Γιώργος Νανούρης: «Η Χαρούλα είναι γεννημένη και ηθοποιός»

Η Χαρούλα ήρθε και είδε την «Κατερίνα». Λίγους μήνες αργότερα με πήρε τηλέφωνο η μάνατζέρ της, η κ. Παυλάτου, και ζήτησε να κάνουμε ένα ραντεβού όλοι μαζί. Στο ραντεβού μού είπε ότι ήθελε να κάνει κάτι μαζί μου στο θέατρο χωρίς να ξέρει τι ακριβώς. Της είπα ότι εγώ ως θεατής, αν πήγαινα να τη δω στο θέατρο, θα ήθελα να την ακούσω να μου λέει διάφορες ιστορίες για κείνη, για το πώς φτιάχτηκαν τα τραγούδια που αγαπώ, τέτοια πράγματα, και της πρότεινα να γράψει εκείνη, μια και ήξερα από τα τραγούδια της πόσο ωραία γράφει.

Πώς καταλήξατε στο κείμενο;

Ζήτησα, όπως σας είπα, από τη Χαρούλα να γράψει. Να γράψει ό,τι ήθελε, σκόρπια, άναρχα, με οποιοδήποτε θέμα. Ιστορίες, σκέψεις, όνειρα, αναμνήσεις, οτιδήποτε. Μετά από αρκετό καιρό μαζεύτηκε πολύ υλικό, το οποίο αρχίσαμε να ξεκαθαρίζουμε. Πετούσαμε, προσθέταμε, βγάζαμε, ξαναβάζαμε, ώσπου φτιάξαμε μια ιστορία με αρχή, μέση και τέλος. Ήθελα ο κόσμος να δει αυτές τις «δυο γυναίκες». Τη Χαρούλα κάτω από τη σκηνή, που είναι πιο μοναχική, πιο κανονική, πιο ασπρόμαυρη, και τη Χαρούλα πάνω στη σκηνή, που είναι λαμπερή, φωτεινή, χαμογελαστή, μυθική.

Είναι ταυτόχρονα απίστευτο και κανονικό! Όσο κι αν αυτό ακούγεται περίεργο. Αν το δω απ’ έξω, σαν τρίτος, δεν γίνεται να συνειδητοποιήσω ότι συμβαίνει σ’ εμένα. Χάνεις τον ύπνο σου, κυριολεκτικά. Το καλοκαίρι έπεσε ένα άρθρο στα χέρια μου που είχε τις 10 τραγουδίστριες με τις μεγαλύτερες πωλήσεις όλων των εποχών στην Ελλάδα. Η Χαρούλα ήταν στην πρώτη θέση. Το διάβασα και δέθηκε κόμπος το στομάχι μου. Από την άλλη, πας στην πρόβα μαζί της και αισθάνεσαι ότι είναι ένα μικρό κορίτσι που ξεκινάει τώρα. Θέλουμε πολλές σελίδες για να το περιγράψω. Είναι πολύ παράξενη η ζωή, απρόβλεπτη, και συνάμα όλα αυτά μοιάζουν φυσιολογικά, ενώ ίσως τελικά δεν είναι.

Αρχικά να υπενθυμίσουμε ότι είναι μια γυναίκα που βρίσκεται στη σκηνή 46 χρόνια. Οπότε ξέρει καλύτερα από τον καθένα μας πώς να στέκεται εκεί πάνω. Αυτό που αλλάζει εδώ είναι ο ρόλος της. Και η πρώτη μεγάλη αλλαγή, πριν φτάσουμε στα κείμενα, ήταν ότι δεν έπρεπε να κρατάει μικρόφωνο. Το μικρόφωνο είναι το βασικό όπλο ενός τραγουδιστή και τώρα του το παίρνουμε από τα χέρια! Όλο το σώμα, λοιπόν, χρειάζεται μια ολοκαίνουρια συμπεριφορά, στάση, κινήσεις χεριών, εκφράσεις. Και μετά έρχεται η πρόζα, ο λόγος, το κείμενο. Η δυσκολότερη δουλειά ήταν να καταφέρει να ελευθερώσει χωρίς φόβο και ανασφάλεια, μιλώντας πια και όχι τραγουδώντας, όσα είχε μέσα της. Από τη στιγμή που κατακτήθηκε αυτό, με πολλές πρόβες και κανονικές ασκήσεις που κάνουμε οι ηθοποιοί στη σχολή, τα υπόλοιπα ήταν πιο εύκολα. Για μένα, αλλά και για όσους είδαν την παράσταση, η Χαρούλα είναι γεννημένη και ηθοποιός. Χρειάστηκε μόνο κάποιος να της βάλει τη φωτιά και να την οδηγήσει εκεί όπου (και οι δυο μέσα μας ξέραμε ότι) έχει τη δυνατότητα και το ταλέντο να πάει. Χαίρομαι τρομερά που ήμουν εγώ αυτός.

Έχω συνδέσει πολλές μου στιγμές με τα τραγούδια της. Την έχω δει πολλές φορές live, ήμουν ένας από τους χιλιάδες που τη χειροκροτούσαν στις συναυλίες της. Τι να πρωτοαναφέρω; Θα πω μόνο το εξής: Η θύμηση της μητέρας μου να την ακούει στο ραδιόφωνο είναι χαραγμένη μέσα μου σαν όνειρο. Τώρα που το σκέφτομαι, αυτή η εικόνα νομίζω τελικά πως ίσως είναι η Αλεξίου για μένα: ένα παιδί που παίζει στο πάτωμα και μια φωνή που έρχεται σαν από τον ουρανό παρηγορώντας τη μητέρα του.

Όχι, δεν θα υπάρξουν αλλαγές, γιατί είναι μια πολύ ειδική παράσταση και δεν θέλουμε να τη μετακινήσουμε από το κέντρο της.

Παράλληλα, ξεκινάει και πάλι η «Κατερίνα» με τη Λένα Παπαληγούρα, μια παράσταση που βασίζεται στο βιογραφικό best seller του Αύγουστου Κορτώ «Το βιβλίο της Κατερίνας» (η ηρωίδα είναι η μητέρα του) και αφορά την ιστορία της διπολικής Κατερίνας που αμφιταλαντεύεται ανάμεσα στη ζωή και την αυτοκαταστροφή. Δύσκολο θέμα, ειδικά με τη μορφή μονολόγου, και, αν μου επιτρέπετε, «αντιτουριστικό» για το κοινό. Πώς εξηγείτε την επιτυχία του;

Δεν ξεκινήσαμε για να κάνουμε μια παράσταση για πολύ κόσμο, ούτε καν οι μέρες που είχαμε από το θέατρο προμήνυαν κάτι τέτοιο. Φανταστείτε, κάναμε πρεμιέρα Παρασκευή μετά τα μεσάνυχτα, μια και δεν υπήρχε άλλη ελεύθερη ώρα. Τα υπόλοιπα είναι πια ιστορία. Η «Κατερίνα» ξεπέρασε τους 25.000 θεατές και συνεχίζει τρίτη χρονιά. Κανείς μας δεν ξέρει ακριβώς να εξηγήσει αυτό το φαινόμενο. Όπως πάντα, προσπάθησα να κάνω όσο καλύτερα μπορούσα τη δουλειά μου, με πολύ σεβασμό στο ιδιαίτερο αυτό κείμενο, με πολλή προσωπική δουλειά με τη Λένα, αλλά και με τον Λόλεκ, ώστε να βγει το καλύτερο δυνατό αποτέλεσμα, σύμφωνα με αυτό που είχα στο μυαλό μου. Η «Κατερίνα» είναι αυτόνομη και κάνει τη δική της πορεία χωρίς να το ελέγχουμε εμείς. Είναι μαγικό αυτό που συμβαίνει.

Σίγουρα έχουμε κάνει. Σίγουρα δεν είμαστε όπως παλιά. Σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο ακόμη.

Κι όμως, αν παρατηρήσετε, δεν κάνω τόσο πολλά όσο φαίνεται. Δεν έκανα καινούργια παράσταση ούτε το καλοκαίρι ούτε τώρα, τη νέα σεζόν. Προσπαθώ να μην κάνω βιαστικές κινήσεις. Μέσα σε τέσσερα χρόνια έκανα τέσσερις παραστάσεις. Ουσιαστικά μία τον χρόνο, ενώ οι περισσότεροι κάνουν τρεις και τέσσερις τη σεζόν. Είχα όμως την τύχη όλες να παιχτούν για δύο και τρία χρόνια και έτσι φαίνεται προς τα έξω ότι κάνω πολλά. Θέλω να εξαντλώ το περιθώριο των παραστάσεων, θέλω να παίζονται για όσο μεγαλύτερο χρονικό διάστημα γίνεται. Οι παραστάσεις είναι ζωντανές, έχουν γίνει με τρομερό κόπο και αγωνία και θέλω να παρατείνω τη ζωή τους όσο περισσότερο μπορώ. Ως προς τις άλλες μου δραστηριότητες, όταν παραδώσω μια παράσταση, μετά έχω ελεύθερη όλη τη μέρα, και δεν μπορώ να κάθομαι. Θέλω συνεχώς να γεννάω ιδέες, να ψάχνω, να καταπιάνομαι με διάφορα, και απλώς το κάνω.

Θεσσαλονίκη

Από 28 Σεπτεμβρίου για 10 παραστάσεις

Ζυρίχη

Λονδίνο

Πάτρα

14-15 & 21-22 Νοεμβρίου

Αθήνα

Από 5 Δεκεμβρίου για λίγες παραστάσεις

Αθήνα

Από 12 Οκτωβρίου για 12 παραστάσεις

Θεσσαλονίκη

Από 4 Νοεμβρίου