Σταθερότητα στο σύρσιμο

Η πόλωση μεταξύ κυβέρνησης και αξιωματικής αντιπολίτευσης είναι προεκλογική αλλά σχεδιασμός για εκλογές δεν υπάρχει. Στο Μέγαρο Μαξίμου, σύμφωνα με πληροφορίες από συνομιλητές του πρωθυπουργού, δεν συζητούν σενάρια για κάλπες, ούτε ανησυχούν για ενδεχόμενη διάρρηξη της συνοχής της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Παρόλο που τα νέα από τις δημοσκοπήσεις είναι όλο και πιο δυσάρεστα για τον ΣΥΡΙΖΑ, διατηρούν την ελπίδα ότι σε βάθος χρόνου η εικόνα θα αλλάξει.

Θα αλλάξει; Δύσκολα θα βρει κανείς αναλυτή δημοσκοπήσεων να υποστηρίξει ότι η κάμψη του ΣΥΡΙΖΑ είναι συγκυριακή και αναστρέψιμη. Οι περισσότεροι προεξοφλούν ότι η ΝΔ θα κερδίσει τις επόμενες εκλογές όποτε και αν γίνουν, αρκετοί μιλούν ακόμη και για αυτοδυναμία, εφόσον αποκτήσει μεγάλο δυναμισμό το αίτημα για πολιτική αλλαγή. 

Αντίθετα, στην κυβέρνηση υπάρχουν αρκετοί που πιστεύουν ότι με το πέρασμα στην ανάκαμψη, μέσα στο 2017 όπως εκτιμούν, με την ανακοίνωση κάποιας ρύθμισης για το χρέος (σύντομα όπως αισιοδοξούν), με την ολοκλήρωση της δεύτερης αξιολόγησης (μέχρι το τέλος του χρόνου όπως σχεδιάζουν) και με την ένταξη στο πρόγραμμα ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ (όπως περιμένουν) θα γυρίσει το παιχνίδι και θα σταματήσει η κάθοδος. Η αλήθεια είναι ότι συμφιλιώνονται με κάθε νέα δυσάρεστη πραγματικότητα. Μέχρι πρόσφατα ήταν το 20% που θεωρούνταν ως ψυχολογικό όριο για να υπάρχει η βεβαιότητα ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν θα γίνει ΠΑΣΟΚ.

Οι μετρήσεις πλέον δείχνουν σε αρκετές περιπτώσεις τον ΣΥΡΙΖΑ πολύ κάτω από το 20%, αλλά η ψυχραιμία και η προσδοκία δεν χάνονται. «Φωτογραφία της στιγμής», όπως λέει το κλισέ που χρησιμοποιούν οι χαμένοι των δημοσκοπήσεων.

Αυτό που τους συντηρεί είναι το μεγάλο ποσοστό της αδιευκρίνιστης ψήφου σε συνδυασμό με τη χαμηλή συσπείρωση του ΣΥΡΙΖΑ. Βλέπουν δηλαδή ψηφοφόρους να τους φεύγουν χωρίς απαραίτητα να καταφεύγουν αποφασιστικά σε άλλο κόμμα και αυτό τους κρατάει σε μια εγρήγορση για την πιθανότητα επαναπατρισμού.

Εξάλλου δεν φαίνεται πως έχουν βάση οι φήμες για κρίση στις σχέσεις του πρωθυπουργού Αλ. Τσίπρα με τον υπουργό Επικρατείας Ν. Παππά. Παρόλο που η υπόθεση των τηλεοπτικών αδειών δεν εξελίχθηκε όπως ήθελαν, οι δεσμοί δεν έχουν σπάσει, γιατί δεν υπήρξαν μονομερείς πρωτοβουλίες από την πλευρά του alter ego του πρωθυπουργού. Όλα ήταν ειπωμένα και συμφωνημένα.

Και η συνεργασία με τους ΑΝΕΛ, παρά τις κατά καιρούς αναταράξεις (λόγω κόντρας Καμμένου-Καλογρίτσα και Καμμένου-Φίλη για τα Θρησκευτικά), αντέχει, χωρίς να διαφαίνεται προοπτική ουσιαστικής διασάλευσης. Η τελευταία ψηφοφορία για τα προαπαιτούμενα, με τους δύο Οικολόγους βουλευτές (Τσιρώνης, Δημαράς) να κάνουν μπρος-πίσω, περνώντας από το αντάρτικο (για την ιδιωτικοποίηση των νερών) στη συμμόρφωση, ήταν πολύ χαρακτηριστική της βαθιάς ενότητας της συμπολίτευσης, που μπορεί και να οφείλεται στο άδηλο μέλλον μετά από εκλογές όλων όσοι μετέχουν.

Στο μεταξύ, προέκυψε ξαφνική ελληνοτουρκική κρίση, με τον Ρ.Τ. Ερντογάν να αμφισβητεί τη Συνθήκη της Λωζάνης, θυμίζοντας ότι μια χώρα τόσο ευάλωτη είναι εκτεθειμένη σε κάθε είδους κινδύνους και ανοιχτή στο απρόβλεπτο.

Το οικονομικό επιτελείο αναμένει την εκταμίευση της υποδόσης των 2,8 δισ. ευρώ στο Eurogroup της 10ης Οκτωβρίου και από τη Δευτέρα την έναρξη της δεύτερης αξιολόγησης του ελληνικού προγράμματος με τα εργασιακά του ιδιωτικού τομέα στο επίκεντρο. Η γενική τους αίσθηση είναι ότι δεν θα προκύψουν εντάσεις με τους πιστωτές και όλα θα πάνε καλά ως προς τη διαπραγμάτευση. 

Από κει και πέρα, όμως, τίποτα δεν πάει καλά. Υπάρχει πρόβλημα στα έσοδα, η δημοσιονομική ισορροπία κρατιέται με τη συγκράτηση των δημόσιων δαπανών που δημιουργεί μια κατάσταση ασφυξίας στην οικονομία, οι τράπεζες στέκονται πάνω σε γυάλινη βάση, ο κόσμος της εργασίας πιέζεται, ο ιδιωτικός τομέας υποφέρει, καλά νέα δεν έρχονται από πουθενά.

Ο πρωθυπουργός δείχνει με κάθε τρόπο ότι θεωρεί το ζήτημα του χρέους μείζον και το θέτει σε κάθε συνάντηση κορυφής που έχει. Αλλά στο τέλος, κάθε φορά, εμφανίζεται ο Γερμανός ΥΠΟΙΚ Β. Σόιμπλε ο οποίος γειώνει τις ελληνικές φιλοδοξίες. Έτσι, δεν διαφαίνεται κάτι που θα μπορούσε να προκαλέσει ριζική αλλαγή της εικόνας για τη χώρα μας, ενώ η διάθεση των εταίρων είναι να αποφευχθεί ένα ελληνικό ατύχημα όσο εκκρεμούν εκλογικές αναμετρήσεις (στην Αυστρία, στη Γαλλία, στην Ολλανδία, στη Γερμανία, στην Ισπανία, ενδεχομένως και στην Ιταλία μετά το δημοψήφισμα για τη συνταγματική αναθεώρηση), πόσο μάλλον όταν τον επόμενο Πρόεδρο των ΗΠΑ θα τον ξέρουμε την 8η Νοεμβρίου.

Κατά τα άλλα, συνέδριο και ανασχηματισμός. Για την ακρίβεια, πρώτα το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ (13-16 Οκτωβρίου) και μετά ανασχηματισμός, αφού η έκβαση του πρώτου θα καθορίσει το περιεχόμενο του δεύτερου. Δηλαδή, αν στο συνέδριο επιτευχθεί κάποια διεύρυνση με άνοιγμα προς το κέντρο, τότε αυτό μπορεί να αποτυπωθεί και στο νέο κυβερνητικό σχήμα με αξιοποίηση προσώπων εκτός κομματικών τειχών.

Η εκδήλωση για τον απολογισμό της διετούς δραστηριότητας στο Ευρωκοινοβούλιο του Δ. Παπαδημούλη ήταν μια πρόβα διεύρυνσης με αμφιλεγόμενα αποτελέσματα: Φ. Κουβέλης, Μ. Ξενογιαννακοπούλου, Μ. Ρεπούση, Μ. Γιαννακάκη, Α. Ρουπακιώτης, Στ. Τζουμάκας, ανταποκρίθηκαν στην πρόσκληση του ευρωβουλευτή, δημιουργώντας εντυπώσεις δυστοκίας στην προσπάθεια μετεξέλιξης του ΣΥΡΙΖΑ σε σοσιαλδημοκρατικό κόμμα, όπως ονειρεύονται οι Ευρωσοσιαλιστές.

Ο ΥΠΕΚΑ Π. Σκουρλέτης ακούγεται ότι μπορεί να είναι ο επόμενος γραμματέας της Κ.Ε. του ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας μεγάλη αποδοχή στο κομματικό ακροατήριο, ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Γ. Δραγασάκης βρίσκεται σε απόσταση από το Μέγαρο Μαξίμου, ο επικεφαλής της κίνησης των 53+ Ευ. Τσακαλώτος όλο φεύγει από το υπουργείο Οικονομικών και όλο εκεί είναι, ενώ η κυβέρνηση απέχει πολύ από το να λειτουργεί σαν συντονισμένη και αποτελεσματική ομάδα.

Η προ ημερησίας διατάξεως συζήτηση στη Βουλή για την παιδεία κατέληξε σε προετοιμασία της επόμενης, για τη διαπλοκή. Όπως δεν καταλάβαμε στην πρώτη γιατί τα πανεπιστήμιά μας είναι σε αυτά τα χάλια και γιατί η παραπαιδεία είναι θεσμός, όχι φέτος αλλά σε όλη τη διάρκεια της Μεταπολίτευσης, με τόσους μεταρρυθμιστές που υπάρχουν στη χώρα, έτσι δεν αναμένεται να καταλάβουμε στη δεύτερη ποιο κόμμα έχει τις περισσότερες κουμπαριές με τωρινούς ή επόμενους μιντιάρχες.

Ο Αλ. Τσίπρας και ο Κυρ. Μητσοτάκης κάνουν μια επίδειξη των ταλέντων τους στο προσωπικό των κομμάτων τους και σε όσους ψηφοφόρους έχουν χρόνο και διάθεση να παρακολουθήσουν Βουλή, γνωρίζοντας ότι η αντιπαράθεσή τους δεν έχει καμία σχέση με το μέλλον, αλλά μόνο με το παρελθόν και το τηλεοπτικό παρόν.

Ο βουλευτής της Ένωσης Κεντρώων Δημήτρης Καβαδέλλας, ο οποίος ανέβηκε στο βήμα μιλώντας στο κινητό του τηλέφωνο, κατά τη συζήτηση για το νομοσχέδιο με τα προαπαιτούμενα στη Βουλή, ήταν το πρόσωπο της εβδομάδας. Τον κοιτάς και ξέρεις γιατί δεν υπάρχει ελπίδα εξόδου από την κρίση. Γιατί δεν είναι απλώς ένας βουλευτής της αντιπολίτευσης. Πίσω του έχει ψηφοφόρους και τον ευτελισμό του κοινοβουλευτισμού που προηγήθηκε και συνεχίζεται απρόσκοπτα.

΄