Από την πολιτική απολυταρχία στην οικονομική κρίση

Η Τουρκία βιώνει μία μείζονα κρίση. Η αρχική εντύπωση είναι ότι η κρίση είναι οικονομική . Όμως είναι αδιαμφισβήτητο ότι η κρίση είναι κυρίως πολιτική και είναι το αποτέλεσμα της απόλυτης κυριαρχίας του προέδρου Ερντογάν στην πολιτική ζωή της γειτονικής χώρας.

Αυτή είναι η απάντηση που έδωσαν στον πρόεδρο Ερντογαν, τόσο ξένες κυβερνήσεις, όσο και οι “αγορές”.

Ο Γερμανός Υπουργός Οικονομικών του συνέστησε να προσφύγει στο Διεθνές Νομισματικό Ταμείο. Όμως ο κ.Ερντογάν θεωρεί την απομάκρυνση του ΔΝΤ απο την Τουρκία, προσωπική του επιτυχία.

Του το είπαν οι οίκοι, όπως ο Moody's που του συνέστησαν να ενισχύσει τη θεσμική ανεξαρτησία της κεντρικής τράπεζας. Όμως ο κ.Ερντογάν προσπαθούσε όλο το τελευταίο διάστημα να αναγκάσει την κεντρική τράπεζα να μειώσει τα επιτόκια.

Στη δικαιοσύνη, είπε ότι η πολιτική εξουσία καθορίζει το πλαίσιο της λειτουργίας της.

Στον τύπο, πολιτικοί του φίλοι αγοράζουν αντίπαλα εκδοτικά συγκροτήματα

Στην αντιπολίτευση επικρέμεται πάντα ο φόβος των διώξεων και των φυλακίσεων.

Ο κ.Ερντογάν δεν θέλει συνεταίρους στην εξουσία.

Και για αυτόν τον ενοχλεί το ΔΝΤ, η Κεντρική Τράπεζα, ο Τύπος, τα κόμματα, η αντιπολίτευση. Και πολλοί άλλοι...

Συμβαίνει σε όσους έχουν ροπή προς τον αυταρχισμό να τους ενοχλούν τα θεσμικά αντίβαρα που προβλέπονται στα δημοκρατικά πολιτεύματα.

Μέρα που είναι σήμερα που τελικά, που ολοκληρώνεται το πρόγραμμα βοήθειας στην χώρα, ευτυχώς που όλα αυτά τα “χρόνια των μνημονίων”, υπήρξαν θεσμικά αντίβαρα. Παρά τις προσπάθειες της τελευταίας κυβέρνησης...

Η ζωή είναι πολύ πιο σύνθετη κι αλληλεξαρτώμενη από την εποχή που κάποιος μπορούσε να κάνει ένα πραξικόπημα επειδή είχε τανκς...