Ευχάριστη έκπληξη από τον Κυριάκο Μητσοτάκη

Άκουσα τις οικονομικές εξαγγελίες του με τον συνήθη σκεπτικισμό. Σκεπτικισμό που αφορά όχι τις προθέσεις αλλά τις δυνατότητες υλοποίησης, αφού καραδοκεί η παντοδύναμη τρόικα, η οποία δεν κάνει διακρίσεις κυβέρνησης όταν είναι να επιμείνει στην «υλοποίηση των συμφωνηθέντων».

Γενικά η συνταγή Μητσοτάκη με βρίσκει σύμφωνο: μείωση φόρων και ισοδύναμη μείωση δαπανών, αφού αλλιώς δεν μπορεί να γίνει τίποτε δεκτό από τους ξένους εταίρους μας.

Για την μείωση φόρων: Έγινε μία προσπάθεια να διαμοιραστούν οι υποσχέσεις των αναγκαίων και πολυπόθητων ελαφρύνσεων, έτσι ώστε να αφορούν το μεγαλύτερο δυνατό ακροατήριο. Αυτό μπορεί να είναι πολιτικά το δέον, ωστόσο ενδεχομένως η επιδιωκόμενη ισορροπία να επηρεάσει την αποτελεσματικότητα ως προς το ζητούμενο, που είναι οι νέες επενδύσεις. Ίσως να ήταν καλύτερο να τεθούν προτεραιότητες στην μείωση των φόρων, με πρώτη προτεραιότητα τον φόρο της επιχειρηματικής δράσης. Ακόμη, ο ποσοτικός στόχος είναι αμφίβολο αν μπορεί να αποδώσει τις επιδιωκόμενες φιλόδοξες επενδύσεις, των 100 δισ. ευρώ εντός 6 ετών.

Πάντως, βαθμός καλός.

Για τις μειώσεις δαπανών που περιγράφηκαν, αρκετές αμφιβολίες. Εντάξει, οι καταναλωτικές δαπάνες μπορούν να μειωθούν κατά 200 εκατομμύρια. Το ίδιο και οι επιχορηγήσεις των ευγενών ταμείων (αρκετά πια με την ΔΕΗ...). Θα δεχθώ και όλα τα υπόλοιπα. Μένω σε δύο μεγάλα ποσά: Τα 400 εκατομμύρια από την βελτίωση των αποτελεσμάτων των ΔΕΚΟ μάλλον μπορούν να υλοποιηθούν κυρίως μέσω αυξήσεων των εσόδων τους (π.χ. εισιτήρια ΜΜΜ). Για να δούμε, θα είναι κάτι τέτοιο εφικτό; Τα 400 εκατομμύρια ομοίως από την κατάργηση των δομών που ίδρυσε η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ μοιάζουν επίσης πολύ υψηλά σαν φιλοδοξία. Εκφράζω τον σκεπτικισμό μου για τον ρεαλισμό αυτών των στόχων.

Γενικά το κομμάτι της κοστολόγησης των μειώσεων δαπανών μου φαίνεται αδύναμα τεκμηριωμένο. Βαθμός μέτριος.

Για το σύνολο πάντως της τοποθέτησης, εκφράζω την ευχάριστη έκπληξη μου που ένας υποψήφιος πρωθυπουργός αποφασίζει να μιλήσει την γλώσσα της αλήθειας, φτιάχνοντας μάλιστα μία θεωρία, την «συμφωνία αλήθειας» προς τον ελληνικό λαό, αντί να προσπαθήσει να ακολουθήσει την πεπατημένη, να δώσει υποσχέσεις χωρίς κανένα αντίκρισμα.

Βαθμός, άριστος.

Μου άρεσε επίσης και η ατάκα: «δεν μπορούμε με δικαστήρια του χθες να φτιάξουμε το εργοτάξιο του αύριο». Θα την κάνω κορνίζα...

Στον επόμενο τόνο, το τεστ της πραγματικότητας...

Από εκεί και πέρα, πολλοί υπερβάλλουν σε κριτική για τον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη, χαρακτηρίζοντας τις εξαγγελίες σαν άτολμες, ή σαν «χωρίς αντίκρισμα». Κορυφαία και η κριτική της κυβέρνησης ότι «δεν βγαίνουν τα νούμερα»...

Για την ατολμία, θα ήταν καλό να επισημάνουμε ότι ο μεγαλύτερος κίνδυνος μιας ανατροπής είναι το να τεθούν μαξιμαλιστικοί στόχοι, ακόμη και αν είναι θεωρητικά σωστοί. Όλες οι επαναστάσεις που έπεσαν θύματα της μαξιμαλιστικής λογικής κατέρρευσαν. Και ναι, μην αμφιβάλλετε, το να έλθει στην εξουσία ο Μητσοτάκης με αυτό το πρόγραμμα της μείωσης των κρατικών δαπανών και των φόρων, ισοδυναμεί με επανάσταση.

Γι’ αυτό είμαι φειδωλός στην κριτική, και θα συμβούλευα και άλλους να κάνουν το ίδιο.

Υπάρχει βέβαια πάντοτε ο κίνδυνος όλα να εξελιχθούν σε μια «ήπια προσαρμογή», σαν αυτή που γνωρίσαμε στο πρόσφατο παρελθόν, αλλά δεν νομίζω ότι αυτός είναι ο κύριος κίνδυνος σήμερα.

Όσο για την κυβέρνηση, χαίρομαι που έμαθε μέτρημα και μετράει τα νούμερα.

Ελπίζω να μπορέσει έτσι να μετρήσει και τα δικά της, αμέτρητα, «νούμερα».

Το να συζητήσουμε πάνω σε νούμερα είναι κέρδος για όλους μας.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο προσωπικό προφίλ στο Facebook του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη