Είμαστε λίγοι και τι να πρωτοκάνουμε…

Με το πέρασμα του χρόνου δημιουργήθηκαν τεράστια κοινωνικά προβλήματα τα οποία μάλιστα επιδεινώθηκαν εξαιτίας της πολιτικής επικράτησης του ΣΥΡΙΖΑ και της αναβολής, τουλάχιστον μέχρι τον Αύγουστο του 2018, της εξόδου της Ελλάδας από το μνημόνιο.

Για να αντιμετωπίσουμε με αποτελεσματικό τρόπο τα οικονομικά προβλήματα πρέπει να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για μία κοινωνική επανεκκίνηση. Αυτή δεν μπορεί να γίνει μέσω της δημιουργίας νέου κομματικού κράτους και της εξυπηρέτησης συγκεκριμένων συμφερόντων σε βάρος της προοπτικής της οικονομίας.

Στη Γερμανία απασχολείται το 51% του πληθυσμού. Αυτό σημαίνει ότι κάτι παραπάνω από ένας στους δύο Γερμανούς δίνουν τη μάχη δημιουργίας εισοδήματος και πλούτου σε όφελος της εθνικής οικονομίας και της κοινωνίας. Στην Ελλάδα απασχολείται ένας στους τρεις πολίτες εάν συνυπολογίσουμε αυτούς που είναι διορισμένοι στο Δημόσιο με κομματικά κριτήρια και αυτούς οι οποίοι βρίσκονται, παρά τη φιλότιμη προσπάθειά τους, στο περιθώριο – όπως για παράδειγμα οι εργαζόμενοι σε επιχειρήσεις που μένουν απλήρωτοι – τα ποσοστά είναι πραγματικά εφιαλτικά. Πολύ λίγοι συμπολίτες μας εργάζονται σε σχέση με το σύνολο του πληθυσμού και πρέπει να καλύψουν τις ανάγκες του συνόλου των συμπολιτών μας και να πρωταγωνιστήσουν στη διαχείριση του τεράστιου δημόσιου χρέους.

Για κάθε τέσσερις εργαζόμενους αναλογούν τρεις συνταξιούχοι. Πριν 35 χρόνια η αναλογία ήταν τέσσερις εργαζόμενοι για κάθε έναν συνταξιούχο. Με την αρνητική δυναμική που έχει αναπτυχθεί σε λίγα χρόνια θα έχουμε έναν εργαζόμενο για κάθε συνταξιούχο αναλογία που οδηγεί, με μαθηματική ακρίβεια, σε πλήρες οικονομικό και κοινωνικό αδιέξοδο. Οι συνταξιούχοι δεν θα μπορούν να πάρουν τη σύνταξή τους εφόσον θα είναι πρακτικά αδύνατο να χρηματοδοτηθεί από τους εργαζόμενους και οι εργαζόμενοι δεν θα έχουν κίνητρο να γίνουν παραγωγικοί και δημιουργικοί γιατί το μεγαλύτερο μέρος του εισοδήματός τους θα πηγαίνει στη χρηματοδότηση του ασφαλιστικού – συνταξιοδοτικού συστήματος χωρίς οι ίδιοι να έχουν σοβαρές πιθανότητες να πάρουν μια ουσιαστική σύνταξη στο μέλλον. Ένα πρώτο δείγμα του οικονομικού και κοινωνικού αδιέξοδου μας έδωσε η ασφαλιστική μεταρρύθμιση του κ. Τσίπρα και του κ. Κατρούγκαλου.

Σύμφωνα με τα επίσημα στατιστικά στοιχεία περισσότερα είναι τα νοικοκυριά της χώρας που έχουν σαν βασική πηγή εισοδήματος μια σύνταξη, από τα νοικοκυριά της χώρας που στηρίζονται εισοδηματικά κυρίως στον μισθό.

Στις κοινωνικές συνθήκες που έχουν δημιουργηθεί είναι οικονομικά ασήκωτο το χρέος του ελληνικού Δημοσίου. Παρά το γεγονός ότι έχει ήδη ρυθμιστεί μέχρι το 2021 ώστε οι τοκοχρεολυτικές μας υποχρεώσεις να είναι περιορισμένες, έχει επικρατήσει η εντύπωση ότι δεν μπορεί να το αντέξει η οικονομία και η κοινωνία.

Στην πραγματικότητα το μεγαλύτερο πρόβλημα δεν είναι το χρέος το οποίο έχει ρυθμιστεί ευνοϊκά μέχρι το 2021 και είναι βέβαιο ότι θα ρυθμιστεί και για τα επόμενα χρόνια αλλά η έλλειψη μιας παραγωγικής, δημιουργικής κοινωνίας που μπορεί να στηρίξει τη διεθνή ανταγωνιστικότητα και την επιτυχία της ελληνικής οικονομίας.

Με το ένα τρίτο του παραγωγικού ιδιωτικού τομέα να έχει οδηγηθεί σε αδιέξοδο εξαιτίας της υπερχρέωσης του Δημοσίου και της μεταφοράς των συνεπειών της χρεοκοπίας από το Δημόσιο στον ιδιωτικό τομέα, οι ένα εκατομμύριο άνεργοι που δημιουργήθηκαν μέσα από αυτή τη διαδικασία, ζητούν μια νέα οικονομική ευκαιρία που δεν τους προσφέρει η οικονομική πολιτική που εφαρμόζεται.