Δύσκολη ελληνική μάχη για τα Ολυμπιακά μετάλλια - Free Sunday
Δύσκολη ελληνική μάχη για τα Ολυμπιακά μετάλλια
Άνιση η ιστορία των ελληνικών ολυμπιακών μεταλλίων

Δύσκολη ελληνική μάχη για τα Ολυμπιακά μετάλλια

Οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο ξεκίνησαν με ένα χρόνο καθυστέρηση εξαιτίας της πανδημίας και εξελίσσονται σε ιδιαίτερα δύσκολες συνθήκες. Οι διοργανωτές έχουν προειδοποιήσει ότι δεν θα διστάσουν να τους διακόψουν εάν ξεφύγουν από τον έλεγχο τα κρούσματα που συνδέονται με τη διενέργεια των Ολυμπιακών Αγώνων.

Προς το παρόν, η αύξηση των κρουσμάτων στους Ολυμπιακούς Αγώνες, που γίνονται χωρίς θεατές, είναι ελεγχόμενη και όλα δείχνουν ότι οι Ολυμπιακοί Αγώνες του Τόκιο θα συνεχιστούν και θα ολοκληρωθούν κανονικά.

Η Ελλάδα δίνει μια δύσκολη μάχη για ολυμπιακά μετάλλια τα οποία χρειάζεται για λόγους συμβολισμού αλλά και ουσίας. Στην αρχαία Ελλάδα γεννήθηκαν οι Ολυμπιακοί Αγώνες και στην Αθήνα αναβίωσαν το 1896 οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες. Επομένως, για μια χώρα με την ολυμπιακή ιστορία της Ελλάδας, τα μετάλλια έχουν ένα ξεχωριστό συμβολισμό.

Χρειαζόμαστε, όμως, ύστερα από μία περίοδο μεγάλης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης ενώ εξακολουθούμε να αντιμετωπίζουμε την πρόκληση της πανδημίας, σημαντικές ολυμπιακές επιτυχίες που θα βελτιώσουν την ψυχολογία μας και θα μας ενώσουν σε μια δύσκολη προσπάθεια.

Δύσκολο ξεκίνημα

Μέχρι την Πέμπτη 29 Ιουλίου η Ελλάδα δεν ήταν στις 59 χώρες οι αθλητές και οι αθλήτριες των οποίων εξασφάλισαν ήδη μετάλλια στους Ολυμπιακούς του Τόκιο. Ευτυχώς ήρθε το «χρυσό» του Στέφανου Ντούσκου στην κωπηλασία-σκιφ για να μας βάλει στον τιμητικό πίνακα.

Πολύ καλά πηγαίνει η Ιαπωνία, αξιοποιώντας το πλεονέκτημα που συνήθως έχει η διοργανώτρια χώρα. Με 15 χρυσά, 4 αργυρά και 5 χάλκινα έχει συνολικά 24 μετάλλια και έρχεται πρώτη στην κατάταξη με βάση τα χρυσά.

Δεν προβλέπεται όμως να κρατήσει την πρωτιά εφόσον ακολουθούν οι δύο αθλητικές υπερδυνάμεις, η Κίνα και οι ΗΠΑ. Η Κίνα είχε μέχρι την Πέμπτη 29 Ιουλίου 14 χρυσά, 6 αργυρά, 9 χάλκινα, σύνολο 29 μετάλλια. Στην τρίτη θέση οι ΗΠΑ με 13 χρυσά, 14 αργυρά και 10 χάλκινα, σύνολο 37 μετάλλια.

Στην τέταρτη θέση η Αυστραλία με 20 συνολικά μετάλλια εκ των οποίων τα 8 χρυσά. Στην πέμπτη θέση οι αθλητές από τη Ρωσία με 7 χρυσά και συνολικά 26 μετάλλια. Στην έκτη θέση το Ηνωμένο Βασίλειο με 5 χρυσά και συνολικά 18 μετάλλια και στην έβδομη θέση η Νότια Κορέα με 4 χρυσά και συνολικά 12 μετάλλια.

Ακολουθούν στην όγδοη, την ένατη και τη δέκατη θέση τρία κράτη μέλη της Ε.Ε., η Γαλλία με 3 χρυσά, 4 αργυρά και 3 χάλκινα σύνολο 10 μετάλλια. Η Γερμανία με 3 χρυσά, 3 αργυρά και 7 χάλκινα σύνολο 13 μετάλλια και τη δεκάδα κλείνει η Ιταλία με 2 χρυσά, 7 αργυρά και 10 χάλκινα, σύνολο 19 μετάλλια.

Είμαστε ακόμα στην πρώτη φάση των Ολυμπιακών Αγώνων του Τόκιο και θα υπάρξουν ανακατατάξεις στον πίνακα των μεταλλίων. Οι μεγάλοι πρωταγωνιστές όμως έχουν ήδη ξεχωρίσει.

Εκτός από τη Γαλλία, τη Γερμανία και την Ιταλία, άλλα 17 κράτη μέλη της Ε.Ε. έχουν εξασφαλίσει ήδη ολυμπιακά μετάλλια.

Η Ολλανδία 2 χρυσά, 7 αργυρά και 4 χάλκινα. Η Ουγγαρία 2 χρυσά, 1 αργυρό και 2 χάλκινα. Η Σλοβενία 2 χρυσά, 1 αργυρό και 2 χάλκινα. Η Κροατία 2 χρυσά και 1 χάλκινο. Η Ρουμανία 1 χρυσό και 3 αργυρά. Η Τσεχία 1 χρυσό, 2 αργυρά και 1 χάλκινο. Η Αυστρία 1 χρυσό, 1 αργυρό και 1 χάλκινο. Η Εσθονία 1 χρυσό και 1 χάλκινο όπως και η Ιρλανδία. Η Λετονία και η Σλοβακία από 1 χρυσό. Το Βέλγιο και η Δανία από 1 αργυρό και 1 χάλκινο. Η Βουλγαρία και η Πολωνία από 1 αργυρό. Η Φινλανδία και η Πορτογαλία από 1 χάλκινο.

Και οι χώρες των δυτικών Βαλκανίων που φιλοδοξούν να ενταχθούν στην Ε.Ε. καταγράφουν ολυμπιακές επιτυχίες. Το Κόσοβο έχει ήδη 2 χρυσά μετάλλια. Η Σερβία 1 χρυσό, 1 αργυρό και 2 χάλκινα και η Βόρεια Μακεδονία 1 αργυρό.

Με την εκπληκτική κούρσα του Στέφανου Ντούσκου η Ελλάδα άφησε πίσω της το κακό προηγούμενο της Ολυμπιάδας του Τόκιο το 1964, στην οποία δεν πήρε μετάλλιο, και άρχισε να δίνει μια δύσκολη αλλά ελπιδοφόρα μάχη για τη βελτίωση της συγκριτικής της θέσης στον πίνακα των μεταλλίων.

Άνιση ιστορία

Η ιστορία των ολυμπιακών μεταλλίων της Ελλάδας είναι άνιση. Συνολικά έχουμε πάρει στους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες 116 μετάλλια σε 15 διαφορετικά αθλήματα και βρισκόμαστε διαχρονικά, σε ό,τι αφορά τον πίνακα των μεταλλίων, στην 33η θέση.

Η κατανομή των μεταλλίων όμως από Ολυμπιάδα σε Ολυμπιάδα είναι άνιση. Το 1896 κάναμε εντυπωσιακό ξεκίνημα στους Ολυμπιακούς της Αθήνας, τους πρώτους της σύγχρονης εποχής, με 10 χρυσά μετάλλια, 18 αργυρά και 19 χάλκινα.

Οι εντυπωσιακές μας επιδόσεις δεν είχαν σχέση με το επίπεδο του αθλητισμού μας όσο με τα προβλήματα στην οργάνωση και τη συμμετοχή στους πρώτους σύγχρονους Ολυμπιακούς Αγώνες.

Στους Ολυμπιακούς του Παρισιού που ακολούθησαν το 1900 βρεθήκαμε χωρίς μετάλλιο. Στους Ολυμπιακούς του 1904, που πραγματοποιήθηκαν στο Σεντ Λούις των ΗΠΑ, πήραμε 1 χρυσό και 1 χάλκινο.

Στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 1908, είχαμε 3 αργυρά και 1 χάλκινο. Στους Ολυμπιακούς της Στοκχόλμης το 1912, 1 χρυσό και 1 χάλκινο και τα δύο από τον Κωνσταντίνο Τσικλητήρα στο μήκος άνευ φόρας και στο ύψος άνευ φόρας. Στους Ολυμπιακούς της Αμβέρσας το 1920, 1 αργυρό.

Ακολούθησαν οι Ολυμπιακοί του 1924 στο Παρίσι, του 1928 στο Άμστερνταμ, του 1932 στο Λος Άντζελες των ΗΠΑ, του 1936 στο Βερολίνο, του 1948 στο Λονδίνο και του 1952 στο Ελσίνκι χωρίς κανένα μετάλλιο για την Ελλάδα.

Αυτό δικαιολογεί τον μεγάλο ενθουσιασμό που προκάλεσε η επιτυχία του Ρουμπάνη, ο οποίος πήρε το χάλκινο μετάλλιο στο άλμα επί κοντώ, στους Ολυμπιακούς της Μελβούρνης το 1956.

Ακολούθησε το πρώτο χρυσό μετά από δεκαετίες για την Ελλάδα, στους Ολυμπιακούς της Ρώμης. Το έφεραν ο τότε διάδοχος Κωνσταντίνος, ο Οδυσσέας Εσκιτζόγλου και ο Γιώργος Ζαΐμης, στην ιστιοπλοΐα στην κατηγορία σκαφών Dragon. Ήταν το πρώτο χρυσό για την Ελλάδα μετά από 48 χρόνια, γεγονός που δημιούργησε κλίμα ενθουσιασμού και εθνικής ανάτασης. Οι Εσκιτζόγλου και Ζαΐμης πήραν μέρος και στους δύο επόμενους Ολυμπιακούς Αγώνες με άλλον ιστιοπλόο στη θέση του Κωνσταντίνου, εξασφαλίζοντας την όγδοη και τη δέκατη πέμπτη θέση.

Στους Ολυμπιακούς του Μέξικο Σίτι το 1968, η Ελλάδα εξασφάλισε ένα χάλκινο στην κατηγορία 70 κιλών της ελληνορωμαϊκής πάλης με τον Πέτρο Γαλακτόπουλο.

Στους Ολυμπιακούς του Μονάχου το 1972 είχαμε 2 αργυρά μετάλλια με τον Ηλία Χατζηπαυλή στην ιστιοπλοΐα στην κατηγορία σκαφών και με τον Πέτρο Γαλακτόπουλο στην κατηγορία 74 κιλών της ελληνορωμαϊκής πάλης.

Στο Μόντρεαλ το 1976 οι Ελληνίδες αθλήτριες και αθλητές δεν μπόρεσαν να εξασφαλίσουν μετάλλιο. Το 1980 στη Μόσχα είχαμε 1 χρυσό και 2 χάλκινα. Στους Ολυμπιακούς του Λος Άντζελες το 1984 είχαμε 1 αργυρό και 1 χάλκινο και στους Ολυμπιακούς της Σεούλ το 1988 1 χάλκινο.

Στους Ολυμπιακούς της Βαρκελώνης το 1992, η Βούλα Πατουλίδου έκανε τη μεγάλη έκπληξη και έφερε το χρυσό στα 100 μ. εμπόδια. Άρχισαν και οι ολυμπιακοί θρίαμβοι του Πύρρου Δήμα στην άρση βαρών, ο οποίος είναι χωρίς αμφιβολία ο Έλληνας ολυμπιονίκης με τις πιο εντυπωσιακές επιτυχίες και τη μεγαλύτερη αγωνιστική διάρκεια. Χρυσό στην κατηγορία των 82,5 κιλών της άρσης βαρών στη Βαρκελώνη. Χρυσό στα 85 κιλά στην Ατλάντα και το Σίδνεϋ και χάλκινο με αποθέωση στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 2004 στην Αθήνα.

Οι τρεις καλύτερες σύγχρονες Ολυμπιάδες σε ό,τι αφορά τα ελληνικά μετάλλια ήταν της Ατλάντα το 1996 με 4 χρυσά και 4 αργυρά, του Σίδνεϋ το 2000 με 4 χρυσά, 6 αργυρά και 3 χάλκινα και της Αθήνας το 2004 με 6 χρυσά, 6 αργυρά και 4 χάλκινα.

Μας σήκωσαν οι ομογενείς

Η ελληνική άνθιση σε ό,τι αφορά τα ολυμπιακά μετάλλια την περίοδο 1996-2004 οφείλεται σε μεγάλο βαθμό σε επαναπατρισθέντες Έλληνες ομογενείς.

Σημαντικότερος από όλους ο Πύρρος Δήμας με 3 χρυσά και 1 χάλκινο. Εξαιρετικά σημαντικός και ο Κάχι Καχιασβίλι, ομογενής από τη Γεωργία, ο οποίος ήταν χρυσός ολυμπιονίκης στη Βαρκελώνη το 1992 με την Κοινοπολιτεία Ανεξαρτήτων Κρατών και στη συνέχεια Έλληνας χρυσός ολυμπιονίκης στην άρση βαρών στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα, στην κατηγορία των 99 κιλών, και στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίδνεϋ στην κατηγορία των 94 κιλών.

Δύο φορές αργυρός ολυμπιονίκης ο Λεωνίδας Σαμπάνης, ο οποίος γεννήθηκε και μεγάλωσε στην Αλβανία, πρώτα στους Ολυμπιακούς του 1996 στην κατηγορία των 59 κιλών στην άρση βαρών και στη συνέχεια στους Ολυμπιακούς του 2000 στην κατηγορία των 62 κιλών.

Άλλοι επαναπατρισθέντες ομογενείς που σήκωσαν στις πλάτες τους τον ελληνικό αθλητισμό ήταν ο Βαλέριος Λεωνίδης, ο οποίος γεννήθηκε στη Ρωσία, με αργυρό στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ατλάντα. Ο Λεωνίδας Κόκας, που γεννήθηκε στην Αλβανία, με αργυρό στην άρση βαρών, στην κατηγορία 91 κιλών, στους Ολυμπιακούς της Ατλάντα. Ο Βίκτωρας Μήτρου από την Αυλώνα της Αλβανίας, αργυρός ολυμπιονίκης στην άρση βαρών στο Σίδνεϋ. Η Ιωάννα Χατζηιωάννου που γεννήθηκε και μεγάλωσε στη Γεωργία, αργυρή ολυμπιονίκης στην άρση βαρών στην κατηγορία 63 κιλών, στους Ολυμπιακούς του Σίδνεϋ. Άλλοι αθλητές που διέπρεψαν ή εξασφάλισαν ολυμπιακά μετάλλια στην πατρίδα μας είναι ο Νίκος Κακλαμανάκης με χρυσό στην Ατλάντα και αργυρό στην Αθήνα στα Μιστράλ, ο Κεντέρης με το χρυσό στα 200μ. στο Σίδνεϋ, η Κατερίνα Θάνου με το αργυρό στα 100μ.

Δυστυχώς δεν μπορέσαμε να χτίσουμε πάνω στις ολυμπιακές επιτυχίες της Ατλάντα, του Σίδνεϋ και της Αθήνας. Αντίθετα, η ανάμειξη ορισμένων αθλητών μας σε σκάνδαλα ντόπινγκ και η έλλειψη οργανωμένης σε βάθος χρόνου προσπάθειας, οδήγησαν σε λιγότερες ολυμπιακές επιτυχίες.

Στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου το 2008 είχαμε 2 αργυρά και 1 χάλκινο. Στους Ολυμπιακούς του Λονδίνου το 2012 περιοριστήκαμε σε 2 χάλκινα ενώ στους Ολυμπιακούς του Ρίο ντε Τζανέιρο το 2016 πήγαμε πολύ καλύτερα με 3 χρυσά, 1 αργυρό και 2 χάλκινα. Τα «χρυσά» από την Άννα Κορακάκη στη σκοποβολή με αεροβόλο πιστόλι από τα 25 μέτρα, από την Κατερίνα Στεφανίδη στο άλμα επί κοντώ και τον Λευτέρη Πετρούνια στους κρίκους.

Όχι μόνο στους Ολυμπιακούς

Το Ολυμπιακό πνεύμα πρέπει να χαρακτηρίζει την ανάπτυξη του αθλητισμού στη χώρα μας σε όλο το διάστημα που μεσολαβεί μεταξύ των Ολυμπιακών Αγώνων.

Η παρουσία μας στον πίνακα των μεταλλίων πρέπει να είναι συνεχής, χωρίς τα μεγάλα διαλείμματα του παρελθόντος και αντιπροσωπευτική μιας πολυδιάστατης προσπάθειας και όχι επιβεβαίωση του κανόνα της αθλητικής μετριότητας μέσω εντυπωσιακών ολυμπιακών εξαιρέσεων.

Ανεξάρτητα από τον αριθμό των ολυμπιακών μεταλλίων που θα εξασφαλίσουν οι αθλήτριες και οι αθλητές μας στο Τόκιο, πρέπει να διδαχθούμε από τα λάθη αλλά και τις επιτυχίες του παρελθόντος και να αναπτύξουμε με τον καλύτερο τρόπο τα ολυμπιακά αθλήματα. Η καλή προσπάθεια έχει μεγαλύτερη σημασία από το αποτέλεσμα αλλά είναι βέβαιο ότι θα οδηγήσει, σε βάθος χρόνου, και σε καλά αποτελέσματα.