Ο Ματαρέλα, ο Ιβάνοφ και η πλαστή σταθερότητα του Τσίπρα

Δύο περιπτώσεις προέδρων, οι οποίοι ανέλαβαν πολιτικές ευθύνες, που τους έφεραν σε αντίθεση με την βούληση των κοινοβουλίων των χωρών τους, βιώνει τις τελευταίες ημέρες η Ευρώπη.

Από τη μία ο πρόεδρος της Ιταλίας αρνήθηκε την πρόταση για τον διορισμό ενός συγκεκριμένου υπουργού Oικονομικών, από την άλλη ο πρόεδρος της πΓΔΜ αρνείται το αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης για την αλλαγή του ονόματος της χώρας του.

Και στις δύο περιπτώσεις προκλήθηκαν πολιτικές κρίσεις και στις δύο περιπτώσεις τη λύση θα δώσει το εκλογικό σώμα.

Η πολιτική ομαλότητα φοβάται τις κρίσεις όταν εμφανίζονται. Όμως οι κρίσεις αυτές είναι πιο επικίνδυνες όταν υποβόσκουν, διότι αρνούνται την πολιτική ομαλότητα.

Ο κ. Τσίπρας προχθές είπε ότι η Ελλάδα είναι πυλώνας σταθερότητας στην ανατολική Ευρώπη. Όμως είναι ο κ. Τσίπρας, του οποίου η κυβέρνηση αρνείται να αναγνωρίσει τις κρίσεις. Είναι ο ίδιος, ο οποίος διαπραγματεύεται χωρίς την έγκριση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας, την οποία δεν διαθέτει στο συγκεκριμένο θέμα. Και είναι υπό αμφισβήτηση αν μπορεί να περάσει από τη Βουλή τη συμφωνία, στην οποία κατέληξε. Αυτό δημιουργεί αβεβαιότητα, με αδιευκρίνιστες συνέπειες.

Είναι προτιμότερη η ανάδειξη της κρίσης, παρά η απόκρυψή της. Από την ανάδειξη προκύπτουν νέες ισορροπίες. Από την απόκρυψη προκύπτουν απλώς ωρολογιακές βόμβες, οι οποίες κάποια στιγμή θα εκραγούν.

Κανείς δεν μπορεί να κυβερνά κόντρα στο λαό του, ακόμη κι αν είναι βέβαιος ότι ο λαός του κάνει λάθος επιλογή.

Αν είναι πεπεισμένος ότι αυτό συμβαίνει, η μόνη του δυνατότητα είναι να προσπαθήσει να τον πείσει ότι έχει άδικο...