Είναι η στείρωση ο τρόπος να περιοριστεί ο αριθμός των αδέσποτων; Όχι!

Δεν είναι από τις μετρήσεις που αφορούν την Ελληνική Στατιστική Υπηρεσία, όμως οι υπολογισμοί των Φιλοζωικών οργανώσεων μιλάνε για 3 εκ. αδέσποτα ζώα (σκύλους και γάτες) στη χώρα μας. Εξωφρενικός αριθμός. Μη βιάζεστε, δεν είναι μόνο η κρίση που οδήγησε σε εγκαταλείψεις. Το trend κρατάει χρόνια. Και θα κρατήσει πολλά ακόμα, όσο οι Δήμοι της χώρας επιμένουν να μην εφαρμόζουν την νομοθεσία, που τους ορίζει ως το φορέα ευθύνης και διατάζει τη δημιουργία Προγράμματος Διαχείρισης αδέσποτων ζώων. Τουτέστιν, ηλεκτρονική σήμανση, εξετάσεις αίματος, εμβολιασμός και στείρωση. Βολεμένοι οι τοπικοί άρχοντες με τα ζωηρά και δραστήρια φιλοζωικά σωματεία που εδώ και δεκαετίες, με δικούς τους πόρους, σώζουν και περιθάλπουν  όσα ζώα μπορούν, κοιτάνε από την άλλη. 

Όμως, αν θέλουμε σοβαρή αντιμετώπιση του ζητήματος χρειαζόμαστε εθνική στρατηγική. Το Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης οφείλει να εγκαλεί τους μη συμμορφωμένους Δήμους. Όπως, οφείλει, επιτέλους, να απαγορεύσει την πώληση μικρών ζώων στα pet shops. Ένας σκύλος ή μια γάτα δεν είναι αντικείμενα για να πωλούνται σε σούπερ μάρκετ. Η ιδιοκτησία ενός ζώου είναι μια πολύ σοβαρή ευθύνη και τα κριτήρια για να αποκτήσεις ένα δεν μπορεί να είναι εμπορικά.

Καθώς είμαι μέλος σε φιλοζωικό σωματείο και μάλιστα σε Δήμο, το Ηράκλειο Αττικής, που επί έξι χρόνια εφαρμόζει το Πρόγραμμα Διαχείρισης Αδέσποτων Ζώων, πρέπει να ομολογήσω πως δεν υπάρχει δυσκολότερη δουλειά στον κόσμο από το να επιμεληθείς μια υιοθεσία ζώου. Το να σιγουρευτείς πως ο άνθρωπος ή η οικογένεια που το ζητάει μπορεί, πράγματι, να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις. Όχι για έξι μήνες, αλλά εφ’ όρου ζωής. Αυτό, λοιπόν, που σε ένα μέλος φιλοζωικού σωματείου είναι μια σοβαρή, χρονοβόρα διαδικασία για έναν πωλητή pet shop είναι μισή ώρα υπόθεση. Είναι υποκρισία του Υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης να διατείνεται πως δεν προχωράει στο μέτρο για να μην βλάψει το εμπόριο. Υποκρισία ολκής που αποδεικνύεται κάθε φορά που εντοπίζεται κάποια λαθραία μετακίνηση μικρών ζώων, π.χ από την Βουλγαρία, με τα ζώα στοιβαγμένα σε άθλια κατάσταση και με παράνομα χαρτιά. 

Όσο αφορά τη στείρωση και βέβαια είναι το πιο άμεσα αποτελεσματικό μέτρο. Όχι, όμως, στείρωση μόνο των αδέσποτων –που είπαμε είναι ευθύνη των Δήμων, ενώ τα οικονομικά των σωματείων όλο και ολισθαίνουν- αλλά και των δεσποζόμενων. Ναι, των δεσποζόμενων. Πρέπει επιτέλους να υπάρξει νομοθετική ρύθμιση που να ορίζει πως κάθε ιδιοκτήτης μικρού ζώου υποχρεούται, όταν το κατοικίδιο του φτάσει στην κατάλληλη ηλικία, να στειρωθεί. 

Από τους ανεύθυνους ιδιοκτήτες δημιουργούνται οι αδέσποτοι πληθυσμοί. Από εκείνον τον ιδιοκτήτη που παρατάει τα κουτάβια της σκύλας του στο κοντινότερο δάσος, από εκείνον που δεν μπορεί να ελέγξει τον αρσενικό του σκύλο. 

Θα ήθελα να ελπίζω πως δεν υπάρχει λόγος να κάνουμε τη συζήτηση για το αν η στείρωση είναι ακρωτηριασμός. Καθώς, όμως, πρόσφατα δέχτηκα ένα τηλέφωνο από μια κυρία που ο πνευματικός της διαφωνούσε με τη στείρωση του θηλυκού της ζώου, ως μια πράξη ενάντια στη φύση, ενάντια δηλαδή στο Θεό, ας θέσω το εξής ερώτημα: το να μην επιτρέπουμε στο ζώο μας την αρχέγονη, γενετήσια πράξη δεν είναι ενάντια στη φύση του; Το να κρατάμε σε απομόνωση τις επικίνδυνες μέρες τα ζώα μας ενώ εκείνα θέλουν να ζευγαρώσουν δεν είναι ενάντια στη φύση τους;  Προφανώς και είναι. Η στείρωση, λοιπόν, δεν είναι μόνο ένα μέτρο για να μην βλέπουμε ρακένδυτα αδέσποτα ζώα στους δρόμους, αλλά για να διατηρούμε και υγιή τα ζώα που έχουμε σπίτι μας, γιατί αν οι ορμόνες που εκρήγνυνται κατά τη διάρκεια του οίστρου δεν εκτονωθούν –με την αυτή γενετήσια πράξη- μπορούν να προκαλέσουν ανεπανόρθωτες βλάβες στον οργανισμό τους. Τα υπόλοιπα είναι λαϊκή παραφιλολογία.