Εξασφαλίζοντας τη διεθνή δυσπιστία

Προφανώς είναι δικαίωμα μιας χώρας μέλους της Ευρωπαϊκής Ένωσης να έχει διαφορετικές απόψεις από τα άλλα κράτη μέλη.

Εκείνο το οποίο δεν έχει δικαίωμα να κάνει, είναι και να συμφωνεί και να διαφωνεί την ίδια ώρα. Διότι απλώς χάνει την αξιοπιστία της.

Στην χθεσινή σύνοδο, συζητήθηκε το θέμα της δολοφονίας του Ρώσου διπλού πράκτορα στη Βρετανία και ο πρωθυπουργός μας είπε τι είπε στη σύνοδο:

“Εξέφρασα την πεποίθηση ότι θα έχουμε και τη συνεργασία της Ρωσίας και εξέφρασα την αμέριστη αλληλεγγύη μας για τη Βρετανία, τονίζοντας ότι η επίθεση με χημικά όπλα ενάντια σε μία χώρα της ΕΕ είναι επίθεση σε όλη την ΕΕ. Αλλά θα πρέπει να αφήνουμε ανοικτό τον δίαυλο διαλόγου με τη Ρωσία.”

Όμως σύμφωνα με τα επίσημα συμπεράσματα της συνόδου, άλλα συμφώνησαν οι χώρες μέλη:

“Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συμφωνεί με την εκτίμηση της κυβέρνησης του Ηνωμένου Βασιλείου ότι είναι πολύ πιθανό για την επίθεση να ευθύνεται η Ρωσική Ομοσπονδία και ότι δεν υπάρχει πειστική εναλλακτική εξήγηση.”

Δηλαδή μέσα στην αίθουσα της συνεδρίασης συμμερίστηκε την απόφαση, η οποία έχει προκαλέσει την αντίδραση της Ρωσίας, ότι δηλαδή, η Μόσχα ευθύνεται για την δολοφονία.

Αμέσως μετά δημοσίως, είπε αυτά που προκάλεσαν την δυσφορία των εταίρων με τους οποίους είχε συμφωνήσει πριν λίγο, ότι δηλαδή, χρειάζεται “η συνεργασία της Ρωσίας”. Σε τι; Στη διερεύνηση της δολοφονίας του πράκτορα, για την οποία είχε συμφωνήσει “ότι είναι πολύ πιθανό για την επίθεση να ευθύνεται η Ρωσική Ομοσπονδία”.

“Είναι λυπηρό, που η Ευρωπαϊκή Ένωση προτιμά να είναι η πρωτοπορία μιας ακόμη αντιρωσικής εκστρατείας, που πυροδοτούν το Λονδίνο και οι υπερατλαντικοί σύμμαχοι του”, σχολίασε το ρωσικό Υπουργείο εξωτερικών.

Όπως προκύπτει, ούτε στην απόφαση του Συμβουλίου, υπήρξε ελληνικός αστερίσκος, ούτε η θέση της Μόσχας ξεχωρίζει κάποια χώρα μέλος της Ένωσης.

Σε μία διαμάχη, μπορείς να μην είσαι με κανένα μέρος, είναι όμως αδύνατο να είσαι και με τα δυο.

Για την Ελλάδα η διεθνής δυσπιστία είναι μεγάλη πολυτέλεια.