Μικροκομματική δημοκρατία

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα των εκλογών του Σεπτεμβρίου του 2015 τα “μικρά” κόμματα -το Ποτάμι, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες και η Ένωση Κεντρώων- συγκέντρωσαν 11,22% και εξέλεξαν 30 βουλευτές.

Σήμερα, τρία χρόνια μετά, και τα τρία κόμματα μαζί έχουν λιγότερους από 20 βουλευτές. Δεκαεννέα επισήμως, ίσως και δεκαεπτά, αν επιβεβαιωθεί η αποχώρηση των κ.κ.Σαρίδη και Φωκά από την εξαμελή πλέον κοινοβουλευτική ομάδα της Ένωσης Κεντρώων, που είχε εκλέξει εννέα βουλευτές.

Όχι ότι τα πράγματα στους ΑΝΕΛ, που είχε εκλέξει δέκα κι έχει μείνει με επτά, παρά το ότι είναι στην κυβέρνηση, είναι καλύτερα.

Αν το κόμμα ψηφίσει τη συμφωνία των Πρεσπών, θα μείνει με τρεις βουλευτές, ενώ αν δεν την ψηφίσει θα μείνει με 4, ενώ στο Ποτάμι, που είχε εκλέξει 11 κι έχει μείνει με έξι, παρόμοια κατάληξη θα έχει η όποια επιλογή για κοινοβουλευτικές συνεργασίες.

Το πρόβλημα προφανώς δεν είναι του κ.Καμμένου, του κ.Θεοδωράκη ή του κ.Λεβέντη. Είναι πρόβλημα του ελληνικού πολιτικού συστήματος, το οποίο ευνοεί μικρές αποσταθεροποιητικές παρουσίες. Το ίδιο είχε συμβεί και με την Δημοκρατική Αριστερά στις εκλογές του 2012. Αλλά αυτές οι “μικρές παρουσίες” είναι επικίνδυνες παρουσίες, διότι προφανώς είναι ανεμομαζώματα, και συνεργασίες χωρίς αρχές. Ή -στην καλύτερη περίπτωση- συνεργασίες που δεν είχαν συζητηθεί όλα προεκλογικά.

Σε αυτήν την μικροκομματική δημοκρατία ο ΣΥΡΙΖΑ αντιπροτείνει την απλή αναλογική.

Κοινώς δηλαδή τα πράγματα μπορούν να γίνουν ακόμη χειρότερα...