Ναρκισσιστικό μεθύσι

Είναι δύσκολο να καταλάβει ένας υπουργός ότι προκαλεί τους δοκιμαζόμενους από τη συνεχιζόμενη ύφεση και λιτότητα πολίτες κάθε «εξυπνάδα» του είδους ότι είναι στα όρια της συνταγματικής ανοχής η αντικυβερνητική διαδήλωση που προγραμματίζεται για τις 15 Ιουνίου; 

Θέλει ιδιαίτερες πνευματικές ικανότητες για να αντιληφθεί ένας αναπληρωτής υπουργός Υγείας ότι διασύρει τη χώρα, την κυβέρνηση και το κόμμα του όταν καπνίζει δημόσια και βρίζει όποιον έχει απέναντί του; Και τι πρέπει να συμβεί για να μην εκτονώνουν τόσο επιθετικά το άγχος τους για δικαίωση διάφοροι πρώην πρωθυπουργοί, υπουργοί, πολιτικοί αρχηγοί και να κάνουν ένα βήμα πίσω; Δεν καταλαβαίνουν ότι βλάπτουν την υπόθεση που θέλουν να στηρίξουν δείχνοντας πόσο βιάζονται να επιστρέψουν στην εξουσία χωρίς να έχουν αλλάξει και χωρίς να θέλουν να αλλάξουν;

Είναι ένα ατελείωτο, ασυγκράτητο, έξαλλο ναρκισσιστικό μεθύσι. Άλλος ηδονίζεται ακούγοντας τη φωνή του, άλλος αυτοθαυμάζεται και ψάχνει για καθρέφτη, κάποιοι αισθάνονται πραγματικά σωτήρες ή δεν αντέχουν μακριά από τα φώτα της δημοσιότητας. Παρακολουθούμε κυβερνητικούς που υποφέρουν από την αγωνία της ατάκας, ταυτίζοντας την παραγωγή έργου με την εκκεντρικότητα. Και αντιπολιτευόμενους που ζητούν να τους δοξάσουμε αναδρομικά επειδή οι αυταπάτες του ΣΥΡΙΖΑ κατέρρευσαν. Όλοι μαζί είναι δεσμευμένοι από την εικόνα τους, τις προσωπικές φιλοδοξίες και τον εγωισμό τους, και βέβαια νομίζουν πως είναι το κέντρο του κόσμου, οπωσδήποτε ότι η γη γυρίζει γύρω τους.

Να επιστρέψουμε στα βασικά: Άλλο η πολιτική, άλλο η επικοινωνία. Άλλο η διακήρυξη, άλλο η διακυβέρνηση. Και για να αλλάξουν τα έξω από εμάς, πρέπει πρώτα να γίνει μια αλλαγή μέσα μας. Πολιτικοί που δεν πιστεύουν σε τίποτα εκτός από το συμφέρον τους και την εξουσία δεν μπορούν να κάνουν τίποτα πέρα από τακτικισμούς, δεν μπορούν να σκεφτούν κάτι που να υπερβαίνει τους δημοσκοπικούς καταναγκασμούς και τις πελατειακές παραδόσεις.

Όπως και στη ζωή, όποιος είναι τόσο απορροφημένος από τον εαυτό του και τόσο κλεισμένος στον μικρόκοσμό του, όποιος δεν κοιτάζει λίγο μακρύτερα από την αυλή του και δεν βλέπει πέρα από εκεί που φτάνει το χέρι του, δεν μπορεί να συνδεθεί ουσιαστικά με τον άλλο. Πόσο μάλλον όταν ο άλλος είναι το συλλογικό υποκείμενο, ο κυρίαρχος λαός, που τον κολακεύουν, τον εμπαίζουν, τον χειραγωγούν, τον υποτιμούν ή τον υπερτιμούν, τον χαϊδεύουν ή τον βιάζουν, τον αγκαλιάζουν και τον πνίγουν.