Ο Τσίπρας επενδύει σε μια γελοία αλλά πάντα επικίνδυνη πόλωση

Σε όλα τα θέματα που απασχολούν την κοινή γνώμη, από τη διαχείριση του «Μακεδονικού» μέχρι την αντιμετώπιση της πολιτικής βίας και των προβλημάτων της ελληνικής οικονομίας, το Μαξίμου επενδύει σε μια γελοία –με βάση τις πραγματικές ανάγκες της χώρας– αλλά πάντα επικίνδυνη πόλωση.

Στόχος του είναι να συγκρατήσει την πολιτική, εκλογική πτώση του ΣΥΡΙΖΑ και να φτάσουμε σε ένα εκλογικό αποτέλεσμα στο οποίο ο ΣΥΡΙΖΑ θα είναι ο βασικός ηττημένος αλλά δεν θα υπάρχει ουσιαστικός νικητής. Νομίζω ότι ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του υπερτιμούν τις δυνατότητές τους, αλλά δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η στρατηγική της πόλωσης θα έχει μεγάλο άμεσο και έμμεσο κόστος για την οικονομία, την κοινωνία, το δημοκρατικό μας σύστημα και την Ελλάδα.

Μπόνους στον αλυτρωτισμό

Το περασμένο Σαββατοκύριακο το σύστημα Μαξίμου προσπάθησε να στήσει ένα σκηνικό επικοινωνιακού και διπλωματικού θριάμβου, προετοιμάζοντας το έδαφος για την αποδοχή εκ μέρους της κυβέρνησης Τσίπρα της ονομασίας «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν».

Η προσπάθεια του συστήματος Μαξίμου προσέκρουσε στη δυναμική αντίδραση της ΝΔ και άλλων κομμάτων της αντιπολίτευσης, ενώ το κρίσιμο 48ωρο φρόντισε να εξαφανιστεί, για μία ακόμη φορά, ο κυβερνητικός εταίρος του κ. Τσίπρα, κ. Καμμένος.

Η γελοιότητα του κυβερνητικού χειρισμού βρίσκεται στην αποδοχή μιας ονομασίας που θα κατοχύρωνε διεθνώς και συνταγματικά τον επιθετικό αλυτρωτισμό της γειτονικής χώρας. Στη μάταια αναζήτηση κάποιου πολιτικού πλεονεκτήματος, η κυβέρνηση Τσίπρα πρώτα διολίσθησε στις θέσεις των Σκοπίων και στη συνέχεια βγήκε από το διαπραγματευτικό πλαίσιο που είχε οριστεί από την Αθήνα, τα Σκόπια και τον ειδικό διαπραγματευτή του ΟΗΕ.

Μέσα σε δύο ημέρες ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και ο υπουργός Εξωτερικών κ. Κοτζιάς υποχρεώθηκαν να αναδιπλωθούν, αλλά στη συνέχεια οργάνωσαν μια ρελάνς πολιτικής γελοιότητας, προβάλλοντας παρεμβάσεις των ΗΠΑ και της Γερμανίας υπέρ μιας άμεσης «λύσης» στο «Μακεδονικό». Ένα κίνημα της ριζοσπαστικής Αριστεράς που υποτίθεται ότι θέλει να ενισχύσει την αυτονομία σε σχέση με τον διεθνή παράγοντα έφτασε να διαφημίζει ξένες παρεμβάσεις και την ανάγκη άμεσης προσαρμογής σε αυτές ανεξάρτητα από το εθνικό κόστος, σε μια προσπάθεια να βγει από τη δύσκολη πολιτική, διπλωματική θέση.

Κυβερνητικές γελοιότητες

Πέρα από τα όρια του γελοίου κινήθηκε η κυβέρνηση Τσίπρα και στο θέμα της άνανδρης επίθεσης τραμπούκων εναντίον του δημάρχου Θεσσαλονίκης κ. Μπουτάρη.

Πρώτον, συνέκρινε τη δράση του ακροδεξιού παρακράτους της δεκαετίας του ’60 με την επίθεση ακροδεξιών και χούλιγκαν στον Μπουτάρη, σε μια προσπάθεια να αναδείξει τις ανύπαρκτες πολιτικές ευθύνες της ΝΔ για όσα απαράδεκτα συνέβησαν. Το παρακράτος της δεκαετίας του ’60 λειτουργούσε, με βάση όσα αποκαλύφθηκαν, με την ανοχή κρατικών υπηρεσιών και το βασικό ερώτημα είναι πού ήταν το κράτος και κυρίως οι αρχές ασφαλείας για να προστατέψουν τον δήμαρχο Θεσσαλονίκης από την επίθεση αυτού που η κυβέρνηση χαρακτηρίζει παρακράτος.

Η σημερινή εξουσία έφτασε στην απόλυτη πολιτική γελοιοποίηση συνδυάζοντας τις δραματικές διαστάσεις που έδωσε στην επίθεση κατά Μπουτάρη –οργανωμένη, δολοφονική, καθοδηγούμενη, σχεδιασμένη να μας γυρίσει σε σκοτεινές εποχές– με τις ποινές-χάδια που επιβλήθηκαν σε όσους πρωταγωνίστησαν σε αυτήν, οι οποίοι γύρισαν «κύριοι» στα σπίτια τους, για να διηγηθούν στο κοινωνικό και πολιτικό περιβάλλον τους τα ανδραγαθήματά τους.

Οι δύο χρήσεις του Ψωμιάδη

Πολιτικά γελοία είναι και η πολωτική αξιοποίηση του κ. Ψωμιάδη που επιχειρήθηκε από το Μαξίμου. Σε συνθήκες πολιτικής ρουτίνας, το σύστημα Μαξίμου προβάλλει τον κ. Ψωμιάδη σαν τον «Ζορό» της αμφισβήτησης της ηγεσίας Μητσοτάκη από απογοητευμένους πρώην Νεοδημοκράτες οι οποίοι θεωρούν ότι η ΝΔ δεν είναι πλέον αρκετά φιλολαϊκή και πατριωτική.

Με αφορμή την επίθεση τραμπούκων κατά Μπουτάρη το σύστημα Μαξίμου άρχισε να προβάλλει τον κ. Ψωμιάδη –ο οποίος έκανε απαράδεκτες δηλώσεις σε βάρος του δημάρχου Θεσσαλονίκης, που μπορεί να νομιμοποιήσουν στην αντίληψη πολιτών την πολιτική βία– σαν «απόδειξη» της ανύπαρκτης ακροδεξιάς διολίσθησης της ΝΔ. Πήραν δηλαδή έναν πρώην Νεοδημοκράτη, τον οποίο μέχρι πριν από λίγα εικοσιτετράωρα πρόβαλλαν σαν διαφωνούντα, και τον εμφάνισαν σαν απόδειξη ακροδεξιών επιλογών της ηγεσίας Μητσοτάκη.

Κι ενώ η κυβέρνηση προσπαθεί να κατασκευάσει ένα παρακράτος το οποίο θέλει να φορτώσει στη ΝΔ, η κυβερνητική ηγεσία εξακολουθεί να προσφέρει κάλυψη στα «παιδιά», κατά Βούτση, και στη «συλλογικότητα», κατά Τόσκα, του Ρουβίκωνα. Τα μέλη της οργάνωσης, τα οποία βανδάλισαν τα γραφεία του Συμβουλίου της Επικρατείας, ενοχλήθηκαν από την αντίδραση της ηγεσίας της ΝΔ και έφτασαν να απειλήσουν προσωπικά τον πρόεδρο της ΝΔ κ. Μητσοτάκη. Ο Ρουβίκωνας εξελίσσεται σε είδος παρακράτους με την ανοχή του κομματικού κράτους του ΣΥΡΙΖΑ και την ενθάρρυνση κυβερνητικών στελεχών, όπως ο Βούτσης και ο Τόσκας. Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας αναπτύσσει γελοίες θεωρίες περί υποτιθέμενου παρακράτους της Δεξιάς με κυβέρνηση της ριζοσπαστικής Αριστεράς για να κρύψει την παρακρατική λογική του Μαξίμου, η οποία εκδηλώνεται με συγκεκριμένες παρεμβάσεις κάθε φορά που κρίνεται αναγκαίο, από την υπονόμευση των συλλαλητηρίων για το «Μακεδονικό» μέχρι την άσκηση πολιτικής και ψυχολογικής πίεσης σε βάρος των αντιπάλων του και μελών των οικογενειών τους.

Ολιστικό σχέδιο μη ανάπτυξης

Το ολιστικό σχέδιο οικονομικής ανάπτυξης που εμφάνισε η κυβέρνηση Τσίπρα έχει όλα τα χαρακτηριστικά της οικονομικής πολιτικής που οδήγησε στη στασιμότητα.

Στα τέλη του 2014 η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προέβλεπε, με βάση τη βελτίωση των οικονομικών επιδόσεων με πρωτοβουλία της κυβέρνησης Σαμαρά, αύξηση του ελληνικού ΑΕΠ κατά 5% έως 6% στη διάρκεια της διετίας 2015-2016. Η εκλογική επικράτηση ΣΥΡΙΖΑ και η κρίση με την Ευρωζώνη οδήγησαν στην απόλυτη οικονομική στασιμότητα.

Το 2017 η αρχική πρόγνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής ήταν για ανάπτυξη 2,7%, η οποία περιορίστηκε στο μισό (1,35%), το οποίο με τη σειρά του οφείλεται στις καλές επιδόσεις του τουρισμού, παρά την υπερφορολόγησή του από την κυβέρνηση Τσίπρα, και στις μεγάλες ιδιωτικές επενδύσεις στο πλαίσιο του προγράμματος ιδιωτικοποιήσεων της κυβέρνησης Σαμαρά. Το 2018 ξεκίνησε με πρόγνωση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας κατά 2,5%, η οποία «ψαλιδίστηκε» ήδη σε 1,9% εξαιτίας των κυβερνητικών λαθών και παραλείψεων.

Τα τελευταία τριάμισι χρόνια είναι ζήτημα αν αυξήθηκε το ελληνικό ΑΕΠ κατά 1%, ενώ οι αντίστοιχες αυξήσεις είναι γύρω στο 16% για την Ιρλανδία, 11,5% για την Ισπανία και 8% έως 9% για Κύπρο και Πορτογαλία. Αντί να βγάλει το οικονομικό επιτελείο της κυβέρνησης τα αναγκαία συμπεράσματα από την εντυπωσιακή αποτυχία του σε ένα εξαιρετικά ευνοϊκό ευρωπαϊκό περιβάλλον, επιμένει σε αναπτυξιακές συνταγές οι οποίες στηρίζονται σε περισσότερους φόρους και ασφαλιστικές εισφορές, σε μεγαλύτερο Δημόσιο και γραφειοκρατία, σε περισσότερες δαπάνες για το κομματικό κράτος και σε μεγαλύτερη και πιο συστηματική νομή της εξουσίας. Επιπλέον, οι ασκήσεις πόλωσης του Μαξίμου επιβαρύνουν μια προβληματική οικονομία που περνάει ένα δύσκολο μεταβατικό στάδιο. Όσο μεγαλύτερη πόλωση προκαλεί ο κ. Τσίπρας γύρω από εθνικά θέματα και ζητήματα που έχουν σχέση με την πολιτική βία και όσο περισσότερο παίζει ο Ρουβίκωνας ταυτόχρονα τον ρόλο του δικαστή και του εκδικητή, τόσο πιο μακριά θα μείνουν από την ελληνική οικονομία και οι επενδυτές που μας ενδιαφέρουν.