Πως ανάβουν τα λαμπάκια;

«Αυτοί που επιτέθηκαν δεν είναι ούτε αγανακτισμένοι πολίτες, ούτε συγκεντρωμένο πλήθος. Είναι απλά ακροδεξιοί τραμπούκοι», ανακοίνωσε το γραφείο τύπου του πρωθυπουργού, το βράδυ του Σαββάτου, σχολιάζοντας την προχθεσινή επίθεση στον Δήμαρχο Θεσσαλονίκης.

«Θόλωσα που τον είδα, μου άναψαν τα λαμπάκια με αυτά που είχε πει για τη Γενοκτονία και άρχισα να τον χτυπάω», δήλωσε περίπου 24 ώρες μετά, ο ένας από τους δύο που συνελήφθησαν για αυτήν την επίθεση.

Αν οι ανακοινώσεις του πρωθυπουργικού γραφείου παρήγαγαν δίκαιο, ο νεαρός θα ενέπιπτε ακριβώς στον ορισμό του πολίτη που εσωτερικά έχει την πεποίθηση ότι δρα υπό καθεστώς αγανάκτησης και μάλιστα για πολύ δίκαιο σκοπό.

Μίας “δίκαιης αγανάκτησης” παρόμοιας με εκείνη προκαλεί τις καταστροφές στα γραφεία των συμβολαιογράφων που εφαρμόζουν τον νόμο που ψήφισε η κυβέρνηση.

Υπό αυτούς τους όρους, η καταδίκη της βίας είναι τουλάχιστον υποκριτική. Διότι αυτή η βία προκαλείται από την καθημερινή ενστάλαξη μίσους εναντίον των “άλλων”.

Θα είχε πολύ ενδιαφέρον να ερωτηθεί ο συλληφθείς τι ακριβώς ήταν αυτό που είπε για την γενοκτονία και του “ανάψαν τα λαμπάκια”. Είναι αμφίβολο αν θα υπήρχε απάντηση, έστω και ανόητη. Ο νεαρός γνώριζε αυτά που νόμιζε ότι ειπώθηκαν διότι έχει επανειλημμένα διαβάσει ότι αυτά που λέει ο δήμαρχος Θεσσαλονίκης είναι “προδοτικά”.

Είναι ανόητο ένα μέρος του πολιτικού προσωπικού να αποδοκιμάζει τη βία, όσο δεν απέχει από τις πολιτικές συμπεριφορές που χρησιμοποιούν το μίσος ως πολιτικό επιχείρημα.

Μία τέτοια αποχή απαιτεί ασκήσεις αυτοσυγκράτησης που πολλοί απο αυτούς δεν θέλουν να κάνουν γιατί προτιμούν να βλέπουν τους αντιπάλους τους να λειτουργούν υπό καθεστώς φόβου.

Ανάγουν το μίσος σε εργαλείο πολιτικής και συσπείρωσης και οδηγούν σε συμπεριφορές ενστικτώδους βίας.

Μετά απλώς “ανάβουν τα λαμπάκια” και οι πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις έκπληκτες αποδοκιμάζουν μετά βδελυγμίας....