Άλλο Αθήνα, άλλο Μαδρίτη

Υπάρχουν ζητήματα τακτικής και ιδεολογίας.

Ας ξεκινήσουμε από δύο βασικές παραμέτρους. 

1. Η Ισπανία, παρά την μη συγκρότηση κυβέρνησης εδώ και μήνες, δεν αντιμετωπίζει κρίση ακυβερνησίας, λόγω των ισχυρών κρατικών της δομών.
2. Παραβλέπουμε το γεγονός ότι στην Ισπανία υπάρχει απλή αναλογική, και βλέπουμε πλέον ξεκάθαρα, το πόσα προβλήματα δημιουργεί αυτή στο πολιτικό σύστημα και στις ισορροπίες των παραδοσιακών πόλων.
3. Είναι διαφορετική η κρίση των κομμάτων της Σοσιαλδημοκρατίας σε Αγγλία, Γαλλία, Ισπανία και Ελλάδα.
4. Σε όλες τις παραπάνω χώρες, όπου βλέπουμε προβλήματα στα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα, υπάρχει κυβερνητική ή δημοσκοπική (στην περίπτωση της Ελλάδας) κυριαρχία της Δεξιάς... Δεν είναι δηλαδή το ζήτημα πως ο κόσμος επιζητεί ντε και καλά αριστερές πολιτικές απέναντι στην Δεξιά, αλλά μάλλον αξιόπιστες λύσεις που καλύπτουν επιτυχώς και τον κεντρώο χώρο. Ε, σε αυτό έχουν πείσει δυστυχώς περισσότερους οι συντηρητικές δυνάμεις και αυτό πρέπει επίσης να προβληματίσει... 

Η σοσιαλδημοκρατία διεθνώς πρέπει να επανεφεύρει τον εαυτό της... 

• Στην Αγγλία, ενώ ο Κόρμπιν επικρατεί στη στενή κομματική βάση, αποδοκιμάζεται στο σύνολο των ψηφοφόρων του Εργατικού κόμματος. Οι ψηφοφόροι, όχι τα μέλη, προτιμούν την πτέρυγα της εσωκομματικής αντιπολίτευσης από τον Κόρμπιν. Και στην Αγγλία, οι εργατικοί δεν πρόκειται να δουν κυβέρνηση για πολλά χρόνια... Από που προκύπτει λοιπόν πως η μετατόπιση προς τα αριστερά είναι η συνταγή επιτυχίας για την Ευρωπαϊκή Σοσιαλδημοκρατία; Αυτά τα απλοϊκά σχήματα ανάλυσης τα κάνουν τα λαϊκίστικα κόμματα όπως ο ΣΥΡΙΖΑ.
• Πολλοί λένε πως η συνεργασία με την Δεξιά φταίει για τα προβλήματα της Σοσιαλδημοκρατίας. Όμως στην Γαλλία, ο Ολάντ, που ουδέποτε συνεργάστηκε με την Δεξιά, βγαίνει τρίτος! Ούτε αυτό το επιχείρημα λοιπόν εξηγεί πολλά! Στην Γερμανία από την άλλη, δεν ενισχύονται οι αριστερές φωνές, αλλά οι ακροδεξιές! Για προσοχή λοιπόν!
• Στην Ισπανία, υπάρχει μια εσωτερική διαμάχη, μεταξύ Σοσιαλιστών και Podemos, για το ποιος θα αποτελέσει τον κύριο εκφραστή της Αντιδεξιάς στην χώρα. Με μικρή διαφορά, κατόρθωσαν οι Σοσιαλιστές να πάρουν κεφάλι σε αυτό το μπρα-ντε-φερ. Και είναι κρίσιμο να το διατηρήσουν. Η τακτική για αυτό είναι συζητήσιμη.

Αλλά στην Ελλάδα, δεν έχουμε το ίδιο σκηνικό. Δεν έχουμε δυο ισοδύναμα κόμματα που ανταγωνίζονται αυτή τη στιγμή για την κυριαρχία στον αντιδεξιό πόλο. Έχουμε έναν Σύριζα που καταρρέει και ένα ΠΑΣΟΚ που ακόμα τουλάχιστον, βρίσκεται σε ποσοστά μονοψήφια. Και με μια χώρα σε κρίση ακόμα, όπου αλλεπάλληλες εκλογές θα ήταν καταστροφή για την χώρα, σε αντίθεση με την Ισπανία. Είναι διαφορετικά λοιπόν τα διλήμματα για τους Ισπανούς Σοσιαλιστές και το ΠΑΣΟΚ.

Ας πάμε τώρα στα ζητήματα τακτικής για τους Ισπανούς Σοσιαλιστές. Αν υποθέσουμε, με δεδομένο όμως όπως τόνισα στην αρχή, πως θέμα οικονομικής κρίσης και μη λειτουργίας του κράτους δεν υπάρχει στην Ισπανία, όπως υπάρχει στην Ελλάδα, έχει ενδιαφέρον το κριτήριο με βάση το οποίο η αντιπολίτευση στον Σάντσεθ κινήθηκε όπως κινήθηκε. Αν στόχος είναι η διατήρηση της δεύτερης θέσης, η ψήφος ανοχής στον Ραχόι, μπορεί για ένα δίμηνο να επιβραβευθεί από τον Ισπανικό λαό, αργότερα όμως σίγουρα θα εισπράξει φθορά.

Με δεδομένο πως ούτως ή άλλως φάγανε τον γάιδαρο, και σε ένα μήνα θα πήγαιναν σε τρίτες εκλογές, προσωπικά αυτή η ανατροπή της τελευταίας στιγμής δεν βρίσκω ότι έχει νόημα σε επίπεδο τακτικής. Να το πω κι αλλιώς. Θα ήταν πολύ καλύτερα, αν η απόφαση για την τακτική που θα ακολουθήσει το Σοσιαλιστικό κόμμα, λαμβάνονταν με ομοφωνία, εφόσον ο στόχος είναι κοινός, η διατήρηση των δυνάμεων τους.

Υπάρχει ένα επιχείρημα που λέει πως σε τρίτες εκλογές, πολλοί ψηφοφόροι των Σοσιαλιστών θα ψήφιζαν Ραχόι για να σχηματιστεί κυβέρνηση πιο εύκολα, κι έτσι θα περνούσαν τρίτοι και επίσημα οι Σοσιαλιστές. Πράγματι, αυτό είναι το πιθανότερο. Με την διαφορά, πως και με την ψήφο ανοχής, σε τρεις μήνες οι Σοσιαλιστές θα έχουν φθορά, και έτσι δεν αποφεύγεται το κακό...

Επιπλέον, θα μπορούσε μετά τις εκλογές να σχηματιστεί Κυβέρνηση Ραχόι - Ciudadanos και οι Σοσιαλιστές, να παραμείνουν δεύτερο κόμμα, αν όχι εκλογικά, δημοσκοπικά ως ισχυρή αντιπολίτευση στην Κυβέρνηση Ραχόι. Γι’ αυτό και ισχυρίζομαι πως σε επίπεδο τακτικής, και οι δύο επιλογές θα κριθούν στην πράξη.

Πάμε τώρα στα δικά μας. Πολλοί είναι αυτοί που σπεύδουν να κάνουν προβολές στο ελληνικό πολιτικό τοπίο. Κατά την γνώμη μου όπως είπα και παραπάνω, υπάρχουν μεγάλες διαφορές στις δυο χώρες και τις συγκυρίες, και θέλει προσοχή. 

Καταρχάς η Ελλάδα, είναι ακόμα σε κρίση. Και παρατεταμένη ακυβερνησία, δεδομένου του γνωστού ελληνικού κράτους, θα έκανε ζημιά στην χώρα.

Το ΠΑΣΟΚ επιπλέον, δεν έχει το άγχος να πέσει από καμία δεύτερη θέση. Το ΠΑΣΟΚ έχει άλλης φύσεως προβλήματα να λύσει. Πρώτον το να διασφαλίσει κυβερνησιμότητα στην χώρα στον άξονα ενός μεταρρυθμιστικού αφηγήματος, να παρουσιάσει μια πρόταση που θα εξισορροπεί τις Δεξιές αποχρώσεις μιας πλειοψηφίας με κυρίαρχη την ΝΔ, αλλά φυσικά, σε επίπεδο τακτικής, είναι πολύ σημαντικό να μην εισπράξει φθορά, μετά από μια περίοδο στην οποία κάνοντας το καθήκον του έναντι της χώρας, κατακρεουργήθηκε. Και πρέπει επίσης να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις ώστε να αποκτήσει αξιοπιστία ως φορέας της κεντροαριστεράς στην χώρα, όχι απλά έναντι της ΝΔ, αλλά απέναντι στον εθνολαϊκισμό και την απάτη του Σύριζα. 

Υπάρχει και ένα άλλο στοιχείο, εξαιρετικά σημαντικό κατά την γνώμη μου. Ότι στις επόμενες εκλογές, λόγω της απλής αναλογικής που θα ισχύσει στις μεθεπόμενες, το ΠΑΣΟΚ θα έχει τρομερή διαπραγματευτική δύναμη απέναντι στον νικητή των εκλογών. Και θα είναι στο χέρι του να θέσει αρχές, όρους, θέσεις και προϋποθέσεις, για ένα κυβερνητικό σχήμα με έντονο το ιδεολογικό του στοιχείο.

Σε κάθε περίπτωση, επειδή όπως είπα, οι διαφορές Ελλάδας και Ισπανίας είναι μεγάλες, και επειδή το ζήτημα συνεργασιών για το ΠΑΣΟΚ θα καθοριστεί από τις κάλπες, δεν υπάρχει κανένας λόγος ούτε να δεσμευτεί εκ των προτέρων για το τι θα κάνει, ούτε και να αποτελέσει αυτό το θέμα κριτήριο για την ενοποίηση του χώρου της κεντροαριστεράς.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο προσωπικό προφίλ του Μάνου Επιτροπάκη στο Facebook