Κακής ποιότητας στελέχη, κακό διαχειριστικό αποτέλεσμα

Παρατηρώ σαν δημοσιογράφος και αναλυτής τις εξελίξεις από τα τέλη της δεκαετίας του ’70 και έχω ασκήσει κριτική σε όλες τις κυβερνήσεις.

Θεωρώ όμως ότι καμία κυβέρνηση δεν είχε τόσο χαμηλής ποιότητας στελέχη. Στην κυβέρνηση Τσίπρα συναντώνται οι χειρότερες «σχολές» του δημοσίου βίου.

Έχουμε τα αριστερής προέλευσης στελέχη, τα οποία αποδεικνύονται έτοιμα για όλα. Αυτοί οι οποίοι έκαναν σταδιοδρομία καταγγέλλοντας τη λιτότητα και διάφορα μέτρα του πρώτου και το δεύτερου μνημονίου, δεν δείχνουν να εντυπωσιάζονται από το γεγονός ότι εφαρμόζουν τώρα μια πολύ χειρότερη πολιτική.

Οι περισσότεροι από αυτούς δεν έχουν εργαστεί ποτέ στη ζωή τους ή δεν μπόρεσαν να φτάσουν σε κάποιου είδους επαγγελματική διάκριση. Είναι αποφασισμένοι να μείνουν στις καρέκλες της εξουσίας ανεξάρτητα από την πολιτική που προωθούν, με βασική επιδίωξη τη συνέχιση της μισθοδοσίας τους από το Δημόσιο και τη γενικότερη νομή της εξουσίας, για τους ίδιους και το οικογενειακό και κοινωνικό τους περιβάλλον.

Υπάρχουν και μερικοί εκπρόσωποι της κοσμοπολίτικης πλουτοκρατικής Αριστεράς, σαν τον κ. Τσακαλώτο ή τον κ. Σταθάκη, οι οποίοι χλευάζουν με τη συμπεριφορά τους και την πολιτική ασυνέπειά τους όσους πληρώνουν τον λογαριασμό της πολιτικής τους.

Στον κύριο όγκο των στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ έχουν προστεθεί οι χειρότεροι εκπρόσωποι του κακού παρελθόντος του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Οι λαϊκιστές του ΠΑΣΟΚ, οι οποίοι έχουν ειδικευτεί στη νομή της εξουσίας εξακολουθούν να έχουν πρωταγωνιστικό ρόλο στη διαχείριση της κρίσης, στην εκδήλωση της οποίας τόσο συνέβαλαν με την πολιτική που ακολουθούσαν στο παρελθόν. 

Ο κ. Σπίρτζης στα δημόσια έργα και ο κ. Κουρουμπλής, πρώτα στην Υγεία και στη συνέχεια στη δημόσια διοίκηση είναι χαρακτηριστικά παραδείγματα στελεχών του ΠΑΣΟΚ της ασύδοτης νομής της εξουσίας που εξακολουθούν να παίρνουν σημαντικές κυβερνητικές αποφάσεις, ζημιώνοντας, με τη μέθοδο που τόσο καλά γνωρίζουν, το δημόσιο συμφέρον και το δημόσιο ταμείο.

Ανάλογο είναι το προφίλ όσων προέρχονται από τη χειρότερη πτέρυγα της ΝΔ του παρελθόντος και στηρίζουν την προσπάθεια του κ. Καμμένου. Ο τελευταίος διεκδικεί το ρεκόρ πολιτικής υποκρισίας, εμφανίζοντας με εντυπωσιακή ταχύτητα κόκκινες γραμμές για τους όρους της κυβερνητικής συνεργασίας, τις οποίες εγκαταλείπει με εντυπωσιακή ευκολία προκειμένου να διατηρηθεί στην εξουσία. 

Κάθε τόσο διαπραγματεύεται με τον κ. Τσίπρα σε βάρος των οικονομικών του Δημοσίου, με αποτέλεσμα να γίνει, στο ξεκίνημα της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, μια εντελώς άχρηστη προμήθεια αμυντικού εξοπλισμού, η οποία κοστίζει 500 εκατ. δολάρια και με το δημόσιο ταμείο να μην μπορεί να καλύψει βασικές επενδυτικές και κοινωνικές ανάγκες. Ακόμη και στη διαχείριση του προσφυγικού-μεταναστευτικού, ο κ. Καμμένος μπόρεσε να διαπραγματευτεί το πέρασμα της αρμοδιότητας για τη διαχείριση συγκεκριμένων κονδυλίων στο υπουργείο Εθνικής Άμυνας για λόγους που θα πρέπει κάποτε να εξηγήσουν τόσο ο ίδιος όσο και ο κ. Τσίπρας.

Δεν χρειάζεται λοιπόν να απορούμε με τα εξαιρετικά αρνητικά αποτελέσματα της κυβερνητικής πολιτικής και την προκλητική αδιαφορία με την οποία αντιμετωπίζουν οι κυβερνητικοί παράγοντες τις φοβερές οικονομικές και κοινωνικές συνέπειες των λαθών και των παραλείψεών τους. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να μεγαλώσουμε την πίεση, σε επίπεδο πολιτικού συστήματος αλλά κυρίως κοινωνίας, για την επιτάχυνση των πολιτικών εξελίξεων ώστε να απαλλαγούμε το συντομότερο δυνατόν από αυτούς που εκφράζουν με τον χειρότερο τρόπο τις παθογένειες και την αναξιοπιστία του πολιτικού συστήματος.

Το άρθρο δημοσιεύτηκε αρχικά στην «Ελευθερία» Λάρισας