Ανδρέας Χριστόπουλος: «Ο χρόνος είναι ο μοναδικός μας πλούτος» - Free Sunday
Ανδρέας Χριστόπουλος: «Ο χρόνος είναι ο μοναδικός μας πλούτος»

Ανδρέας Χριστόπουλος: «Ο χρόνος είναι ο μοναδικός μας πλούτος»

Ένα μυθιστόρημα με κοινωνικά και πολιτικά μηνύματα στο οποίο περιγράφεται η Ελλάδα του σήμερα είναι το βιβλίο «24 ώρες ακόμη» (εκδόσεις Πικραμένος) του δημοσιογράφου Ανδρέα Χριστόπουλου. Πρωταγωνιστής της ιστορίας είναι ο χρόνος, ο οποίος, όπως καταλήγει ο συγγραφέας, «είναι το πολυτιμότερο αγαθό στη σύντομη ανθρώπινη διαδρομή».

Ο κ. Χριστόπουλος, με μεγάλη πορεία στα media της Πάτρας, μίλησε στην FS για την Ελλάδα και πώς περιγράφεται στο βιβλίο και για όσα συνθέτουν μια σκληρή καθημερινότητα για τον καθέναν μας.

CHRISTOPOULOS 2

«24 ώρες ακόμη»: Η ιστορία εκτυλίσσεται ανάμεσα σε Πάτρα και Αθήνα. Θα μας περιγράψετε τι ακριβώς συμβαίνει;

Μέσα από μια κινηματογραφική και συναρπαστική ιστορία, που σε κάποια σημεία της κυριολεκτικά «καλπάζει», περιγράφεται η Ελλάδα του σήμερα. Το σαθρό και καταστροφικό πολιτικό σύστημα, η κοινωνία των απαίδευτων, ο «ξερολισμός» του διαδικτύου, οι θρησκείες, όλα όσα συνθέτουν μια σκληρή καθημερινότητα για τον καθέναν μας. Τίθεται λοιπόν και το ερώτημα «τι κάνεις για να σώσεις τον εαυτό σου απέναντι σε αυτόν τον σύγχρονο μεσαίωνα που σε καταδυναστεύει;».

Υπάρχει η απάντηση στο αφήγημα;

Μάλιστα, υπάρχει. Σε αυτή τη σύντομη διαδρομή που λέγεται ζωή, ο πραγματικός πλούτος είναι ο χρόνος, που αυτή η καθημερινότητα σ’ τον κλέβει. Έχεις χρόνο; Αλλά ακόμα κι αν έχεις χρόνο, έχεις την παιδεία να ξέρεις τι να τον κάνεις; Χρόνος και παιδεία είναι η απάντηση σε μια τόσο σκοτεινή εποχή.

Διατυπώνετε την άποψη πως ούτε οι κοινωνικοί αγώνες μπορούν να αλλάξουν τη σημερινή κατάσταση. Είναι έτσι;

Ξέρετε, δεν υπάρχει πια, όπως παλιά, απέναντί μας ο εχθρός. Κάποτε ήταν οι βασιλείς, οι δικτάτορες, μετά οι καπιταλιστές εργοστασιάρχες, επαναστατούσες εναντίον τους και ήλπιζες να αλλάξεις την κοινωνία. Τώρα ποιοι είναι οι εχθροί; Ο καπιταλισμός έχει αυτοματοποιηθεί και λειτουργεί χωρίς συγκεκριμένους εντολείς πια. Γι’ αυτό και στο αφήγημα λέω ότι δεν υπάρχει συλλογική σωτηρία, υπάρχει μόνο ατομική σωτηρία. Συλλογικά κάνουμε σπουδαία πράγματα –τρέχουμε να δώσουμε αίμα για έναν άγνωστο συνάνθρωπο–, αλλά δεν μπορούμε να σωθούμε όλοι μαζί. Δες τι μπορείς να κάνεις για τον εαυτό σου.

Οι ήρωες που συναντάμε στο μυθιστόρημα θα λέγατε ότι είναι άνθρωποι της καθημερινότητάς μας;

Είναι όλοι υπαρκτά πρόσωπα. Έχω «κλέψει» πλευρές τους. Η ιστορία είναι μυθοπλασία, αλλά κι αυτή στηρίζεται σε αληθινά γεγονότα.

Θα το χαρακτηρίζατε θρίλερ ή περισσότερο ένα κοινωνικό μυθιστόρημα;

Είναι ένα φιλοσοφικό-πολιτικό μυθιστόρημα, γραμμένο όμως με τη λιτότητα της δικής μου δημοσιογραφικής πένας.

Τι ενέπνευσε έναν δημοσιογράφο για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;

Μόνο ένα πράγμα: η έκφραση. Ό,τι μας οδηγεί να γράψουμε ακόμη κι ένα μονόστηλο, ένα άρθρο ή ένα ρεπορτάζ.

Στη σημερινή εποχή ξέρουμε πώς να διαχειριστούμε τον χρόνο μας;

Όχι. Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων «δολοφονεί» τον χρόνο που έχει και ξαφνικά μπαίνοντας στην τρίτη ηλικία διαπιστώνει ότι τον έχασε και δεν μπορεί να τον φέρει πίσω. Το χειρότερο, δεν μπόρεσε να κάνει λίγα από αυτά που ονειρευόταν. Ο χρόνος είναι ο μοναδικός μας πλούτος.

Πρόκειται για το τρίτο βιβλίο σας και το δεύτερό σας μυθιστόρημα. Τελικά, οι δημοσιογράφοι είμαστε καλοί «παραμυθάδες»;

Γράφουμε μικρές ή μεγάλες ιστορίες, αυτό δεν κάνουμε; Κάθε δημοσιογραφικό κείμενο είναι και μια μικρή ιστορία. Ωστόσο, πιστέψτε με, το να γράψεις με επάρκεια 85.000 λέξεις ενός μυθιστορήματος δεν είναι το ίδιο με ένα ρεπορτάζ 1.000 λέξεων ή ένα άρθρο 300 λέξεων. Το μυθιστόρημα θέλει κόπο.

Τι θα προσλάβει κάποιος που θα διαβάσει το βιβλίο σας για την κοινωνικοπολιτική κατάσταση στην Ελλάδα;

Το «24 ώρες ακόμη» ασχολείται με τα πάντα της ζωής και μάλιστα με πληρότητα. Ο αναγνώστης θα αιφνιδιαστεί από τις περιγραφές και τα βαθύτερα νοήματα των διαλόγων. Στο τέλος θα καταλάβει ότι το εν λόγω μυθιστόρημα γράφτηκε γι’ αυτόν.

Ο πρωταγωνιστής σας δεν έχει όνομα…

Σε κάθε μυθιστόρημά μου ο κεντρικός πρωταγωνιστής δεν αναφέρεται ποτέ με όνομα. Έτσι, γίνεται πολύ οικείος στον κάθε αναγνώστη, που στο τέλος ταυτίζεται μαζί του. Ο αναγνώστης νιώθει ότι στην ιστορία πρωταγωνιστεί ο ίδιος ή ένας πολύ κοντινός του άνθρωπος. Αν του βάλεις ένα όνομα, είναι ένας ξένος. Τι σε νοιάζει τι κάνει;

Εργάζεστε για χρόνια ως δημοσιογράφος. Πόσο και πώς είδατε να αλλάζει το επάγγελμα μέσα στον χρόνο;

Έως καταστροφής. Είναι δημοσιογράφοι αυτοί του «νεο-αυριανισμού» που παρελαύνουν στα τηλεπαράθυρα για να υποστηρίξουν με εξοργιστική «φανατίλα» την κυβέρνηση, αλλά κι αυτοί που σαν δημοσιογράφοι στηρίζουν άκριτα ένα άλλο κόμμα; Ειλικρινά, είναι μια αξιοθρήνητη εικόνα. Είμαστε απολύτως συνυπεύθυνοι για την έκταση της κρίσης. Στο «24 ώρες ακόμη» περιγράφω όλη την πικρή αλήθεια. Δυστυχώς, δεν υπάρχει ήθος πια στον χώρο μας και αυτό έχει ξεκινήσει πολύ πριν από την κρίση.

Μια τελευταία ερώτηση: πώς αξιολογείτε τον χώρο του βιβλίου;

Μπαίνεις σε ένα κατάστημα υποδημάτων και βρίσκεις παπούτσια με 30 ευρώ, με 80 ευρώ, με 200 ευρώ. Τα παπούτσια έχουν ήδη αξιολογηθεί, τα βιβλία όχι! Όλα, μα όλα τα προϊόντα αξιολογούνται σωστά από τον κατασκευαστή τους μέχρι τον υπάλληλο που θα σ’ τα πουλήσει. Μπαίνεις σε ένα βιβλιοπωλείο και δεν έχει αξιολογηθεί κανένα βιβλίο. Ξέρουν να σου πουν μόνο τα ευυπόληπτα, που συνήθως είναι κακά βιβλία γνωστών ονομάτων. Δεν έχουν ιδέα για το ποιο βιβλίο είναι καλό. Η αγορά του βιβλίου είναι μια σμπαραλιασμένη αγορά, χωρίς μηχανισμούς αξιολόγησης και προώθησης του βιβλίου, αν αυτό αξίζει. Μια λυπηρή και αμήχανη κατάσταση, όπου ο κάθε συγγραφέας πρέπει να διαλαλεί μόνος την πραμάτεια του.