Στο βασίλειο της πρόφασης

Προφανώς είναι προτιμότερο να κάνεις σωματική άσκηση στην παραλία δίπλα στη θάλασσα και με ωραία θέα, από το να το κάνεις σε μικρά και ανήλιαγα στενά που δεν έχουν και σπίτια χαμηλά.

Όμως όπως προκύπτει από τις εικόνες χθες στην παραλία της Θεσσαλονίκης, το πρόβλημα δεν είναι ο συνωστισμός στην παραλία. Ούτε καν τι εννοούμε σε απλά ελληνικά “σωματική άσκηση”.

Το πρόβλημα είναι η ανάδειξη της πρόφασης σε επιχείρημα.

Ο συμπολίτης της στην Χαλκίδα επικαλέστηκε τη σωματική άσκηση για να πάει να πάρει σουβλάκια.

Στη Θεσσαλονίκη επικαλούμαστε την σωματική άσκηση για να κάνουν βόλτα στην παραλία.

Γενικώς ο τρόπος με τον οποίο βλέπουμε τα πράγματα διακρίνεται από μία ευελιξία και μία ελαστικότητα.

Η ευελιξία και η ελαστικότητα στην ερμηνεία, οδηγούν υποχρεωτικά στην εκπόνηση ρυθμίσεων με ανελαστικές διατυπώσεις, οι οποίες τελικά όμως δεν μπορούν να εφαρμοστούν.

Το πρόβλημα λοιπόν δεν είναι ο συνωστισμός στην παραλία. Αν δεν είναι στην παραλία, θα είναι κάπου αλλού. Το πρόβλημα είναι ότι ένα κομμάτι της κοινωνίας δεν έχει κατανοήσει ή δεν θελει τονα κατανοησει το πρόβλημα και τις πραγματικές του διαστάσεις της αντιμετώπισης του κορονοϊού.

Αυτό το κομμάτι δεν είναι μεγάλο. Πέντε ή δέκα χιλιάδες σε έναν πληθυσμό ενός εκατομμυριου, δεν είναι πολλοι.

Όμως είναι κρίσιμο. Η κυβέρνηση μπροστά της δύο επιλογές. Ή να το πείσει ή να το υποτάξει...

Ότι κι αν αποφασίσει, τα περιθώρια είναι εξαιρετικά μικρά.

Η ώρα της απόφασης είναι σημερα!