Τι ακριβώς συζητάμε;
Σε μια χώρα που παραμένει για όγδοη χρονιά στην ύφεση και για έκτη σε μνημόνιο το αντικείμενο της πολιτικής αντιπαράθεσης θα έπρεπε να είναι ο τρόπος αλλαγής του παραγωγικού μοντέλου και δημιουργίας απασχόλησης μέσα από την επένδυση στην τεχνολογία και στην καινοτομία. Αλλά δεν υπάρχει πολιτική σκέψη και πρόταση, μόνο τακτικισμοί, μηχανισμοί, επικοινωνιακές ασκήσεις και μεταφράσεις δημοσκοπήσεων. Κάπως έτσι, βυθιζόμαστε σε ακόμη βαθύτερη άγνοια, ακόμη μεγαλύτερη αδράνεια, κάνοντας ακόμη περισσότερη φασαρία.
Οι έλεγχοι δείχνουν ότι η φοροδιαφυγή στους τουριστικούς προορισμούς οργιάζει, οι αφίξεις αυξάνονται (όχι πολύ) ενώ τα έσοδα μειώνονται και στο μεταξύ νομοθετούμε για του χρόνου το καλοκαίρι αυτά που θα έπρεπε να είχαν γίνει, το αργότερο, το 2010, όταν αποφύγαμε την επίσημη χρεοκοπία στο παρά ένα χάρη στην επώδυνη διάσωση από τους θεσμικούς πιστωτές. Η γενίκευση της χρήσης πλαστικού χρήματος, τα αυτοτελή πρόστιμα για όποιον δεν κόβει αποδείξεις, η σύνδεση των ταμειακών μηχανών με το Taxis - τα ίδια και τα ίδια, τα αυτονόητα που δεν υλοποιήθηκαν ποτέ, ακριβώς επειδή καμία από τις πρωταγωνιστικές πολιτικές δυνάμεις δεν ήθελε -και δεν θέλει- να αλλάξουν οι δομές του ελληνικού πελατειακού-παρασιτικού καπιταλισμού.
Τι ακριβώς συζητάμε; Αν παίρνει αναπηρική σύνταξη η Γεννηματά όπως ισχυρίζεται ο Καμμένος και διαψεύδει η ίδια; Αν η Δεξιά έχει ανάλογους αντιχουντικούς αγώνες με την Αριστερά; Αν είναι καλό ή κακό να ψηφίζουν οι 17άρηδες;
Παρακολουθώντας κανείς τον ελληνικό δημόσιο διάλογο μπορεί να νομίσει ότι βρίσκεται σε μια χώρα που δεν λείπουν από την οικονομία της γύρω στα 300 δισ. αλλά της περισσεύουν και επομένως η ενέργεια του πολιτικού συστήματος αναλώνεται σε θεσμικά θέματα, όπως η αλλαγή του εκλογικού νόμου, και σε καβγάδες τηλεοπτικής κατανάλωσης.
Μπορεί να γίνει δημοψήφισμα για το αν θα πρέπει ο ΠτΔ να εκλέγεται από το λαό, μπορεί μετά τις εκλογές να μη σχηματίζεται κυβέρνηση και να γίνουν επαναληπτικές εκλογές με απλή αναλογική και τότε μπορεί να αποκτήσουμε οικουμενική με επικεφαλής έναν Στουρνάρα και σε ρόλο αξιωματικής αντιπολίτευσης την ΧΑ. Αυτό που δεν μπορεί να συμβεί είναι να έρθουν επενδύσεις σε μια χώρα με capital controls, να ευημερήσουν επιχειρήσεις σε καθεστώς χρηματοπιστωτικής ασφυξίας, να απολαύσουμε υπηρεσίες σοβαρού κοινωνικού κράτους σε συνθήκες δυσπραγίας και με τόσο χαμηλού επιπέδου διαχειριστές, να αποκτήσουμε νέες θέσεις εργασίας χωρίς κανένα εθνικό σχέδιο, να προοδεύσουμε χωρίς να συμφωνήσουμε σε μια κοινή ανάγνωση για τα αίτια της ελληνικής αποτυχίας.
Ακόμη και αν μας έδιναν οι εταίροι μας τα 10 δισ. κερδών της ΕΚΤ και των άλλων κεντρικών τραπεζών από τα ελληνικά ομόλογα -που δεν τα δίνουν- δεν θα ξέραμε τι να τα κάνουμε. Οι υπουργοί θα ήθελαν να τα μοιράσουν σε επιδόματα και θα γίνονταν συσκέψεις για την καλύτερη δυνατή εκλογική αξιοποίηση του «πακέτου».
Συζητάμε τα λάθος θέματα με τον λάθος τρόπο. Ακόμη και για την κρίση στην Τουρκία μιλάμε με τα κλισέ των προηγούμενων δεκαετιών και δεν αλλάζουμε τα σχήματα στα οποία έχουμε βολευτεί, μπορεί και να νομίζουμε ότι τα χάλια της Ευρώπης και της περιοχής μας συμφέρουν γιατί κρύβονται τα δικά μας.
Ο Ερντογάν είπε ότι αν ο λαός θέλει τη θανατική ποινή, ο ίδιος είναι υποχρεωμένος να το σεβαστεί. Να που η δημοκρατία μπορεί να γίνει άλλοθι για τον αυταρχισμό. Και να που η ανοησία των κάτω μπορεί να αποθρασύνει τους πάνω.
