Το μπλε folder του Κυριάκου Μητσοτάκη

Όταν ο κ. Μητσοτάκης εισήλθε στην πολιτική, ήταν ήδη 35 χρόνων με μια εξαιρετική διαδρομή στον ιδιωτικό τομέα. Προφανώς δεν εισήλθε στην πολιτική για να εισπράττει έναν βουλευτικό μισθό πολύ κατώτερο των τότε απολαβών του. Εισήλθε στην πολιτική αποφασισμένος να γίνει πρωθυπουργός.

Από την πρώτη στιγμή εργάστηκε μεθοδικά και σκληρά για τον σκοπό αυτόν. Είχε σχέδιο. Εκλεγόταν πάντοτε πρώτος σε ψήφους. Δεν έφυγε από τη ΝΔ ούτε όταν η αδερφή του Ντόρα Μπακογιάννη αποχώρησε ιδρύοντας δικό της κόμμα.

Όταν διεκδίκησε την αρχηγία της ΝΔ, ήταν σίγουρος ότι θα κερδίσει –προβλέποντας και τα ποσοστά κάθε υποψηφίου–, δηλώνοντας τότε με νόημα: «Δεν ψηφίζουμε μόνο για αρχηγό κόμματος αλλά και για τον επόμενο πρωθυπουργό».

Ως αντιπολίτευση επέβαλε νέους κανόνες, ψηφίζοντας αυτά με τα οποία συμφωνούσε, ενώ είναι πλέον γνωστό ότι δύο ολόκληρα χρόνια προτού κερδίσει τις εκλογές ετοίμαζε το σχέδιο διακυβέρνησης της χώρας, συζητώντας με πρόσωπα που είχε αποφασίσει να υπουργοποιήσει.

Αυτή φαίνεται να είναι και η κορυφαία του στιγμή: εισήλθε στο πρώτο υπουργικό συμβούλιο δίνοντας σε κάθε υπουργό του ένα μπλε folder, που περιλάμβανε τι πρέπει να γίνει, σε πόσο χρόνο και με ποιο κόστος. Δεν ήταν μια έκθεση ιδεών και προθέσεων, όπως συνέβαινε επί δεκαετίες με κάθε νέα κυβέρνηση, αλλά ό,τι ρεαλιστικό είχε ήδη αποφασιστεί από τις μακρές και συνεχείς συζητήσεις με τους μετέπειτα υπουργούς του. Συζητήσεις, πάνω στα πραγματικά δεδομένα.

Όλοι οι υπουργοί, λοιπόν, έχουν μπλε folders και γνωρίζουν τι μπορεί να γίνει στον τομέα τους. Όμως, πέρα από τα μπλε folders ανά υπουργείο που σίγουρα θα φέρουν αποτελέσματα, υπάρχει και ένα μπλε folder που είναι πάντα πάνω στο γραφείο του κ. Μητσοτάκη και αφορά τον ίδιο. Απέξω γράφει: «Δουλοκτητικό Κράτος».

Ολόκληρη η κυβέρνηση έχει απέναντί της έναν δημόσιο τομέα που φρενάρει τα πάντα και, μέσα από την πολυνομία και την εξωφρενική γραφειοκρατία, δουλειά πέντε λεπτών μπορεί να μείνει επί μήνες σε ένα ράφι.

Ο κ. Γεωργιάδης, για παράδειγμα, ως καθ’ ύλην υπουργός Ανάπτυξης, καθημερινά αναζητά ο ίδιος… υπαλλήλους σε διάφορα υπουργεία και, αν τους βρει, ζητά να βάλουν μια υπογραφή ή να προωθήσουν ένα έγγραφο, που καθυστερούν επί μήνες. Αντί να δουλεύει ο υπάλληλος υπέρ του υπουργού, δουλεύει ο υπουργός σαν υπάλληλος.

Πιστεύω ότι το μπλε folder του πρωθυπουργού είναι το κρισιμότερο. Οι πολίτες δεν τον ψήφισαν για τις όποιες φοροελαφρύνσεις υποσχέθηκε. Κυρίως τον ψήφισαν για να φέρει επιτέλους μια κανονικότητα στην καθημερινότητά τους. Και αυτή η κανονικότητα μόνο με ένα κράτος υπέρ του πολίτη μπορεί να επιτευχθεί. Όχι με ένα κράτος-διώκτη, όπως είναι μέχρι σήμερα. Και η τετραετία Μητσοτάκη θα κριθεί κυρίως από αυτό. Πόσο θα μπορέσει να αλλάξει το κράτος.

Και επειδή ο πραγματικός στόχος του Κυριάκου Μητσοτάκη, όταν στα 35 του μπήκε στην πολιτική, δεν ήταν να γίνει πρωθυπουργός αλλά ο σημαντικότερος μεταρρυθμιστής στη μεταπολεμική Ελλάδα, αυτό το προσωπικό του όραμα περνά πρώτα από ένα άλλο κράτος. Πρέπει να αλλάξει ένα κράτος με στρεβλή λειτουργία και νοοτροπία 200 χρόνων, αφού όντως θέλει να αλλάξει εκ βάθρων την Ελλάδα.