Είναι 18άρηδες και αξίζουν περισσότερα

Επτά στους δέκα πέρασαν σε κάποια σχολή, ΑΕΙ ή ΤΕΙ. Μεγάλη ανακούφιση για τις οικογένειες που ταλαιπωρήθηκαν από την οικονομική πίεση και το άγχος, μεγάλη χαρά για όσους πέτυχαν το στόχο τους, απογοήτευση για εκείνους που δεν τα κατάφεραν, ακόμη και απελπισία σε κάποιες περιπτώσεις. 

Και μετά; Πανεπιστήμια υπό διάλυση, αστείες υποδομές, φοιτητές που υποχρεώνονται να αγοράσουν χαρτί για τις εξετάσεις, καθηγητές που φέρνουν φωτοτυπικό από το σπίτι τους, καταλήψεις και καταστροφές, απουσία σύνδεσης των σπουδών με την αγορά, έλλειψη πληροφόρησης για τα επαγγέλματα που έχουν ζήτηση και για όσα είναι κορεσμένα, κατ εξαίρεση ο προσανατολισμός στην καινοτομία, όλο και πιο περιορισμένη η εξωστρέφεια λόγω έλλειψης πόρων και διεθνών διασυνδέσεων. 

Δεν μας φταίει το μνημόνιο για τα προβλήματα στην ανώτατη παιδεία. Η κατρακύλα εξελισσόταν και τον καιρό της ευημερίας. Θα ήταν λυτρωτικό αν, έστω τώρα, γινόταν ένας ουσιαστικός εθνικός διάλογος για την αναβάθμιση των πανεπιστημίων και την καλύτερη ποιότητα σπουδών. Είναι το λιγότερο που θα μπορούσαν να κάνουν για τη νέα γενιά όσοι προετοίμασαν ένα μέλλον ανεργίας και ανασφάλειας.