Τα δημοψηφίσματα, οι γιορτές της δημοκρατίας και η μελαγχολία της

Ωραίο πράγμα η συμμετοχή των πολιτών στη διαμόρφωση του μέλλοντός τους. Τι πιο άμεσο και δημοκρατικό; Παίρνεις την τύχη σου στα χέρια σου, δεν αφήνεις να αποφασίζουν άλλοι για σένα χωρίς εσένα, γράφεις την ιστορία της χώρας σου, αντί να την παρακολουθείς απλώς να εξελίσσεται. Κάπως έτσι φτάσαμε στο βρετανικό δημοψήφισμα της Πέμπτης.

Ο Βρετανός πρωθυπουργός Ντ. Κάμερον πήρε μια απόφαση υψηλού ρίσκου θέλοντας να φανεί συνεπής στην προεκλογική του δέσμευση, την οποία ανέλαβε αντιδρώντας στην πίεση της ευρωσκεπτικιστικής-εθνικιστικής αντιπολίτευσης. 

Και τώρα το μέλλον ολόκληρης της ΕΕ εξαρτάται από την απόφαση των Βρετανών πολιτών: Brexit ή Bremain. Μόνο που αρκετοί ή πολλοί από αυτούς δεν γνωρίζουν ακριβώς τις συνέπειες του ΝΑΙ ή του ΟΧΙ. Κάποιοι ψηφίζουν θυμικά, άλλοι τυφλά ή τυχαία. Ομως η ψήφος του μετράει όσο και εκείνων που σκέφτονται, ενημερώνονται και προβληματίζονται πριν φτάσουν μέχρι την κάλπη.

Και ποτέ δεν μπορεί να ξέρει κανείς πόσοι είναι οι ψηφοφόροι που κάνουν την πλάκα τους, εκτονώνουν τα απωθημένα τους, κινούνται από την ανοησία τους έναντι εκείνων που συμπεριφέρονται υπεύθυνα αποφασίζοντας ορθολογικά. Γι αυτό και το δημοψήφισμα, η γιορτή της δημοκρατίας, έχει και μια μελαγχολική πλευρά.