Αλ. Μαλλιάς: «Συνθήκη αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία με ρήτρα στρατιωτικής συνδρομής» - Free Sunday
Αλ. Μαλλιάς: «Συνθήκη αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία με ρήτρα στρατιωτικής συνδρομής»

Αλ. Μαλλιάς: «Συνθήκη αμυντικής συνεργασίας με τη Γαλλία με ρήτρα στρατιωτικής συνδρομής»

Στη γερμανική υποστήριξη των θέσεων και της στάσης της Τουρκίας έναντι της Ελλάδας, της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και της Γαλλίας σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, αποδίδει ο πρέσβης επί τιμή Αλέξανδρος Μαλλιάς την αποθράσυνση που καταλογίζει στον Τούρκο πρόεδρο, Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, και στην ηγετική ομάδα στη γειτονική χώρα.

Ο κ. Μαλλιάς κρίνει ότι η συγκεκριμένη γερμανική πολιτική έχει αποδυναμώσει το κύρος, την εμβέλεια και την αξιοπιστία της Ε.Ε. έναντι της Τουρκίας και όχι μόνο, όπως επισημαίνει χαρακτηριστικά, ενώ παράλληλα κάνει την εκτίμηση ότι αυτή η γερμανική στάση δεν θα αλλάξει στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της επόμενης εβδομάδας.

Ο κ. Μαλλιάς εμφανίζεται ιδιαίτερα επιφυλακτικός σχετικά με τις προσδοκίες που μπορεί να έχει η χώρα μας από τις ρήτρες αλληλεγγύης στις ευρωπαϊκές συνθήκες και προτείνει να επιδιώξει η Ελλάδα την υπογραφή διμερών συμφωνιών αμυντικής συνεργασίας με ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής, αρχής γενομένης από τη Γαλλία, ενώ υπενθυμίζει ότι στην πρόσφατη αντιπαράθεση με την Τουρκία μεγαλύτερη κατανόηση και στήριξη στην πράξη είχαμε πρόσφατα από χώρες όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα παρά από ορισμένους φυσικούς μας εταίρους και συμμάχους.

 

Για ποιους λόγους η Γερμανία είναι τόσο συγκαταβατική απέναντι στις επιλογές στην εξωτερική πολιτική της Άγκυρας;

Κατ’ αρχήν η ρίζα του σύγχρονου προβλήματος –του κακού, αν θέλετε– είναι η προ πενταετίας (2015) παράδοση με απόφαση της καγκελαρίου, κ. Άνγκελα Μέρκελ, στον πρόεδρο της Τουρκίας, κ. Ερντογάν, του σημαντικού όπλου που ονομάζεται «προσφυγικό-μεταναστευτικό». Της κοινής θέσης της Ε.Ε. και της δήλωσης Ε.Ε.-Τουρκίας προηγήθηκε η συμφωνία Βερολίνου-Άγκυρας. Από τη στιγμή εκείνη ο πρόεδρος Ερντογάν αξιοποίησε τον μεγάλο μοχλό πίεσης που απέκτησε και τον χρησιμοποιεί συνεχώς σε βάρος της Ε.Ε. και των πολιτικών ηγεσιών των κρατών-μελών. Στην πραγματικότητα, η Ε.Ε. παρέδωσε στην Τουρκία ένα άνευ προηγουμένου μοχλό πίεσης. Αυτό το «όπλο» συστηματικά ο κ. Ερντογάν το στρέφει απέναντι στο Βερολίνο. Με αρκετή επιτυχία, ομολογώ. Η Ε.Ε. όμως του έδωσε τη δυνατότητα, μαζί μάλιστα με σοβαρές οικονομικές παροχές.

 

Πόσο πιθανό είναι η συγκεκριμένη επιλογή της καγκελαρίου να έχει και εσωτερικά κίνητρα;

Υπάρχει η ανησυχία –υπαρκτή– των γερμανικών αρχών και πολιτικών για την έντονα παρεμβατική πολιτική της ερντογανικής Τουρκίας προς την κατεύθυνση των τουρκικής καταγωγής πολιτών της Γερμανίας. Καίτοι δεν ευθυγραμμίζονται όλοι με την πανοθωμανική πολιτική του προέδρου Ερντογάν, εντούτοις, σύμφωνα και με γερμανικές αναλύσεις που έχουν δει το φως της δημοσιότητας, η Τουρκία ασκεί σημαντική επιρροή.

 

Πάντως, οι σχέσεις Γερμανίας-Τουρκίας είναι παραδοσιακά φιλικές…

Καίτοι δεν μου αρέσει να αναφέρομαι σε «πατροπαράδοτες» φιλίες αλλά μόνο σε συμφέροντα, γεγονός είναι ότι υπάρχει διαχρονικά ένα ιστορικό κεκτημένο, ένα θετικό ιστορικό υπόβαθρο στις σχέσεις Βερολίνου-Άγκυρας πάνω από 100 χρόνια. Η Ιστορία αναμφίβολα παίζει κάποιον ρόλο, άλλοτε μικρότερο άλλοτε καταλυτικό, στην κατανόηση των διαθέσεων των λαών και των αποφάσεων και θέσεων των πολιτικο-οικονομικών τους ελίτ. Σημειωτέον ότι κατά την τελευταία πενταετία ο κ. Ερντογάν έχει μιλήσει επανειλημμένα με προσβλητικά λόγια για τη Γερμανία, την ηγεσία της και τον λαό της (παραλληλισμός με ναζί κ.λπ.). Εντούτοις, η αντίδραση ήταν υποτονική.

 

Αυτό έχει δημιουργήσει και οικονομικές εξαρτήσεις;

Οι οικονομικές σχέσεις –περιλαμβάνω και τα οφέλη από τις εξαγωγές οπλικών συστημάτων– της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας με την Τουρκία είναι πολύ σημαντικές. Με κανέναν τρόπο το Βερολίνο δεν θα ήθελε να χάσει το προνομιακό μερίδιο της τουρκικής αγοράς –εξαγωγές και επενδύσεις– που από μακρού κατέχει.

 

Είναι όλα αυτά που οδηγούν την Τουρκία στο να αποδέχεται τη Γερμανία ως τίμιο μεσολαβητή;

Δυστυχώς, η γερμανική υποστήριξη των θέσεων και της στάσης της Τουρκίας έναντι της Ελλάδος, της Κυπριακής Δημοκρατίας, αλλά και της Γαλλίας σε συγκεκριμένες περιπτώσεις, έχει αποθρασύνει τον κ. Ερντογάν και την ομάδα του και έχει αποδυναμώσει το κύρος, την εμβέλεια και την αξιοπιστία της Ε.Ε. έναντι της Τουρκίας και όχι μόνο.

 

Ποιες γερμανικές θέσεις συγκεκριμένα δημιούργησαν αυτό το κλίμα;

Θέλω να θυμίσω ότι η Γερμανία απέκλεισε την Ελλάδα από τη Διάσκεψη του Βερολίνου για τη Λιβύη (Ιανουάριος 2020), δίνοντας προνομιακό ρόλο στην Τουρκία, παρά τα ζημιογόνα γα τα συμφέροντά μας τουρκο-λιβυκά σύμφωνα. Πρόσφατα αποστασιοποιήθηκε, αποδοκιμάζοντας μάλιστα την υπογραφή της συμφωνίας οριοθέτησης της ΑΟΖ με την Αίγυπτο. Επίσης, αντιτάχθηκε, δημόσια μάλιστα, στη στρατιωτική συνδρομή και παρουσία της Γαλλίας στη ΝΑ Μεσόγειο στο πλευρό της Ελλάδος και της Κυπριακής Δημοκρατίας, ενώ επιπλέον δυσφορεί για τη σημαντική ενίσχυση της ελληνο-γαλλικής συνεργασίας στον τομέα των εξοπλιστικών.

 

Είναι αυτή η στάση που οδήγησε στις πρόσφατες δηλώσεις του κ. Δένδια σχετικά με τις γερμανικές επιλογές;

Αυτά που αναφέρω είναι δημόσια και γνωστά. Προφανώς καλύτερα εμού γνωρίζει η κυβέρνηση τη στάση του Βερολίνου. Απολύτως συναφής και αιτιολογημένη είναι η πρόσφατη δήλωση απογοήτευσης για τον ρόλο της γερμανικής προεδρίας του υπουργού Εξωτερικών, κ. Νίκου Δένδια, ενός καταξιωμένου κοινοβουλευτικού και συνετού πολιτικού.

 

Θα μπορούσε να αλλάξει η γερμανική στάση στο Ευρωπαϊκό Συμβούλιο της επόμενης εβδομάδας;

Δεν έχω στοιχεία υπόψη μου που να δικαιολογούν ότι το Βερολίνο δεν θα επιδιώξει στο τέλος της προεδρίας του στην Ε.Ε. να επικυρώσει την προβληματική εικόνα που εξέπεμπε, ειδικά ως προς την Τουρκία.

 

Τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτή η εμμονή για την Ε.Ε.;

Το πρόβλημα της Ε.Ε. είναι σήμερα μετρήσιμο: αν με οποιαδήποτε προσχήματα δεν επιβεβαιωθεί στην πράξη η βούληση λήψης αναγκαίων και εύστοχων μέτρων κατά συγκεκριμένων επιθετικών πολιτικών της Τουρκίας, τότε πράγματι η Ε.Ε. θα είναι ο μεγάλος χαμένος. Περισσότερο από την Ελλάδα και την Κυπριακή Δημοκρατία. Διότι εμείς ήδη γνωρίζουμε ότι στις δικές μας δυνάμεις, δηλαδή στην πολιτική βούληση, στην αμυντική ισχύ και βέβαια στη διπλωματικο-στρατιωτική μας αποτροπή, στηριζόμαστε κυρίως.

 

Πόσο κατανοητό μπορεί να είναι διεθνώς το ελληνικό αίτημα για εμπάργκο στις εξαγωγές οπλικών συστημάτων στην Τουρκία;

Θεωρώ ότι είναι απόλυτα ορθή η πρωτοβουλία της ελληνικής κυβέρνησης να προτάξει αυτή τη στιγμή το πάγωμα (εμπάργκο) εξαγωγής συγκεκριμένων οπλικών συστημάτων (π.χ. γερμανικά υποβρύχια) προς την Τουρκία. Αλήθεια, ποιοι είναι οι στόχοι της επικίνδυνης επιθετικής και μιλιταριστικής πολιτικής της Τουρκίας στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο; Ελλάδα, Κύπρος, Γαλλία, Ισραήλ… Επίσης, στόχοι προφανώς θα είναι και τα σκάφη επιφανείας κρατών-μελών της Ε.Ε. και του ΝΑΤΟ που μετέχουν διαφόρων αποστολών. Όπως, για παράδειγμα, είναι και η αποστολή «Ειρήνη» για τον έλεγχο επιβολής του επιβληθέντος με ομόφωνες αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών εμπάργκο όπλων στη Λιβύη. Αλήθεια, πώς ακούγεται αυτό;

 

Δεν δείχνετε να αξιολογείτε σοβαρά τις δηλώσεις αλληλεγγύης…

Γνωρίζουμε ότι κατά το διάστημα της εξάμηνης προεδρίας της Γερμανίας στην Ε.Ε. (Ιούλιος-Δεκέμβριος 2020), δυστυχώς, οι διακηρυκτικές διαβεβαιώσεις περί αλληλεγγύης κ.λπ. αναιρέθηκαν, αν δεν υπονομεύτηκαν, κατά κανόνα από συγκεκριμένες πράξεις αξιωματούχων της Γερμανίας. Επίσης, από τη στάση του αφερέγγυου κ. Ζοσέπ Μπορέλ, ο οποίος, λόγω της θέσης του, θεωρητικά θα όφειλε να ενεργεί ως υπουργός Εξωτερικών της Ε.Ε. Δυστυχώς, επαναλαμβάνω. Δεν είναι ευχάριστο να το λέει αυτό ένας ευρωπαϊστής. Είναι όμως η αλήθεια.

 

Κατά τη δική σας εκτίμηση, ποια πρέπει να είναι η στρατηγική;

Εκτιμώ ότι τόσο η Γερμανία όσο και υπό την ενθάρρυνσή της συγκεκριμένοι εκπρόσωποι ευρωπαϊκών θεσμών (Μπορέλ κ.λπ.) λόγω μεν εκφράζουν ανέξοδη αλληλεγγύη, έργω δε ή λόγω αδράνειας ανέχονται και επιτρέπουν την επιθετική πολιτική της Τουρκίας. Άρα, με τις επικρατούσες σήμερα συνθήκες (rebus sic stantibus), στρατηγικός στόχος της Ελλάδος ας είναι η υπογραφή διμερών συνθηκών αμυντικής συνεργασίας που να περιέχουν και τη ρήτρα αμοιβαίας στρατιωτικής συνδρομής. Καίτοι γνωρίζω κάποιες επιφυλάξεις, θεωρώ ότι πρωτίστως καλό θα ήταν να υπογράψουμε με τη Γαλλία. Είναι αντιληπτό ότι στην πράξη το άρθρο 5 του ΝΑΤΟ δεν μας καλύπτει σε σχέση με την Τουρκία. Επίσης, οι περί αλληλεγγύης ουσιαστικές ρήτρες που περιλαμβάνονται στις συνθήκες της Ε.Ε. μένει να αποδειχθούν στην πράξη.

 

Ακόμη και εκτός συμμαχιών;

Ας θυμηθούμε ότι στην αντιπαράταξη και αντιπαράθεση με την Τουρκία μεγαλύτερη κατανόηση και στήριξη στην πράξη είχαμε πρόσφατα από χώρες όπως τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα παρά από ορισμένους φυσικούς μας εταίρους και συμμάχους. Στην κατεύθυνση αυτή πρέπει να συνεχίσουμε.