γρηγοράκος περιμένει από τον πρόεδρο της ΝΔ να κάνει πράξη τη δέσμευσή του για συγκρότηση «μεταρρυθμιστικής συμμαχίας». Αναγνωρίζει τις δυσκολίες του εγχειρήματος και θεωρεί ότι ο Κ. Μητσοτάκης κινείται στη σωστή κατεύθυνση.

Δεν γνωρίζω αν παρακολουθεί την αρθρογραφία μου ο κ. Μητσοτάκης. Αυτό που μπορώ να καταλάβω είναι ότι αντιλαμβάνεται σωστά τις καίριες ανάγκες της χώρας. Πάντως, συνεννοημένοι δεν είμαστε. Η έξοδος από την κρίση είναι συνυφασμένη με ένα ισχυρό, μεταρρυθμιστικό σοκ. Η αναδιάρθρωση του κράτους, ο δημοσιονομικός εξορθολογισμός, η ανασύσταση όλων των δομών κοινωνικής προστασίας, όπως είναι ο τομέας της υγείας, η απεξάρτηση της παιδείας από τους πρωτοφανείς αναχρονισμούς και ιδεοληψίες της συριζαϊκής διακυβέρνησης, η καλλιέργεια επενδυτικού ενδιαφέροντος, η ενίσχυση της παραγωγικότητας και ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας, είναι όλες ζωτικές μεταρρυθμιστικές προτεραιότητες. Οι μεταρρυθμίσεις αυτές, για να έχουν πρακτικό αντίκρισμα, χρειάζονται μια ευρύτερη πολιτική και κοινωνική πλειοψηφία. Εξού και υποστηρίζω την αναγκαιότητα μιας διευρυμένης συμμαχίας όλων των φιλοευρωπαϊκών και μεταρρυθμιστικών δυνάμεων. Θετικό γεγονός είναι ότι ο κ. Μητσοτάκης επιδιώκει να υπερβεί τις παρωχημένες αντιλήψεις και πρακτικές που, δυστυχώς, ακόμη και σήμερα είναι κυρίαρχες στην πολιτική ζωή του τόπου. Είναι πολύ σημαντικό ο αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης να θέλει να «γυρίσει σελίδα», αφήνοντας στην άκρη τις αυταρέσκειες και μονομέρειες του παρελθόντος. Η πρόσφατη δήλωσή του ότι σε ενδεχόμενη επικράτησή του θα δημιουργήσει ένα κυβερνητικό σχήμα και με εξωκοινοβουλευτικές προσωπικότητες από τον ευρύτερο χώρο κινείται αναμφίβολα σε σωστή τροχιά.

Με την παρουσία του στη ΔΕΘ ο κ. Τσίπρας έδειξε ότι υπολείπεται του πρωθυπουργικού ρόλου. Στην πραγματικότητα, δεν μπορεί να ανταποκριθεί στις ανάγκες και απαιτήσεις της διακυβέρνησης. Φαίνεται να αντιλαμβάνεται πλέον τα τραγικά αδιέξοδα στα οποία έχει βρεθεί η χώρα και ο ίδιος. Η εικόνα που έβγαλε στη ΔΕΘ ήταν αποκαλυπτική. Πρώτη φορά διαπιστώσαμε ότι έχουμε πρωθυπουργό που δεν έχει να πει τίποτα. Εξαιτίας αυτού και η πρωτοφανής νευρικότητα, αμηχανία και αναλγησία την οποία εμφάνισε. Η ψυχολογική του αδυναμία να καταλάβει και να κατανοήσει το άγχος μιας δημοσιογράφου η οποία μένει άνεργη μετά την κυβερνητική απόφαση να κλείσουν κανάλια είναι αποκαρδιωτική. Όταν ένας πρωθυπουργός εμφανίζει συμπτώματα αυταρχισμού και έπαρσης, είναι εμφανές ότι δεν μπορεί να ανταποκριθεί στον ρόλο του. Οι πρωθυπουργικές αυταρέσκειες επιβεβαιώνουν ότι ο κ. Τσίπρας, θέλοντας να αποδράσει από την αμείλικτη πραγματικότητα, καταφεύγει σε μυθεύματα και σε πρωτοφανή ψέματα. Δυστυχώς, στη σύγχρονη Ιστορία η σήμανση του Τσίπρα θα είναι «ο πρωθυπουργός που είπε τα μεγαλύτερα και πιο πολλά ψέματα».

Ο λόγος και η εικόνα του κ. Μητσοτάκη στη ΔΕΘ έδειξαν ότι ο πρόεδρος της ΝΔ προσπαθεί να ανατοποθετήσει την παράταξη της οποίας ηγείται σε μια διαφορετική πολιτική και ιδεολογική βάση. Το εγχείρημά του αναμφίβολα είναι δύσκολο και σύνθετο. Προσκρούει στις παγιωμένες αντιλήψεις αλλά και δομές του κόμματός του. Η επικράτησή του δεν σημαίνει και αυτόματη μεταστροφή της ΝΔ στις μεταρρυθμιστικές και εκσυγχρονιστικές διακηρύξεις του νέου προέδρου της. Άλλωστε ένα κόμμα συντηρητικό είναι φυσικό να δυσκολεύεται να αφομοιώσει νέες ιδέες, νέες προτάσεις, νέες προσεγγίσεις. Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η περίπτωση του κ. Σημίτη, όταν ανέλαβε την ηγεσία του ΠΑΣΟΚ. Οι πολιτικές που ενσάρκωνε βρίσκονταν σε διάσταση με αυτές του κόμματος. Η δυσαρμονία αυτή φάνηκε και στις αντιδράσεις που εκδηλώθηκαν όταν ο τότε πρωθυπουργός προσπάθησε να κάνει κάποιες ουσιαστικές αλλαγές σε καίρια ζητήματα, όπως, για παράδειγμα, αυτό της μεταρρύθμισης του ασφαλιστικού. Έτσι και τώρα, βλέπουμε τη δυσκολία, ακόμη και δυστοκία, του κ. Μητσοτάκη να «εμποτίσει» την παράταξή του με τις ιδέες και θέσεις που πρεσβεύει. Κατά τη γνώμη μου, γι’ αυτό χρειάζεται ισχυρή αποφασιστικότητα και σταθερή επιμονή για την προώθηση του μεταρρυθμιστικού του σχεδίου. Ο κίνδυνος του συγκερασμού και του μέσου όρου είναι υπαρκτός. Οι υπάρχουσες δυνάμεις στη ΝΔ είναι εύλογο να μην μπορούν να συγχρονιστούν με τον βηματισμό του κ. Μητσοτάκη. Η αδυναμία αυτή ξεπερνιέται στον βαθμό που ο πρόεδρος της ΝΔ επιδείξει την απαιτούμενη προσήλωση στους στόχους και τις επιδιώξεις του. Προσωπικά, είμαι πεπεισμένος για τη βούλησή του. Το ίδιο φαίνεται να συμβαίνει με εκείνους τους πολίτες που στρέφουν το ενδιαφέρον τους σε αυτόν. Ωστόσο, το καίριο ζήτημα είναι η αντιστοιχία λόγου και έργου. Η υπόθεση αυτή είναι δύσκολη. Δεν εξαρτάται μόνο από τις αντικειμενικές συνθήκες αλλά και από τις υποκειμενικές δυνατότητες. Ο κ. Μητσοτάκης καλείται να «κερδίσει το στοίχημα» των καθαρών θέσεων και των καθαρών λύσεων. Η στοχοπροσήλωσή του σε αυτό είναι ικανή και απαραίτητη προϋπόθεση για να «χαράξει» και να «περπατήσει» σε νέους πολιτικούς δρόμους.

Τα κόμματα είναι κλειστοί μηχανισμοί νομής και αναδιανομής της κάθε εξουσίας. Χαρακτηριστική περίπτωση είναι η επικαλούμενη επετηρίδα. Οι διακηρύξεις τους για «άνοιγμα» στην κοινωνία, για ανανέωση, για την ανάγκη να βγουν νέες δυνάμεις στο προσκήνιο, τις περισσότερες φορές στερούνται ουσιαστικού περιεχομένου. Είναι λόγια του αέρα. Γι’ αυτό και πιστεύω ότι το κομματικό σύστημα χρειάζεται μια ουσιαστική αναδόμηση, έναν πραγματικό μετασχηματισμό. Γνωρίζουμε τι συμβαίνει σε όλα σχεδόν τα κόμματα, τα οποία, δυστυχώς, είναι περιχαρακωμένα στον μικρόκοσμό τους. Γι’ αυτόν νοιάζονται, γι’ αυτόν ενδιαφέρονται, αδυνατώντας να απεξαρτηθούν από τις κοντόφθαλμες αντιλήψεις και πρακτικές τους. Για παράδειγμα, το ΠΑΣΟΚ, που τυγχάνει να γνωρίζω καλά, ακόμη και τώρα, που είναι μικρό και συρρικνωμένο κόμμα, αδυνατεί να «δει» πέρα από τον εαυτό του. Έχει παλινδρομήσει στις αρχέγονες πολιτικές του. Εμφανίζει συμπτώματα «αυτισμού». Και όλα αυτά γιατί η κα Γεννηματά δεν έχει τις προϋποθέσεις να ανταποκριθεί στη μεγάλη αναγκαιότητα της ανασύνθεσης του αποκαλούμενου ενδιάμεσου χώρου. Προτιμά ένα μικρό και ελεγχόμενο κόμμα, που θα στηρίζεται σε φίλους και αρεστούς, γιατί δεν μπορεί να υπηρετήσει ένα ΠΑΣΟΚ με ανοιχτούς ορίζοντες. Η πρόθεση του κ. Μητσοτάκη να αλλάξει τη ΝΔ είναι αναμφίβολα θετική. Βοηθάει στον απεγκλωβισμό των κομμάτων από τα στερεότυπα και τις δοξασίες του χθες. Βέβαια, χρειάζεται κάποιον χρόνο για να αποδείξει ότι οι επιθυμίες του μπορούν να έχουν πρακτικό αντίκρισμα. Η ανάδειξη νέων δυνάμεων είναι μια επίμονη διαδικασία. Προϋποθέτει αταλάντευτη συνέπεια και προσήλωση. Με τη θέση μου αυτή δεν θέλω να δικαιολογήσω τις όποιες καθυστερήσεις, ακόμη και αμφισημίες, εμφανίζει ο κ. Μητσοτάκης ως προς την υλοποίηση των διακηρύξεών του. Ευελπιστώ ότι θα επιταχύνει τους ρυθμούς ανανέωσης και εκσυγχρονισμού της παράταξης της οποίας ηγείται. Εξάλλου κάτι τέτοιο είναι συνυφασμένο με τη δυνατότητά του να ανταποκριθεί στις νέες ανάγκες και απαιτήσεις της χώρας, της οικονομίας και της κοινωνίας.

Το «άνοιγμα» στο Κέντρο είναι μια αυτονόητη πρωτοβουλία, αν θέλει ο κ. Μητσοτάκης να διαμορφώσει μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία. Όπως είναι γνωστό, «η μάχη, οι εκλογές, κερδίζονται με το Κέντρο». Γνωρίζουμε ότι μια μεγάλη κατηγορία πολιτών αυτοτοποθετείται στο κέντρο του πολιτικού φάσματος. Σήμερα, που ο χώρος του ΠΑΣΟΚ έχει υποστεί πρωτοφανή καθίζηση, ο ενδιάμεσος χώρος αναζητά μια νέα πολιτική έκφραση. Την ανάγκη αυτή προσπαθεί να καλύψει ο κ. Μητσοτάκης. Το προσωπικό του προφίλ μπορεί να εξυπηρετεί αυτόν του τον στόχο, όμως το κόμμα του οποίου ηγείται δύσκολα μπορεί να αποτελέσει τον υποδοχέα ενός κόσμου που θέλει να ξεφύγει από τις γνωστές διαχωριστικές γραμμές «δεξιά - αριστερά». Έτσι μπορούν να εξηγηθούν και οι δυστοκίες που εμφανίζονται ή, όπως λέτε εσείς, να «καρκινοβατούν» τα «ανοίγματα» στο Κέντρο.

Τις πολιτικές εξελίξεις επηρεάζουν δραστικά οι πρωτοφανείς αποκαλύψεις για τις σχέσεις του επίδοξου καναλάρχη και «κόκκινου» εργολάβου με την κυβέρνηση του κ. Τσίπρα. Η «χιονοστιβάδα» αυτών των αποκαλύψεων προκαλεί ανεπανόρθωτο, σχεδόν, πλήγμα σε μια κυβέρνηση που παραπλάνησε τον ελληνικό λαό με ορυμαγδό ψεμάτων και εμφάνισε τον εαυτό της ως θεματοφύλακα της ηθικής στην πολιτική και της διαφάνειας. Το περιβόητο ηθικό πλεονέκτημα, το οποίο με «τυμπανοκρουσίες» προέβαλε, αποδείχθηκε παντελώς «κάλπικο» και ανυπόστατο. Η συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ είναι πλέον μετέωρη. Στερείται των στοιχειωδών προϋποθέσεων που θα της επέτρεπαν να παραμείνει στο «πηδάλιο» της χώρας. Η κοινοβουλευτική της πλειοψηφία μπορεί να παραμένει ανθεκτική, γιατί ως νεόκοποι της εξουσίας δεν θέλουν να απολέσουν τα αξιώματα που αυτή τους παρέχει, ωστόσο η κοινωνική και πολιτική «ασφυξία» που έχει διαμορφωθεί εις βάρος της θα την «πνίξει».