Το στοίχημα είναι να ανέβει η Ελλάδα οικονομική κατηγορία

Η κατάσταση της ελληνικής οικονομίας το 2018 είναι πολύ πιο δύσκολη απ’ ό,τι ήταν στα τέλη του 2014. Μετά την αναγκαστική στροφή της οικονομικής πολιτικής της κυβέρνησης Τσίπρα το καλοκαίρι του 2015, βελτιώθηκαν σταδιακά σημαντικοί δημοσιονομικοί και οικονομικοί δείκτες.

Είναι όμως λάθος να μένουμε στη σύγκριση του κάπως καλύτερου 2018 με το καταστροφικό 2015, γιατί έτσι χάνουμε τη συνολική εικόνα που προσδιορίζει, σε μεγάλο βαθμό, την προοπτική μας.

Πέσαμε κατηγορίες

Μπήκαμε στην κρίση έχοντας το 14ο κατά κεφαλήν Ακαθάριστο Εγχώριο Προϊόν (ΑΕΠ) μεταξύ των «28» της Ε.Ε. και με βάση τα επίσημα στοιχεία το 2017 βρεθήκαμε στην 24η θέση στην Ε.Ε. των «28».

Οι περισσότερες οικονομίες της Ε.Ε. βρίσκονται στον 5ο ή 6ο χρόνο σταθερής οικονομικής ανάπτυξης, ενώ εμείς χάσαμε την αναπτυξιακή τριετία 2015-2017 και προσπαθούμε τώρα να βρούμε τον βηματισμό μας βοηθούμενοι από τον τουρισμό και το πρόγραμμα των ιδιωτικοποιήσεων.

Η προηγούμενη τριετία ήταν εξαιρετικά καλή για τις πρώην «μνημονιακές» χώρες. Η Ιρλανδία αναπτύχθηκε γύρω στο 14% και έχει πλέον περίπου το διπλάσιο κατά κεφαλήν εισόδημα από την Ελλάδα. Η Ισπανία αναπτύχθηκε γύρω στο 10%, η Κύπρος και η Πορτογαλία γύρω στο 7%-8%, ενώ εμείς μείναμε στάσιμοι. Από την 24η θέση όπου έχουμε πέσει στο κατά κεφαλήν ΑΕΠ, βλέπουμε την Κροατία, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία, που βρίσκονται πιο κάτω από εμάς, να καλύπτουν την απόσταση που μας χωρίζει.

Εξαιτίας του αποτυχημένου ριζοσπαστικού πειράματος του 2015 φορτωθήκαμε έναν πρόσθετο λογαριασμό, ενώ δέχτηκε φοβερό πλήγμα το τραπεζικό σύστημα, στο οποίο στηρίζεται η χρηματοδότηση του ιδιωτικού τομέα. Οι πιέσεις που δέχονται το τελευταίο διάστημα οι μετοχές των ελληνικών τραπεζών στέλνουν το μήνυμα ότι η εξυγίανσή τους περνά υποχρεωτικά από τη σκληρή διαχείριση των κόκκινων δανείων με τεράστιο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.

Η παράταση, με ευθύνη Τσίπρα, του προγράμματος-μνημονίου και των σχετικών περιοριστικών μέτρων έχει οδηγήσει στην αλλαγή της σύνθεσης της ελληνικής κοινωνίας. Είναι άλλο το τριετές πρόγραμμα θεραπείας-σοκ που εφάρμοσαν Πορτογαλία, Ισπανία, Ιρλανδία, Κύπρος και άλλο η δεκαετής περιπέτεια (2010-2018 και 2019-2020) που δοκιμάζει τις αντοχές της ελληνικής οικονομίας και της κοινωνίας. Έχει δημιουργηθεί μια απαράδεκτη κατάσταση, με δύο στους τρεις Έλληνες να τα καταφέρνουν με δυσκολία ή να βρίσκονται στο επαγγελματικό και κοινωνικό περιθώριο. Έχουν μείνει πολύ λίγοι δραστήριοι και δυναμικοί για να σηκώσουν τόσα βάρη.

Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι χάνουμε έδαφος μεταξύ των Ευρωπαίων εταίρων και ανταγωνιστών, ιδιαίτερα σε σχέση με τις πρώην μνημονιακές χώρες, ενώ είμαστε φορτωμένοι με ένα τεράστιο δημόσιο χρέος, της τάξης του 180% του ΑΕΠ.

Παροχολογία χωρίς παροχές

Εάν κρίνουμε από τις παρεμβάσεις του στο πλαίσιο της ΔΕΘ, ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας αδυνατεί να αντιμετωπίσει μια τόσο σύνθετη κατάσταση, στη δημιουργία της οποίας πρωταγωνίστησε.

Δεν έκανε καμία σοβαρή πρόταση για την οικονομία, την αντιμετώπιση των διαρθρωτικών αδυναμιών της, την αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της και την αναβάθμιση της προοπτικής της.

Περιορίστηκε σε μια παροχολογία χωρίς παροχές, προβάλλοντας αντίμετρα ύψους 1,7 δισ. ευρώ για τη διετία και 3,5 δισ. για την τετραετία και παραλείποντας βολικά τα πρόσθετα μέτρα που έχει υπογράψει, τα οποία προκαλούν επιβάρυνση 5,5 δισ. στη διετία και 11 δισ. στην τετραετία.

Παρουσίασε σαν παροχές τα αντίμετρα, παραλείποντας σκόπιμα τα μέτρα που έχει υπογράψει και ψηφίσει, και επιχειρεί να κερδίσει μια προεκλογική αναβολή στην εφαρμογή των συμφωνηθέντων για να διευκολυνθεί στον εκλογικό, πολιτικό σχεδιασμό του.

Αυτό που παρουσίασε ο κ. Τσίπρας στη ΔΕΘ δεν είναι οικονομική πολιτική αλλά οικονομική ταχυδακτυλουργία και πολιτικοί ελιγμοί. Ούτε βέβαια μπορούμε να ελπίζουμε στην παραγωγική ανασυγκρότηση που διαφημίζουν ο πρωθυπουργός και τα κυβερνητικά στελέχη χωρίς αλλαγή των κανόνων, της κατάστασης και της προοπτικής της οικονομίας.

Η παρέμβαση Μητσοτάκη

Η παρέμβαση Μητσοτάκη στη ΔΕΘ θα είναι πολύ καλής ποιότητας, όπως οι προηγούμενες, και θα δείξει την υπεροχή του, στα θέματα της οικονομίας, έναντι του κ. Τσίπρα.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο τελευταίος υιοθέτησε φραστικά, κακοποιώντας τες πολιτικά, ορισμένες προτάσεις που έχει διατυπώσει εδώ και καιρό ο κ. Μητσοτάκης, όπως είναι η μείωση του ΕΝΦΙΑ κατά 30% και η μείωση των υπερβολικών ασφαλιστικών εισφορών για ορισμένες κατηγορίες επαγγελματιών.

Άθελά του ο κ. Τσίπρας ενίσχυσε την αξιοπιστία των οικονομικών προτάσεων του κ. Μητσοτάκη, σε μια προσπάθεια να περιορίσει την απήχησή του στο εκλογικό σώμα.

Ο Μητσοτάκης είναι ο μόνος πολιτικός ηγέτης ο οποίος έχει συνολική αντίληψη και πρόταση για την ελληνική οικονομία.

Γνωρίζει τι πολιτική πρέπει να εφαρμοστεί σε κάθε τομέα και κλάδο, από τη ναυτιλία και τη βιομηχανία μέχρι τον τουρισμό και την ψηφιακή οικονομία.

Ο πρόεδρος της ΝΔ έχει αποδείξει ότι μπορεί να συνδυάσει το ειδικό –τη γνώση συγκεκριμένων θεμάτων– με το γενικό, την αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού, για να βελτιωθεί το οικονομικό, επιχειρηματικό και επενδυτικό πλαίσιο.

Δίνει άμεση προτεραιότητα σε ζητήματα όπως είναι η μείωση των φορολογικών, ασφαλιστικών και διοικητικών βαρών για να υποστηριχθούν οι επιχειρήσεις του ιδιωτικού τομέα, ιδιαίτερα οι μικρομεσαίες, και να σταματήσει η μετεγκατάστασή τους σε γειτονικές χώρες.

Ξέρει τι να κάνει για να καλύψει το τεράστιο επενδυτικό έλλειμμα, με τις ετήσιες επενδύσεις στην Ελλάδα να είναι της τάξης του 11% του ΑΕΠ, ενώ στην Ευρωζώνη κινούνται στο 20% του ΑΕΠ.

Ο Μητσοτάκης θα βάλει επίσης τέλος στη συνεχή μείωση του μειωμένου Προγράμματος Δημοσίων Επενδύσεων, μέσω της οποίας κατασκευάζεται το υποτιθέμενο υπερπλεόνασμα.

Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι με την κυβέρνηση Μητσοτάκη θα βελτιωθεί η δυναμική της ελληνικής οικονομίας και η οικονομική και κοινωνική κατάσταση θα είναι πολύ καλύτερη απ’ ό,τι σήμερα.

Το πρόβλημα όμως του Μητσοτάκη και της ΝΔ, σε ό,τι αφορά την οικονομία, δεν είναι η σύγκριση με την κυβέρνηση Τσίπρα, η οποία είναι πλέον αρκετά εύκολη για την κεντροδεξιά.

Κατά την άποψή μου, μεγάλη πρόκληση είναι η εφαρμογή μιας πολιτικής που θα οδηγήσει στο να πάει η ελληνική οικονομία σε ανώτερη κατηγορία, για να βγούμε με θριαμβευτικό τρόπο από την κρίση, όπως το έκαναν, για παράδειγμα, οι Ιρλανδοί.

Είναι φανερό ότι μόνο ο Μητσοτάκης έχει τις ικανότητες και το σχέδιο για να βγούμε από το οικονομικό και κοινωνικό τέλμα, αλλά η επιτυχία δεν είναι εξασφαλισμένη εξαιτίας της μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κόπωσης που έφερε η παράταση της κρίσης με ευθύνη Τσίπρα και της συσσώρευσης προβλημάτων και δυσλειτουργιών.