Θουκυδίδης και… ΣΥΡΙΖΑ

«Ολόκληρος ο ελληνισμός συνταράχτηκε, γιατί παντού σημειώθηκαν εμφύλιοι σπαραγμοί. Οι δημοκρατικοί καλούσαν τους Αθηναίους να τους βοηθήσουν και οι ολιγαρχικοί τους Λακεδαιμονίους. Όσο διαρκούσε η ειρήνη, δεν είχαν ούτε πρόφαση αλλά ούτε τη διάθεση να τους καλέσουν για βοήθεια. Με τον πόλεμο, όμως, καθεμιά από τις αντίπαλες πολιτικές παρατάξεις μπορούσε εύκολα να βρει ευκαιρία για να καταστρέψει τους αντιπάλους της και να ενισχυθεί η ίδια για ν’ ανατρέψει το πολίτευμα».

Τα παραπάνω λόγια ανήκουν στον Θουκυδίδη και, αν τα μετρήσουμε σωστά, περιγράφουν ακόμα και σήμερα την Ελλάδα του διχασμού. Δείτε: έχουμε μια αντιπολίτευση που το μόνο που κάνει είναι να ναρκοθετεί την (όποια) κυβέρνηση.

Υπονομεύουν προκλητικά την ψήφο των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους Ελλήνων που βρίσκονται στο εξωτερικό. Αν το παιδί σας σπουδάζει στο Λονδίνο, δεν θα ψηφίζει, γιατί δεν το θέλει ο ΣΥΡΙΖΑ. Αν ο αδερφός σας είναι γιατρός στο Μόναχο, το ίδιο.

Είναι η μόνη νάρκη που έβαλαν; Όχι. Από το πρωί μέχρι το βράδυ ναρκοθετούν τα πάντα, αδιαφορώντας για τη λειτουργία της ελληνικής κοινωνίας. Στο σκάνδαλο της Novartis, που το έστησαν οι ίδιοι στο τρίγωνο Μαξίμου - νεοαυριανισμός - παραδικαστικό, έχουν βγει στα τηλεπαράθυρα και μιλούν για ρεβανσισμό και δειλία (!) του πρωθυπουργού.

Στο μεταναστευτικό βάζουν νάρκες όπου μπορούν, για να αποτραπεί η όποια λύση (αν υπάρχει…). Ενώ δεν προτείνουν τίποτε, απορρίπτουν τα πάντα.

Πώς εξηγεί ο Θουκυδίδης αυτή την πραγματικότητα; Λέει επί λέξει: «Για να δικαιολογούν τις πράξεις τους, άλλαζαν ακόμα και τη σημασία των λέξεων. Η προσωπική διστακτικότητα θεωρήθηκε δειλία και η σωφροσύνη προσωπίδα της ανανδρίας. Η τάση να εξετάζονται προσεκτικά όλες οι όψεις ενός ζητήματος θεωρήθηκε πρόφαση για υπεκφυγή».

Αυτό κάνουν στον ΣΥΡΙΖΑ. Δολοφονούν τις λέξεις και τα νοήματα με μόνο σκοπό τη ναρκοθέτηση κάθε πράξης, σωστής ή άστοχης, δεν τους ενδιαφέρει.

Επ’ αυτών λέει ακόμη ο Θουκυδίδης: «Όποιος ήταν έξαλλος γινόταν ξακουστός, ενώ όποιος έφερνε αντιρρήσεις γινόταν ύποπτος. Όποιος ήταν αρκετά προνοητικός, ώστε να μη χρειαστούν ψευδή μέσα, θεωρούσαν ότι διαλύει το κόμμα και ότι είναι τρομοκρατημένος από την αντίπαλη παράταξη. Με μια λέξη, όποιος πρόφταινε να κάνει κακό πριν από τον άλλον ήταν άξιος επαίνου».