Κεντροαριστερή στροφή Τσίπρα με Καμμένο και Μαδούρο

Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας και οι συνεργάτες του επιχειρούν ένα επικοινωνιακό άνοιγμα του ΣΥΡΙΖΑ προς την κεντροαριστερά. Επιδίωξή τους είναι να εξουθενώσουν το Κίνημα Αλλαγής, διεκδικώντας τους κεντροαριστερούς ψηφοφόρους που του απέμειναν. Το πρόβλημα είναι ότι οι επιλογές της κυβέρνησης, όπως η «κρυφή» συνεργασία με τον Καμμένο και η ανοιχτή διεθνοπολιτική στήριξη στον δικτάτορα της Βενεζουέλας Μαδούρο, δεν έχουν σχέση με το κεντροαριστερό προφίλ που θέλει να καλλιεργήσει.

Η συμφωνία με τον Ζάεφ

Ο κ. Τσίπρας θέλει να μετατρέψει τη συμφωνία του με τον Ζάεφ, η οποία φαίνεται να έχει μεγάλο πολιτικό κόστος, σε πλεονέκτημα. Προβάλλει τη θεωρία ότι η συνεννόηση της Αθήνας με τα Σκόπια αλλάζει τον πολιτικό χάρτη της χώρας, απομονώνοντας διάφορους ακραίους και συσπειρώνοντας δυνάμεις της κεντροαριστεράς και της Αριστεράς, υπό την ηγεσία του ιδίου.

Ο απαξιωτικός τρόπος με τον οποίο αναφέρθηκε κατά τη διάρκεια συνάντησής του με ηγέτες του ευρωπαϊκού Νότου στις κινητοποιήσεις εναντίον της Συμφωνίας των Πρεσπών, στις οποίες πήραν μέρος εκατοντάδες χιλιάδες Έλληνες, προκάλεσε έντονες αντιδράσεις. Δημιούργησε την εντύπωση ότι περιφρονεί τη μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων που αντιτίθενται στη συμφωνία και θεωρεί τους επικριτές του ανθρώπους που δεν έχουν κριτική σκέψη.

Το εντυπωσιακό είναι ότι ο κ. Τσίπρας διατύπωσε τη θεωρία του στον Πρόεδρο της Γαλλίας κ. Μακρόν. Ο τελευταίος δέχεται μεγάλη πολιτική πίεση από τους ακτιβιστές των «κίτρινων γιλέκων». Ο ΣΥΡΙΖΑ υποστηρίζει δυναμικά τις διεκδικήσεις των «κίτρινων γιλέκων», παρά την τάση τους να χρησιμοποιούν βία και την ενίσχυση, μέσω του διεκδικητικού κινήματος, της Μαρίν Λεπέν και του Εθνικού Συναγερμού.

Ανεξάρτητα από τη νέα θεωρητική κατασκευή της κυβερνητικής ηγεσίας για κεντροαριστερή, αριστερή συσπείρωση μέσω της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ, η ανταπόκριση είναι εξαιρετικά περιορισμένη. Από αυτούς που δηλώνουν κεντροαριστεροί, πρόθυμοι να συνεργαστούν με τον ΣΥΡΙΖΑ και φυσικά να υπουργοποιηθούν, ελάχιστοι έχουν ευρύτερη απήχηση. Οι περισσότεροι ανήκουν στην κατηγορία του κ. Ραγκούση, ο οποίος έχει καταγγελθεί κατ’ επανάληψη από τους εκπροσώπους της κεντροαριστεράς για τους πολιτικούς ελιγμούς του, ή του κ. Μπίστη, ο οποίος δεν προκαλεί τόσο αρνητικές αντιδράσεις αλλά δεν έχει μεγάλη επιρροή.

Οι εκκρεμότητες με Καμμένο

Το κεντροαριστερό άνοιγμα το οποίο διαφημίζει η κυβερνητική ηγεσία ακυρώνεται από τη συνεχιζόμενη συνεργασία με τον Πάνο Καμμένο και τους βουλευτές που προέρχονται από τους ΑΝΕΛ.

Ο κ. Καμμένος διατυπώνει συνεχώς απαιτήσεις σε βάρος του κ. Τσίπρα και ο τελευταίος σπεύδει να ικανοποιήσει τις περισσότερες από αυτές. Φαίνεται ότι η κοινοβουλευτική αριθμητική δεν του επιτρέπει να κρατήσει πολιτικές αποστάσεις από τον πρόεδρο των ΑΝΕΛ και μέχρι πρόσφατα υπουργό Άμυνας.

Ο πρωθυπουργός κάνει ό,τι μπορεί για να αποφύγει μια «έκρηξη» Καμμένου και να διατηρήσει ο τελευταίος κοινοβουλευτική ομάδα. Οι ελιγμοί Καμμένου και Τσίπρα ενισχύουν την επιχειρηματολογία της ΝΔ για προσυμφωνημένο διαζύγιο, αφού πρώτα έγινε η δουλειά σε ό,τι αφορά τα Σκόπια και με προφανή στόχο να αναζητήσουν νέους προεκλογικούς ρόλους. Ο ΣΥΡΙΖΑ να εμφανιστεί σαν η μεγάλη δύναμη της κεντροαριστεράς και οι ΑΝΕΛ να επιδιώξουν την κοινοβουλευτική τους επιβίωση εμφανιζόμενοι με «σκληρή» γραμμή έναντι της συμφωνίας Τσίπρα-Ζάεφ, αφού πρώτα έβαλαν πολιτική πλάτη για να περάσει.

Δημιουργείται επίσης η εντύπωση ότι οι υπογραφές που έβαλαν Τσίπρας και Καμμένος σε αμφιλεγόμενα εξοπλιστικά προγράμματα, ξεκινώντας από τον εκσυγχρονισμό των αεροσκαφών Orion τον Ιανουάριο του 2015 και φτάνοντας στην τελική συμφωνία για τον εκσυγχρονισμό των μαχητικών αεροσκαφών F-16 στα τέλη του 2018, τους υποχρεώνουν να συνεργάζονται και να αποφεύγουν τη μεταξύ τους αντιπαράθεση.

Η υποχρέωση του κ. Τσίπρα να στηρίζεται σε πρώην βουλευτές των ΑΝΕΛ για τη διατήρηση πλειοψηφίας στη Βουλή και την ίδια τη λειτουργία της κυβέρνησής του θολώνει ακόμα περισσότερο την εικόνα. Δεν μπορεί να απαλλαγεί απ’ όλους αυτούς χωρίς να αποσταθεροποιήσει την κυβέρνησή του και να επιταχύνει την πορεία προς τις βουλευτικές εκλογές. Επιπλέον, δεν υπάρχει προσφορά στελεχών της κεντροαριστεράς με ευρύτερη απήχηση που θα μπορούσαν να στελεχώσουν την κυβέρνησή του και να σηματοδοτήσουν με την παρουσία τους σε αυτήν το άνοιγμα προς την κεντροαριστερά και την πολιτική απομάκρυνση από τον κ. Καμμένο και τους πρώην και νυν συνεργάτες του.

Απαράδεκτη επιλογή

Το επικοινωνιακό άνοιγμα προς την κεντροαριστερά υπονομεύεται και από την επιλογή του κ. Τσίπρα υπέρ του δικτάτορα της Βενεζουέλας Μαδούρο.

Ο πρόεδρος της δημοκρατικά εκλεγμένης Βουλής της Βενεζουέλας, Γκουαϊδό, αυτοανακηρύχθηκε Πρόεδρος της Βενεζουέλας σε μια προσπάθεια να βάλει τέλος στη δικτατορία του Μαδούρο. Αναγνωρίστηκε αμέσως από τις ΗΠΑ, τον Καναδά, τις περισσότερες χώρες της Λατινικής Αμερικής και τις περισσότερες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις.

Το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο ψήφισε, με μεγάλη πλειοψηφία, την αναγνώριση του Γκουαϊδό ως μεταβατικού Προέδρου της Βενεζουέλας.

Οι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ βρέθηκαν, με εντολή της κυβέρνησης, με τη λάθος πλευρά. Καταψήφισαν τη θέση του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, που υπερίσχυσε, ενώ η γεμάτη ένταση παρέμβαση του ευρωβουλευτή κ. Κούλογλου στην Ολομέλεια εξέθεσε ακόμη περισσότερο τον κ. Τσίπρα και την κυβέρνησή του. Πιο έμπειρος, ο ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ κ. Παπαδημούλης, ο οποίος είναι ένας εκ των δεκατεσσάρων αντιπροέδρων του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου και φιλοδοξεί να είναι ο επόμενος Έλληνας επίτροπος, φρόντισε να λείπει από την ψηφοφορία, για να μη στιγματιστεί πολιτικά.

Το ερώτημα που τίθεται είναι γιατί επιμένει ο κ. Τσίπρας να στηρίζει τον δικτάτορα της Βενεζουέλας Μαδούρο. Διατυπώνεται η άποψη ότι ο κ. Τσίπρας είναι δέσμιος της αυταπάτης που ήθελε τον Μαδούρο, ο οποίος κατέστρεψε οικονομικά τη Βενεζουέλα –χώρα με τα μεγαλύτερα πετρελαϊκά κοιτάσματα στον κόσμο–, να χρηματοδοτεί τη ρήξη της Ελλάδας με την Ευρωζώνη. Πριν από πέντε χρόνια ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρούσε το καθεστώς της Βενεζουέλας σοσιαλιστικό πρότυπο και περίμενε την προμήθεια φτηνού πετρελαίου από τη Βενεζουέλα στην Ελλάδα για την κάλυψη των συναλλαγματικών αλλαγών και τη χρηματοδότηση της ρήξης με την Ευρωζώνη.

Υπάρχει και μια πιο σκοτεινή ερμηνεία της επιλογής Τσίπρα υπέρ του Μαδούρο, που στηρίζεται σε ενδεχόμενες οικονομικές συναλλαγές του ΣΥΡΙΖΑ και των στελεχών του με το διεφθαρμένο καθεστώς της Βενεζουέλας. Διάφοροι παράγοντες της κυβέρνησης και μεσάζοντες που συνδέονται με αυτούς έχουν ταξιδέψει στη Βενεζουέλα για την καλλιέργεια επαφών με ισχυρούς εκπροσώπους του καθεστώτος. Έχει τεκμηριωθεί ότι οι «σύντροφοι» χρηματοδότησαν με εκατομμύρια δολάρια τους Podemos στην Ισπανία, στο πλαίσιο συνεργασίας για πολιτικές, κοινωνικές έρευνες και πολιτισμικές εκδηλώσεις. Οι στενές σχέσεις Τσίπρα-Μαδούρο αποδυναμώνουν ακόμα περισσότερο την επικοινωνιακή στροφή του ΣΥΡΙΖΑ προς την κεντροαριστερά και αναδεικνύουν για μία ακόμη φορά τις σκοτεινές πλευρές του συστήματος εξουσίας του ΣΥΡΙΖΑ.