Η τουριστική Ελλάδα που αντιστέκεται
Εδώ και ενάμιση χρόνο η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ έχει αποδυθεί σε έναν αδιάκοπο αγώνα κατά της κοινής λογικής. Είναι σαν να έχουν βρει όλα τα οξύμωρα της ελληνικής κοινωνίας των τελευταίων δεκαετιών τον απόλυτο εκφραστή τους, τον πιο θεληματικό θωπευτή τους. Σε αυτό το πλαίσιο, με την εξαίρεση ίσως της πολιτικώς επικεφαλής του Τουρισμού στη χώρα και κάποιων στελεχών του ΕΟΤ που εμφανώς προσπαθούν, άνευρη έως αδρανής παραμένει η χάραξη τουριστικής πολιτικής για τη χώρα.
Παρ’ όλα αυτά, το θέρος που μόλις πέρασε δίνει σε όλους όσοι προσπαθούν μια νότα βάσιμης τουριστικής ικανοποίησης για το μέλλον. Ας σταθούμε ενδεικτικά σε ορισμένα σημεία που δείχνουν σημάδια θετικής εξέλιξης και θα μπορούσαν να γεμίσουν με συγκρατημένη αισιοδοξία ακόμη και τους πιο δύσπιστους δημοσιολόγους των κοινωνικών δικτύων.
Είναι αλήθεια ότι η φετινή τουριστική περίοδος ξεκίνησε πολύ χλιαρά και αυτό ήταν εμφανές σε πλείστους προορισμούς. Πολλοί μιλούσαν για μια άδεια Μύκονο τον Ιούνιο, ενώ η Σαντορίνη, με τη μακρότερη στην επικράτεια σεζόν, είδε τον Μάιο με αρνητικές τάσεις. Σταδιακά, και με τη μεσολάβηση ειδικών συνθηκών σε αρκετούς από τους τουριστικούς ανταγωνιστές της Ελλάδας ως προορισμού, είδαμε τις κρατήσεις και συνολικά τη δαπάνη των ξένων επισκεπτών στη χώρα μας να αυξάνονται.
Εμφανώς κερδισμένη είναι η Αττική, που είχε τον τουριστικά πολυπληθέστερο Αύγουστο των τελευταίων ετών. Η εικόνα του Πειραιά γεμάτου κρουαζιερόπλοια και των μοναδικών αρχαιολογικών χώρων και μουσείων της Αθήνας κατάμεστων, αλλά και η δυσκολία εύρεσης πολυτελών κλινών, είναι ένα δείγμα ανάκαμψης της πρωτεύουσας ως αστικού προορισμού. Παρ’ όλη την παραμέληση των αστικών υποδομών της, η πόλη δείχνει την τάση να ξανακερδίζει για πολλούς λόγους την καρδιά των τουριστών.
Σε συζήτηση με τουρίστα από τον Παναμά, εύπορη χώρα της Κεντρικής Αμερικής, ήρθα σε μεγάλη αμηχανία από την αντιφατική πραγματικότητα που παρουσιάζουμε. Μαγεμένος με την Αθήνα, τις ομορφιές, το φαγητό, τη νυχτερινή ζωή, τις καθαρές παραλίες και τα νησιά πλησίον της, με ρωτούσε απορημένος γιατί δεν συντηρούμε τα πεζοδρόμια, γιατί δεν αντιμετωπίζουμε τα γκράφιτι πάνω στα κτίρια, γιατί δεν υπάρχει καμία σήμανση στα αρχιτεκτονικά στολίδια του κέντρου. «Η ένδειξη φροντίδας δεν είναι μόνο θέμα χρημάτων» μου λέει. «Στη Βαρκελώνη, λ.χ., βλέπεις τη φροντίδα των ανθρώπων παντού για την πόλη. Με τη μισή φροντίδα, η Αθήνα θα γινόταν η πιο ωραία πόλη της Μεσογείου».
Ένα ακόμη αρνητικό για την υποδοχή τουριστών σημείο είναι η κατάσταση που επικρατεί στα περιφερειακά αεροδρόμια ως πύλες εισόδου. Ένα ζεύγος τουριστών από τη Βομβάη έφτασε μέσω Τουρκίας στην Αθήνα με ανταπόκριση για τη Μύκονο. «Η βραχεία παραμονή στο “Ελευθέριος Βενιζέλος” ήταν μια θετική εμπειρία, με πληρότητα υποδομών και προσωπικού» μου λένε. Αντιθέτως, η άφιξή τους στον αερολιμένα του ακριβότερου προορισμού της Μεσογείου ήταν απολύτως απογοητευτική. Καμία ηλεκτρονική ή άλλη ένδειξη για τον ιμάντα αποσκευών, ενώ είχαν σχεδόν ταυτόχρονα προσγειωθεί τρία αεροσκάφη, οι τουαλέτες μύριζαν άσχημα, χαοτικό το μποτιλιάρισμα στο πάρκινγκ. Τους εξηγώ ότι δεκατέσσερα από τα σημαντικά αεροδρόμια της χώρας από τη νέα σεζόν θα διαχειρίζεται εξειδικευμένη ελληνογερμανική εταιρεία αεροδρομικών υπηρεσιών και του χρόνου ελπίζω να συναντήσουν μια άλλη πραγματικότητα, καθώς μου δήλωσαν ότι θα επιλέξουν ξανά την πατρίδα μας για τις διακοπές τους.
Ίσως όμως η πιο σημαντική μεταβολή που σταδιακά συντελείται στον τουριστικό κλάδο είναι η περίφημη επέκταση της τουριστικής σεζόν. Η χώρα με το πιο εύκρατο και ήπιο κλίμα στην Ευρώπη είχε τη βραχύτερη τουριστική σεζόν απ’ όλους τους ανταγωνιστές της για δεκαετίες. Ό,τι δεν κατάφεραν να επιτύχουν εξαγγελίες της πολιτικής ηγεσίας για κίνητρα, πιέσεις των διεθνών τουριστικών πρακτόρων και η κλιματική εύνοια, το κατάφερε η κρίση την τελευταία δεκαετία. Έτσι, σταδιακά, τόσο οι κρατικές δομές όσο και οι επαγγελματίες που συνδέονται με τον τουρισμό έχουν αρχίσει να αντιλαμβάνονται ότι πρέπει να δουλεύουν πλέον πάνω από τρεις μήνες τον χρόνο.
Επισκέπτρια αρχαιολόγος από τη Νορβηγία μου μετέφερε την εξαιρετική εμπειρία επίσκεψης για δύο εβδομάδες των αρχαιολογικών χώρων της Δωδώνης, των Δελφών και της Μεσσήνης, εξαίροντας την πολύ καλή διαμόρφωση και τεκμηρίωσή τους για τους επισκέπτες. Μόνη παραφωνία το άτακτο ωράριο κάθε χώρου. «Γιατί τον Μάρτιο, που ο ήλιος λάμπει συνήθως σε όλη την Ελλάδα, η Μεσσήνη να πρέπει να έχει αδειάσει από επισκέπτες στις 16:00;» με ρώτησε.
Οι απαντήσεις προς τους επισκέπτες οφείλουν να δοθούν πολύ πειστικά και έμπρακτα στο αμέσως προσεχές μέλλον, ιδανικά την επόμενη τουριστική σεζόν!
