Γιατί οι φίλοι του πρωθυπουργού δεν ξέρουν τους υφυπουργούς του;

Σύμφωνα με την ανάρτηση του πρωθυπουργού στο instagram, ένας φίλος του τον ρώτησε ποιος είναι αυτός ο Νάσος Ηλιόπουλος που μοιάζει με τον καθηγητή του La casa de papel.

Δεν είναι απολύτως επιβεβαιωμένο αν ο κ.Ηλιόπουλος μοιάζει στον μυστηριώδη καθηγητή της ισπανικής σειράς, είναι όμως βέβαιο ότι οι φίλοι του πρωθυπουργού δεν γνωρίζουν την κυβέρνηση του. Κι αυτό δεν είναι πρόβλημα των φίλων του πρωθυπουργού, αλλά του ιδίου.

Και του κ.Ηλιόπουλου, όπως και άλλων υφυπουργών. Για παράδειγμα, όταν εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ο κ.Κώστας Ζουράρις, μάθαμε ότι είχε υπογράψει όλες κι όλες δεκαεννέα αποφάσεις σε περίπου 15 μήνες. Κι αυτές τόσο ασήμαντες που θα μπορούσε να τις υπογράψει όχι διευθυντής αλλά ένας απλος τμηματάρχης.

Αν οι φίλοι του πρωθυπουργού τον ρωτούν για τους υφυπουργούς του, οι υπόλοιποι που δεν απολαμβάνουν του προνομίου της προσωπικής ενημέρωσης, δεν θα ξέρουν ούτε τον Υπουργό Εξωτερικών.

Το βασικό ζήτημα που έχει να αντιμετωπίσει η κυβέρνηση είναι η στελέχωση της να εξυπηρετεί την ανάγκη να κλείνουν στόματα διαμαρτυρομένων.

Διότι η κρατική μηχανή χρειάζεται πολύ λιγότερο πολιτικό προσωπικό. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην κυβέρνηση. Στους δήμους για παράδειγμα, συνήθως υπάρχει ένας ειδικός αντιδήμαρχος με αρμοδιότητα να υπογράφει τη διανομή των προνοιακών επιδομάτων, τα οποία έρχονται προσωποποιημένα από το κεντρικό ταμείο.

Για αυτό λοιπόν, ο φίλος του πρωθυπουργού δεν ήξερε τον κ.Ηλιόπουλο. Και δεν θα ήξερε και τον κ.Πολάκη, αν δεν φρόντιζε ο ίδιος να γίνει γνωστός.

Για αυτό ο κ.Σάντζεθ στην Ισπανία έκανε κυβέρνηση δώδεκα ατόμων κι το Υπουργείο Εξωτερικών των ΗΠΑ, έναν αναπληρωτή υπουργό.

Η Ελλάδα σε όλους τους τομείς έχει ένα υπερτροφικό πολιτικό προσωπικό το οποίο δεν εξυπηρετεί διοικητικές αλλά συνήθως πελατειακές ανάγκες με αποτέλεσμα να δημιουργεί περισσότερα γραφειοκρατικά εμπόδια από όσα διοικητικά προβλήματα λύνει.