Οι εκατό ημέρες της αντικανονικότητας

Συμπληρώνονται σχεδόν οι εκατό πρώτες μέρες της αυτοδύναμης κυβέρνησης της ΝΔ και το πρώτο που μπορούμε να διαπιστώσουμε είναι ότι δεν δουλεύουμε επτά ημέρες την εβδομάδα όπως μας διαβεβαίωνε ο ΣΥΡΙΖΑ ότι θα συμβεί εφόσον ψηφίσουμε ... τους ακροδεξιούς ! Στο διάστημα που μεσολάβησε πρόλαβαν να καταρρεύσουν, χωρίς πάταγο (!) πολλά από τα στερεότυπα της μεταπολίτευσης.

Έχουμε αυτοδύναμη κυβέρνηση της Νέας Δημοκρατίας με πολλούς ΠΑΣΟΚΟΥΣ, αρκετούς Ποταμίσιους, μέχρι και Συριζαίους σε ειδικές γραμματείες. Πάνε οι ένδοξες εποχές των αυτοδύναμων κομμάτων - σωτήρων, που μόνο αυτά και τα στελέχη τους κατείχαν την αλήθεια, αλλά και την ικανότητα να σώσουν τον τόπο. Από το "ο λαός δεν ξεχνά τι σημαίνει δεξιά" του Ανδρέα, φτάσαμε (χρειάστηκαν σαράντα πέντε χρόνια) σε μια μικτή κεντρώων, δεξιών και αριστερών που απλώς συμφωνούν στα αυτονόητα και έκατσαν κάτω να προσπαθήσουν να τα εφαρμόσουν.

Σε αρκετές κυβερνητικές θέσεις μπήκαν αληθινοί άνθρωποι της αγοράς, που άφησαν πίσω καριέρες με λεφτά, ρισκάροντας πολλά από την προσωπική τους εξέλιξη. Στις χαμηλότερες θέσεις δεν εξαλείφθηκε ο θεσμός της ανταμοιβής του πολιτευτή με κρατική θέση, αλλά το πράγμα, σχετικοποιήθηκε αρκετά και έχει δρόμο να διορθωθεί και άλλο. Σε κάθε περίπτωση η κυβέρνηση δεν βιάστηκε να ξηλώσει τους προηγούμενους από τις κρατικές θέσεις.

Η κυβέρνηση δεν είχε "πρόγραμμα εκατό ημερών". Έχει πρόγραμμα που εξαγγέλθηκε πριν τις εκλογές και (δείχνει να) εφαρμόζεται κατά γράμμα. Είναι βέβαιο ότι δεν θα εφαρμοστεί ατόφιο, όπως εξαγγέλθηκε, αλλά η προσπάθεια και η προσήλωση, από μόνες τους, συνιστούν πρωτοφανή φαινόμενα στον πολιτικό μας βίο.

Το πανεπιστημιακό άσυλο μας τελείωσε με συνοπτικές διαδικασίες και μαζί του μας τελείωσαν σαράντα χρόνια ιδεοληψίας και ατέρμονης συζήτησης για το τίποτα.

Η μεταπολίτευση επέβαλε να μη θίγονται με κανένα τρόπο "οι συνδικαλισταράδες" οι οποίοι δια νόμου δεν εργάζονται, δεν απολύονται, δεν τους ταράζουμε και υπακούμε στις επιθυμίες τους. Ποιος ξεχνά τον Φωτόπουλο που χτυπούσε το χέρι στο τραπέζι του Διοικητή της ΔΕΗ και απαιτούσε (και πετύχαινε) να γίνει το δικό του; Αυτή τη στιγμή η Κυβέρνηση ήδη προωθεί το ξήλωμα ορισμένων (όχι όλων) από τις υπερεξουσίες των συνδικάτων και η κοινωνία αν δεν αδιαφορεί, χαμογελά, αναμένοντας και το ξήλωμα των υπόλοιπων. Σάπισε και αυτή η ιστορία, κούρασε, και ο κόσμος αναζητά λύτρωση.

Χρειάστηκαν δέκα χρόνια χρεωκοπίας, τρία μνημόνια, ο εν τοις πράγμασι εξευτελισμός ολόκληρου του πολιτικού φάσματος, και η απώλεια της αυτοεκτίμησης ενός εκάστου ψηφοφόρου, για να συνειδητοποιήσει ολόκληρη η χώρα ότι ξοδεύουμε μόνο όσα έχουμε και όχι όσα μπορούμε να δανειστούμε. Είχαμε μάθει να ξοδεύουμε, χωρίς να ρωτάμε από που έρχονται τα λεφτά. Μας πήρε δέκα χρόνια να αρχίσουμε να το υποψιαζόμαστε.

Το δήθεν αστυνομικό κράτος, η "καταστολή" και τα άλλα γλαφυρά ιδεολογήματα, υποχώρησαν μπροστά στην απόλυτη ανάγκη να μείνει η κοινωνία μας συνεκτική και ασφαλής. Χρειάστηκε να σπάσει και ο ώμος ενός αστυνομικού από κλωτσιά "φιλειρηνικού διαδηλωτή" που αντιμάχονταν τον αντιαμερικανικό ιμπεριαλισμό (... δεν βαρέθηκαν τόσα χρόνια ...) για να ξεσηκωθεί η κοινωνία και να ζητήσει από τις δυνάμεις ασφαλείας ... να συλλάβουν το δράστη !

Ο κατάλογος των παραδειγμάτων θα μπορούσε να συνεχιστεί για πολύ ακόμη. Κατά πολλούς, μετά την 7η Ιουλίου η χώρα επανήλθε στην κανονικότητα. Αυτό που μάλλον έγινε, είναι ότι η χώρα εγκατέλειψε μια κανονικότητα δεκαετιών, η οποία την οδήγησε πρώτα στην ιδεολογική χρεωκοπία, κατόπιν στην κοινωνική και τελικά στην οικονομική χρεωκοπία.

Αποδείχθηκε ότι υπήρχε μεγάλο μέρος της κοινωνίας που απεχθανόταν όλη αυτή την κανονικότητα και αναζητούσε τρόπο να εκφραστεί. Η ήπια τακτική του Μητσοτάκη του έδωσε τη δυνατότητα. Η απεγνωσμένη προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να συντηρήσει, προεκλογικά, την πόλωση, έδωσε σε πολλούς ένα ακόμη κίνητρο να στραφούν προς το Μητσοτάκη. Η εύκολη, τελικά, επικράτηση της ΝΔ του Κυριάκου Μητσοτάκη έδειξε ότι το ρεύμα ήταν βουβό, αλλά δυνατό. Και διέτρεχε όλους τους πολιτικούς χώρους. Έστω και αν ο Μητσοτάκης χρειάστηκε και λίγο κόπο για να επιβάλει την ήπια γραμμή του και σε μέρος του δικού του χώρου.

Μιλάμε για επαναφορά στην κανονικότητα, αναφερόμενοι κυρίως στην τραγική διαχειριστική ανεπάρκεια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, ακόμη και για απλά καθημερινά θέματα, χωρίς να παρακάμπτουμε το πρώτο παράλογο και καταστροφικό εξάμηνο. Η διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ υπήρξε απλώς το αποκορύφωμα μιας παράλογης κανονικότητας τεσσάρων και πλέον δεκαετιών στη διάρκεια του οποίου η χώρα αγνόησε τους βασικούς κανόνες λειτουργίας του ευνομούμενου κράτους, της συνετής διαχείρισης, της ηθικής συμπεριφοράς πολιτών και πολιτικών. Ζήσαμε χωρίς ατομικές και συλλογικές αρχές, χωρίς αυτοπεριορισμό και χωρίς να κοιτάμε στο μέλλον. Η οριζόντια διαφθορά ακόμη και στα χαμηλά κλιμάκια της δημόσιας διοίκησης είναι αδιάψευστος μάρτυρας της παρακμής.

Όλο αυτό, εν τέλει, οδήγησε στον επαναπροσδιορισμό όλων των αξιών, οι οποίες είχαν υποχωρήσει ή χαθεί μέσα στην "ευτυχία" της δήθεν ανάπτυξης και της δήθεν όμορφης ζωής που μας έφερε ο έκλυτος βίος των δανεικών. Υπό αυτή την έννοια, η ελληνική κοινωνία δείχνει ότι μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου, εγκαταλείπει την κανονικότητα της μεταπολίτευσης και επαναπροσδιορίζεται. Η επιμονή του Κυριάκου Μητσοτάκη στους χαμηλούς τόνους, στην διαρκή προσπάθεια άμβλυνσης των αντιθέσεων και σύνθεσης απόψεων, η τεχνοκρατική αντιμετώπιση όλων των θεμάτων, χωρίς κορώνες, κραυγές και κατάρες για τους προηγούμενους, φαίνεται ότι ανταποκρίνεται στις διαθέσεις του μεγαλύτερου μέρους της κοινωνίας, ακόμη και αυτού που δεν τον στήριξε. Ουδείς πιστεύει ότι όλα τα προβλήματα της χώρας λύθηκαν, όμως ακόμη και αυτοί που δεν πιστεύουν στην πολιτική της κυβέρνησης, είναι υποχρεωμένοι να αναμείνουν τα αποτελέσματά της. Το γεγονός ότι η πολιτική αυτή έχει προσδιοριστεί εξ αρχής και με αξιόπιστο τρόπο δείχνει να δρομολογήθηκε, επιτρέπει στους πάντες να αισθάνονται ασφάλεια, να ζουν και να επιχειρούν ήρεμοι.

"Αντικανονικά" οι μύθοι της μεταπολίτευσης περί "κακής δεξιάς", "αστυνομικού κράτους", "κράτους πατερούλη", "δημοκρατικών αγώνων" και άλλων χαριτωμένων περνάνε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Εκεί βρίσκεται ήδη και το άλλο άκρο του φάσματος, που πήγε να γεννηθεί μέσα στην κρίση, τη Χρυσή Αυγή. "Το ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο" που κατέληξε στην "Ευρώπη των τοκογλύφων" ξεχάστηκε ήδη. Η συνετή οικονομική πολιτική, η οργάνωση του κράτους, η ασφάλεια, η παιδεία, η μετριοπάθεια και η σύνθεση των απόψεων, η αξιολόγηση και η επίτευξη στόχων άρχισαν να αποτελούν κριτήριο (και) της ψήφου μας.

Υπό αυτή την έννοια, απολαμβάνουμε πλέον αντικανονικότητα σε σχέση με το παρελθόν μας. Αν δεν είναι το τέλος της μεταπολίτευσης, είναι η αρχή μιας πραγματικής κανονικότητας, η οποία θα οδηγήσει, αργά και με κόπο, στην οργάνωση ενός σύγχρονου φιλελεύθερου και αποτελεσματικού Ελληνικού Κράτους. Έχουμε δρόμο ακόμη, αλλά μάλλον μπήκαμε στον σωστό. Η τελευταία νάρκη είναι η απλή αναλογική των επόμενων εκλογών, αλλά ... τώρα ξέρουμε !