#Offshore στα Πριγκιπονήσια
Ένα από τα βασικά χαρακτηριστικά των ημερών είναι η κριτική στην κυβέρνηση για κάθε πιθανό και απίθανο λόγο. Το παράδοξο είναι πως αυτή η κυβέρνηση δίνει τόσους «πιθανούς» λόγους ώστε είναι πραγματικά απορίας άξιο το γιατί πρέπει να ανακαλύπτουμε και απίθανους.
Χαρακτηριστικό παράδειγμα η απαγόρευση του υπουργού Παιδείας να αποκαλούμε τα παιδιά μας πριγκίπισσες και βασιλόπουλα. Πέραν του γεγονότος ότι δεν ξέρω κανέναν που να φωνάζει το παιδί του βασιλόπουλο, ε, βασιλόπουλο, η παραπάνω πρόταση μικρή επαφή έχει με την πραγματικότητα, ωστόσο σε σημαντικό βαθμό αυτή ήταν η εντύπωση που έμεινε.
Πρόκειται για μια «ανάγνωση» που προσφέρεται για εύκολες γενικεύσεις και χιούμορ.
Ή, ακόμα πιο δημιουργικά,
Υπάρχει, δε, και η θετική πλευρά
Επιστρέφοντας στην πραγματικότητα, καταρχήν ο υπουργός Παιδείας δεν απαγόρευσε σε κανέναν να αποκαλεί το παιδί του όπως θέλει. Άλλο αν στην επεξηγηματική-ειρωνική ανακοίνωση που εξέδωσε έδωσε τις σχετικές… κατευθύνσεις ορθής προσφώνησης των παιδιών μας.
Εκείνο που συνέβη είναι ότι στο πόρισμα του εθνικού διαλόγου για την Παιδεία περιλαμβάνεται και η ιδέα ενός «συμβολαίου τιμής» μεταξύ των γονιών, των παιδιών και του σχολείου, μία από τις διατάξεις του οποίου αναφέρει: «Το παιδί καθενός είναι μοναδικό και ξεχωριστό για τον ίδιο. Ωστόσο είναι ένα παιδί ανθρώπων, όπως κάθε παιδί ανθρώπων: διαφορετικό αλλά ίσο, και όχι πριγκίπισσα ή βασιλόπουλο».
Πρόκειται δηλαδή για μία περιγραφή του πως πρέπει να αντιμετωπίζονται τα παιδιά στο σχολείο, έναν χώρο όπου ξαφνικά μαζεύονται όλες οι πριγκίπισσες και τα βασιλόπουλα από τις οικογένειές τους και πρέπει να συνυπάρξουν. Είναι σαφές πως το πρόβλημα δεν έχει να κάνει με το ουσιαστικό κομμάτι, που είναι προφανώς σωστό, αλλά με τη λαϊκή και στα όρια της ιδεοληψίας διατύπωση.
Αλλού είναι η ουσία.
Γενικά, αλλού είναι η ουσία.
Προσφέρουν, πως δεν «προσφέρουν»
Η σκευωρία Φίλη πάντως αποκαλύφθηκε στο πλήρες μέγεθός της μόνο μετά την τηλεοπτική συνέντευξη που παραχώρησε στον ΣΚΑΪ και στον Αλέξη Παπαχελά ο Τέως.
Στη συνέντευξη που παραχώρησε λοιπόν, ο Τέως το ξεκαθάρισε.
Από πού κι ως που λοιπόν και με ποιο δικαίωμα να προσφωνούμε εμείς τα παιδιά μας πριγκίπισσες και βασιλόπουλα; Τέως θα πέσει να μας κάψει.
Η συνέντευξη του Γλίξμπουργκ πάντως, ξύπνησε, καταπιεσμένα συναισθήματα
Σε πρώτη σκέψη, οποιαδήποτε σύγκριση με τον Παυλόπουλο είναι καταλυτική υπέρ του οποιουδήποτε, οπότε ίσως είναι κάπως ανώριμη ακόμη η σκέψη για Βασιλευόμενη Δημοκρατία. Σε δεύτερη σκέψη, ίσως και να είναι αυτό που μας λείπει για να ολοκληρωθούμε ως μνημονιακός λαός, άνθρωποι και προσωπικότητες: μια Βασιλευόμενη Δημοκρατία με αριστερή κυβέρνηση που βρίσκεται σε ταξικό πόλεμο με τους μενουμευρωπαίους.
Και μιας που δεν το αναφέραμε, μην ξεχάσουμε ότι πλέον έχουμε μπει στην εποχή του 24% ΦΠΑ.
Όλα θα γίνουν, αλλά στην ώρα τους. Αυτή τη στιγμή στη Βουλή έχουν άλλες προτεραιότητες.
Το σίγουρο είναι πως στη Βουλή και στο twitter σφάζονται παλικάρια
Η νέα αφορμή για τη βουτιά στη λάσπη δόθηκε με τη διάταξη του που επέτρεπε σε πολιτικούς να έχουν offshore.
Μπορεί να αργήσαμε αλλά τα καταφέραμε
Η πρώτη άμυνα της κυβέρνησης απέναντι στην κατακραυγή που ακολούθησε, μέχρι και από την Αυγή, ήταν πως επρόκειτο για προαπαιτούμενο των πιστωτών. Στη συνέχεια βέβαια δεν είχαν κανένα πρόβλημα να πάρουν πίσω το προαπαιτούμενο. Και όχι μόνο το πήραν πίσω αλλά έφτασαν στο άλλο άκρο, απαγορεύοντας σε πολιτικούς και συγγενικά τους πρόσωπα όχι απλά να έχουν offshore αλλά μέχρι και μετοχές σε ξένες εταιρίες.
Το παράλογο του πράγματος είναι προφανές
Και δεν είναι απλά παράλογο
Μικρή σημασία έχουν αυτά βέβαια, άλλωστε πρόκειται για μια τροπολογία που αναμένεται να ανατραπεί είτε στα αρμόδια ελληνικά είτε στα αρμόδια ευρωπαϊκά δικαστήρια. Εκείνο που έχει σημασία και μένει είναι πως το Μαξίμου έκανε μία ντρίμπλα επιπέδου Φρανκ Άντεργουντ στο House of Cards.
Μια ντρίμπλα τόσο επιτυχημένη που όλοι την «έφαγαν».
Συμπερασματικά,
Η δε διαχρονική αλήθεια είναι μία
