Μάρω Μαρκέλλου: «Είναι δύσκολο πια να πεις πως ασχολείσαι με τη μουσική βιοποριστικά»

Η Μάρω Μαρκέλλου λίγες ημέρες πριν την κυκλοφορία του δεύτερου προσωπικού της δίσκου, θα εμφανιστεί για δύο βραδιές στη μουσική σκηνή «Σφίγγα». Μαζί της την Τρίτη 20-12 ο Φοίβος Δεληβοριάς και την Τρίτη 27-12 η Μιρέλα Πάχου και ο Πάνος Μουζουράκης. Τίτλος της παράστασης «Δέκα υδραυλικοί» από το ομώνυμο τραγούδι το οποίο ήταν και το πρώτο single του νέου album. Με αφορμή τα τρέχοντα αλλά και τα μελλοντικά της σχέδια μίλησε στο free-sunday.gr

Τι ακριβώς θα παρουσιάσετε τις δύο βραδιές στη «Σφίγγα»;

Οι βραδιές θα είναι γιορτινές, δηλαδή μουσικοθεατροχορευτικές! Ο κορμός της παράστασης αποτελείται κατά βάση από τραγούδια δικά μου, τα οποία, συνδυασμένα με λίγες εκλεκτές διασκευές θα δημιουργούν μια ιστορία η οποία ξεκινά με εμάς παιδιά και καταλήγει σε εμάς γονείς, περνώντας από διάφορα στάδια του έρωτα, της γνωριμίας, ακόμα και του χωρισμού, ενώ όλα είναι δεμένα με μια γερή δόση χιούμορ. Εκτός από μια καταπληκτική μπάντα που θα με συνοδεύει, θα έχω τη χαρά να μοιραστώ τη σκηνή με τους υπέροχους φίλους ταλαντούχους «Υδραυλικούς». Την Τρίτη 20 Δεκεμβρίου με το Φοίβο Δεληβοριά και την Τρίτη 27 Δεκεμβρίου με τον Πάνο Μουζουράκη και τη Μιρέλα Πάχου. Αναμένονται λοιπόν πολλές εκπλήξεις και αναπάντεχα ντουέτα.

Πάντα με έλκυε η ιδέα του να γράψω τραγούδια με ρόλους, σαν σκετσάκια, αλλά ως τώρα δεν τα είχα καταφέρει. Μετά το πρώτο τετράστιχο που έγραψα στους Υδραυλικούς, ως δια μαγείας εμφανίστηκε μπροστά μου ένας «διοδιάς» (υπάλληλος διοδίων) να μιλάει για τη δουλειά του, μετά ένας γιατρός, και διάφοροι άλλοι χαρακτήρες που αποφάσισα μετέπειτα να περικόψω. Είναι σαν να συγκεντρώθηκαν σε ένα τραγούδι όλες οι απορίες που μου έχουν δημιουργηθεί τόσα χρόνια για τον κόσμο γύρω μου, οπότε είχα δύο επιλογές, ή να το βάλω στο φάκελο των τραγουδιών που δεν θα κυκλοφορήσω ποτέ, ή να ζητήσω τις φανταστικές χροιές των συναδέλφων «Υδραυλικών» (Φ. Δεληβοριάς, Π.Μουζουράκης, Μ. Πάχου) και να φτιάξουμε μαζί ένα μικροσκοπικό θεατρικό έργο, χωρίς θέμα και σενάριο, αλλά γεμάτο παιδικοφανείς απορίες ενηλίκων.

Έχω τη χαρά μαζί με το 2017 να υποδεχθώ και το καινούριο μου άλμπουμ, καθώς θα κυκλοφορήσει από τη Feelgood Records το Γενάρη.

Υποψήφια μάνα θεωρώ ανά πάσα στιγμή και εμένα και κάθε γυναίκα. Είναι «ατάκα» από ένα στίχο στο ομώνυμο τραγούδι αλλά και ο τίτλος του νέου δίσκου.

Οτιδήποτε σχετικό και κυρίως άσχετο, έχει τη δύναμη ανά πάσα στιγμή να γίνει η αφορμή για ένα τραγούδι, δεδομένης μιας προϋπάρχουσας «αιτίας». Σχεδόν πάντα είναι ένας συνδυασμός του «έξω» με το 

«μέσα», μπορεί δηλαδή να είναι μια κουβέντα που άκουσα στο δρόμο, μία λέξη που είπε ένας φίλος, η οποία περνώντας από το φίλτρο του μυαλού πάτησε τη σκανδάλη σε ένα συναίσθημα που ένιωθα εκείνη τη στιγμή. Τολμώ δε να παραδεχθώ δυστυχώς, πως γράφω βιωματικά.

Η επιβίωση για έναν καλλιτέχνη έχει κατά βάση τρείς άξονες, τις εμφανίσεις, τις πωλήσεις, και τα δικαιώματα. Για τις πωλήσεις δε χρειάζεται να αναλύσω κάτι ιδιαίτερο, το διαδίκτυο έχει πολλά θετικά αλλά ένα από τα μειονεκτήματά του είναι ότι καταπόντισε τον υλικό φορέα, η αγορά του οποίου κατέληξε πολυτέλεια για ρομαντικούς. Οι εμφανίσεις είναι πάντα απρόβλεπτες οικονομικά, με καλές ή όχι τόσο καλές εκπλήξεις στο τέλος μιας βραδιάς, και απομένουν τα δικαιώματα που μέχρι πρόσφατα ήταν το μόνο λειτουργικό «στοιχείο» εν είδη σταθερού εισοδήματος. Χωρίς πολλές υπερβολές, τα πράγματα έχουν δυσκολέψει, όπως άλλωστε και σε όλους τους κλάδους. Τα πνευματικά και συγγενικά δικαιώματα κοντεύουν να καταντήσουν ανέκδοτο, και αυτό είναι απαράδεκτο νομικά αλλά και ηθικά, για το μοναδικό λόγο ότι κάποιοι τα εκμεταλλεύονται και τα καρπώνονται, αλλά ανάμεσα σε αυτούς σπάνια είναι ο ίδιος ο φορέας του δικαιώματος, ο καλλιτέχνης.  Είναι δύσκολο πια να πεις πως ασχολείσαι με τη μουσική βιοποριστικά, αλλά πάντα, κάπως, κάπου, ξεπροβάλλουν λεπτές αλλά αισθητές αχτίδες φωτός».