Οι γέφυρες που κόπηκαν

Αν είσαι αντιΣΥΡΙΖΑ η απόφαση του τελευταίου Γιούρογκρουπ είναι καταστροφική, το ίδιο θα ισχύει για την επόμενη όποια και αν είναι. Αν είσαι φιλοΣΥΡΙΖΑ πρόκειται για θρίαμβο. Στη μέση βρίσκονται όσοι δεν θέλουν να πανηγυρίσουν γιατί αυτό δεν ωφελεί σε κάτι την εθνική υπόθεση αλλά βλέπουν την κυοφορούμενη συμφωνία της κυβέρνησης με τους εταίρους ως αναγκαία, επομένως ως θετική εξέλιξη και ελπίζουν να αξιοποιηθεί η δυνατότητα που προσφέρεται. Όμως αυτοί είναι λίγοι, απομονωμένοι και αμήχανοι. Όταν κανείς κρύβεται πίσω από ένα κόμμα ή μια ομάδα έχει μεγαλύτερη ασφάλεια, είναι κάπως προστατευμένος. Το να μην ανήκει σε κανένα στρατόπεδο, να μην έχει επιλέξει χαράκωμα, τον καθιστά ευάλωτο και ελκυστικό για bullying. 

Ο οπαδισμός δεν έχει κυριαρχήσει μόνο στα social media αλλά καθορίζει το περιεχόμενο του πολιτικού καβγά και του κοινοβουλευτικού λόγου. Ένα ατελείωτο blame game για το ποιος κατέστρεψε περισσότερο τη χώρα. Ένταση για το χθες και το προχθές, ούτε κουβέντα για το αύριο και το μεθαύριο. Πόλωση για τον επιμερισμό των ευθυνών της εθνικής αποτυχίας, καμία συζήτηση για το μεταμνημονιακό σχέδιο ανασυγκρότησης της χώρας, για τις πολιτικές που μπορούν να εγγυηθούν την έξοδο από την κρίση. 

Εσύ με ποιον είσαι; Ο,τι και να πει κανείς μεταφράζεται με βάση την απάντηση που δίνει το ακροατήριο σ αυτή την ερώτηση, τι υπάρχει πίσω από την άποψη, ποιο σκοτεινό κίνητρο και ποια αόρατη σκοπιμότητα. 

Κανείς δεν στέκεται στην ουσία. Ποιος ορθολογισμός και ποια υπέρβαση της ασημαντότητας; Το κοινό θέλει την κατατρόπωση του αντιπάλου, να τον δει να σέρνεται, ματωμένο αν γίνεται, και όσοι προσπαθούν να κερδίσουν ψήφο ή αποδοχή παίζουν το παιχνίδι με αυτούς τους όρους: Ποιος θα πυροβολήσει πρώτος, ποιος θα κάνει μεγαλύτερη φασαρία, ποιος θα ικανοποιήσει άγρια ένστικτα και απωθημένα. 

Είναι προφανές πως έτσι δεν πάμε πουθενά. Αν δεν μάθουμε να συζητάμε μεταξύ μας, να ακούμε ο ένας τον άλλο, να αλλάζουμε άποψη, να μαθαίνουμε, να καταλαβαίνουμε, να αναρωτιόμαστε, να αναθεωρούμε, να αμφιβάλλουμε, να σκεφτόμαστε δεν υπάρχει καμία περίπτωση να βγούμε από το λάκκο. Θα μπορούμε να αγανακτούμε, να ξεσπάμε, να χτυπιόμαστε, να βρίζουμε και να φτύνουμε αλλά δεν θα προοδεύουμε και δεν θα πετυχαίνουμε τίποτα πέρα από τη συντήρησή μας στα λασπόνερα.