Οι πρώην πάντοτε χρειάζονται περίοδο προσαρμογής

Ήδη από χθες η μετεκλογική ρητορεία του ΣΥΡΙΖΑ ελάχιστα απέχει και μετά από την προεκλογική στην οποία είχε εθίσει την ελληνική κοινωνία τόσο καιρό.

Μόνο που υπάρχει μία διαφορά την οποία δεν δείχνουν να έχουν αντιληφθεί. Τώρα πλέον είναι στην αντιπολίτευση.

Και το ειδικό βάρος της αντιπολίτευσης σε ένα δημοκρατικό πολίτευμα είναι διαφορετικό, για την ακρίβεια μικρότερο από το ειδικό βάρος μιας κυβέρνησης. Το ειδικό βάρος ενός υπουργού είναι πολύ διαφορετικό, μεγαλύτερο, από το ειδικό βάρος ενός στελέχους της αντιπολίτευσης. Και το ειδικό βάρος του αρχηγού της αντιπολίτευσης είναι μικρότερο από το ειδικό βάρος του πρωθυπουργού. Συνέβαινε και όταν ο Κωνσταντίνος Μητσοτάκης το 1985, ο Ανδρέας Παπανδρέου το 1989, ο Κώστας Καραμανλής το 2000 και ο Γιώργος Παπανδρέου το 2004 ήταν στην αντιπολίτευση έχοντας 4 μπροστά στο ποσοστό τους.

Καλώς ή κακώς, αυτό είναι δύσκολο να το αντιληφθεί ο πρώην αμέσως μετά από την παράδοση των καθηκόντων του. Ειδικά όταν τα καθήκοντα είχαν ασκηθεί επί μακρόν. Και υπήρχε εθισμός σε αυτά.

Ίσως δεν το κατανοούν, αλλά θα το κατανοήσουν. Χρειάζεται περίοδο προσαρμογής, όπως στον στρατό... Όταν διαπιστώσουν ότι στο τηλέφωνο δεν θα τους βγαίνει ούτε ο αρμόδιος συντάκτης της ΑΥΓΗΣ, αν βγαίνει ακόμη η αφημερίδα, όταν διαπιστώσουν τη στροφή των τηλεοπτικών καναλιών που μέχρι σήμερα τους προσκυνούσαν και όταν διαπιστώσουν ότι στη Κουμουνδούρου δεν θα έχει πλέον την κλούβα που εξασφαλίζει την ουράνια γαλήνη.

Και πολλά άλλα καθημερινά που οι ίδιοι τα ξέρουν καλύτερα. Όπως τα ξέρουν όλοι οι πρώην. Το ότι πήραν 31,5% απλώς διέσωσε τον κ.Τσίπρα στην ηγεσία. Δεν τους κάνει ...άλλη αντιπολίτευση!