Μία συγγνώμη κι ένα non paper

O κ. Κώστας Βουτσάς ζήτησε συγγνώμη από την κ. Μαρία Ρεπούση για τον τρόπο που μίλησε για εκείνη. Προφανώς υπό τον φόβο της αγωγής που είχε καταθέσει η κυρία Ρεπούση, η έκβαση της οποίας ήταν βέβαιη, με βάση αυτά τα οποία είχε πει.

Το ζήτημα είναι ότι ο κ. Βουτσάς κατά πάσα πιθανότητα λέει αλήθεια στην δήλωση του:

«Δεν γνώριζα την ιδιότητά της -καθηγήτρια Ιστορίας στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης- και το σημαντικό συγγραφικό της έργο. Δηλώνω, επίσης, ότι όπως πολλοί Έλληνες, δεν είχα ιδία αντίληψη για το τί ακριβώς έγραφε στο επίμαχο βιβλίο της για την καταστροφή της Σμύρνης».

Προφανώς δεν είχε ιδέα. Γιατί για τον κ. Βουτσά -και πολλούς άλλους σαν τον κ. Βουτσά- η κυρία Ρεπούση δεν ήταν στόχος. Ήταν το μέσο για την προσέγγιση του στόχου τους για την προσέγγιση ενός ακροατηρίου, το οποίο τους είναι χρήσιμο επαγγελματικά. Είναι η σκάλα, πάνω στην οποία πατάνε για να αποκτήσουν επαφή με το κοινό.

Οι δε ύβρεις που χρησιμοποίησε ήταν ενταγμένες πλήρως σε αυτήν την λογική. Θέλουν να ξεχωρίσουν, βρίζουν, φωνάζουν, χειροδικούν. Ο κ. Βουτσάς είχε αποκαλέσει την κυρία Ρεπούση «μαλακισμένη». Πταίσμα μπροστά σε ένα κυβερνητικό non paper που χαρακτηρίζει έναν πολίτη, ναρκέμπορο, χωρίς να έχει καν δικαστεί από κανένα δικαστήριο;

Ο κ. Βουτσάς επικαλείται δημοσιεύματα από τα οποία παραπλανήθηκε. Είναι απίθανο αυτοί που τα έγραψαν να είχαν διαβάσει αυτά που είχε γράψει η κ. Ρεπούση. Τα non paper επικαλούνται τα μέσα, στα οποία, οι συντάκτες των non paper, διοχετεύουν την πληροφόρηση.

Ο κ. Βουτσάς δηλώνει ότι ενημερώθηκε από κάποιους που δεν είχαν ενημερωθεί, αλλά τον έπεισαν...

Γιατί να μην ευδοκιμούν τα ανώνυμα non paper που παραπέμπουν και σε πιο βαριές υπογραφές;