Οι υποψήφιοι αρχηγοί θα είναι ιδρυτικά μέλη του κόμματος της κεντροαριστεράς;

Πολλές συζητήσεις έχει προκαλέσει τον τελευταίο καιρό η ανακοίνωση των υποψηφιοτήτων για την ηγεσία του κεντροαριστερού κόμματος δίχως έδρα και όνομα.

Άλλοι απαξίωσαν τον Καμίνη, άλλοι επέκριναν τον Θεοδωράκη. άλλοι ειρωνεύτηκαν τη Γεννηματά, άλλοι γέλασαν με την πλειάδα των υποψηφιοτήτων.

Το τοπίο που δημιουργείται θυμίζει όλο και περισσότερο ΠΑΣΟΚ του 1974: Ένας πολιτικός χώρος, ο οποίος απαρτιζόταν από ετερόκλιτα μεταξύ τους στελέχη, που η λογική έλεγε ότι θα ήταν αδύνατο να συνυπάρξουν. Ελάχιστοι μπορούν να είναι βέβαιοι πως, αν το 1974 ο «χώρος» της κεντροαριστεράς εξέλεγε τον αρχηγό του με τις διαδικασίες Αλιβιζάτου, ο Ανδρέας θα είχε εκλεγεί και σήμερα θα είχε την «τιμή» να συζητά ο Τσίπρας, για το κατά πόσο ήταν ψεύτης.

Διότι τι πολιτική σχέση είχε ο Σημίτης με τον Πάμπλο, που ήταν σύμβουλος του Ανδρέα, ο Μαγκάκης με τους Τροτσκιστές του Ξεκινήματος και ο Τζουμάκας με τον Αλευρά; Περίπου όση ο Θεοδωράκης με τον Σκανδαλίδη κι ο Καμίνης με τον Νίκο Ανδρουλάκη.

Το πως συνυπήρξαν και πόσο πολιτικό αίμα έχει χυθεί στα θεμέλια του κόμματος, το έχει καταγράψει η ιστορία. Το ζήτημα είναι αν οι τωρινοί είναι διατεθειμένοι και διαθέσιμοι να κάνουν το ίδιο. Κι αν ναι, με ποιους μηχανισμούς και με ποιο πολιτικό αφήγημα.

Διότι το αφήγημα του 1974 έκανε την ετερόκλιτη σύναξη προσωπικοτήτων από τα αζήτητα, πολυσυλλεκτικό κόμμα κι έτσι βρήκε χώρο και τρύπωσε ανάμεσα στα αφηγήματα του «υπαρκτού σοσιαλισμού» και του «ανήκομεν εις την Δύσιν».

Σήμερα, ποιο διαφορετικό μέλλον για την χώρα από αυτό που υπόσχονται οι ανταγωνιστές τους μπορούν να υποσχεθούν;

Πού θα βρουν τον χώρο να κινηθούν; Και το σημαντικότερο, είναι βέβαιο ότι θα τον αναζητήσουν όλοι μαζί και δεν θα απέλθουν ένας - ένας από ένα κόμμα που άλλωστε δεν υπάρχει;

Μέχρι στιγμής κανείς δεν έχει πει ότι θα είναι εκεί και αν χάσει. Διότι το ζήτημα δεν είναι πόσοι θα είναι οι υποψήφιοι στις 5 Νοεμβρίου, αλλά πόσοι από αυτούς θα είναι ιδρυτικά μέλη στις 6 Νοεμβρίου...