Σταμάτης Κραουνάκης: «Με ενοχλεί ο εμφύλιος που μοιράζεται στην κοινωνία»
Πάντα αναρωτιέμαι για καλλιτέχνες όπως εσείς, που η μουσική τους είναι συνώνυμη με το ελληνικό τραγούδι, αν αισθάνεστε θεσμός. Αν έχετε «συνείδηση» πως είστε ο Κραουνάκης…
Το αγώνισμα και ο μη εφησυχασμός δεν με άφησαν να υπνωθώ, ούτε να βυθιστώ στη λαίλαπα του ποιος είμαι. Το θυμάμαι ενίοτε, όταν με θυμώνει κανένας θρασύς, και αυτό με χαλάει, γιατί δεν με αφορά να το θυμάμαι. Είμαι εργάτης της καθημερινότητας, με συνεχή καλωδίωση με τους αγγέλους της μουσικής μου και με πίστη στην επικοινωνία της και στη δύναμή της. Ένας πατέρας, μόλις χθες, με ενημέρωσε ότι εκπαιδεύει το μικρό παιδί του, που πάσχει από αναπτυξιακή διαταραχή, με τραγούδια μου και οι ήχοι μου δουλεύουν επάνω στη μικρή αυτή ψυχή… Έκλαψα ώρες στη συνείδηση του ιαματικού μου ρόλου. Αυτό μου είναι αρκετό. Με απασχολεί το επόμενο τραγούδι, η επόμενη μουσική.
Και η αγωνία, ο δημιουργικός πυρετός για ένα πρόγραμμα, έναν δίσκο, μια συναυλία, εξακολουθεί να είναι ανεβασμένη μετά από τόσα χρόνια;
Όλα είναι πολύ πιο μετρημένα. Με ενδιαφέρει η ουσία, να είναι όλα έτσι που να υπάρχει ουσιαστική επικοινωνία. Έχουν αλλάξει και οι τρόποι και η εποχή. Έχω πάντα μια ανησυχία, να είναι όλα στη θέση τους, αλλά κυρίως με ενδιαφέρει να είμαστε σε ισορροπία οι παράγοντες της μουσικής, έτσι που να φεύγει η ενέργεια χωρίς προσκόμματα. Εργάζομαι πιο πολύ απ’ ό,τι νεότερος. Χαίρομαι και πιο πολύ. Έχει αποσυρθεί η αγωνία της (χα χα χα) «καταξίωσης».
Επανέρχεστε στο Ίδρυμα Κακογιάννης και πάλι με το «ΟΛΑ ΕΝΑ – Φίλα με». Γιατί νιώθετε την ανάγκη να το παρουσιάσετε ξανά;
Σχεδόν το ζήτησε η προσέλευση. Ένιωθα κι εγώ ότι έχει ακόμα ζωή. Δεν είναι κάτι που μπορεί να ξαναγίνει εύκολα. Είναι σημείο αιχμής μιας πορείας. Λίγες ακόμα παραστάσεις, εδώ στο Ίδρυμα Κακογιάννης, που αποτελεί πια μια καλή, ασφαλή στέγη για μας, δεδομένου ότι τον Φεβρουάριο σταματήσαμε αρκετά νωρίς… Θεωρώ ότι υπάρχει κόσμος που δεν μας ήρθε και που θα ήθελε. Άλλωστε η υπέροχη περιπέτειά μας στην Ελλάδα, το καλοκαίρι, έδειξε ότι αρκετοί θεατές μας θέλουν να ξανάρθουν και να φέρουν κι άλλους, φίλους τους. Το κάνουμε όλοι όταν κάτι μας αρέσει. Πάμε και με άλλους. Αυτό λέμε: «να πάτε, πάμε και μαζί, το ξαναβλέπω άνετα». Αυτό στις μέρες και στα χρόνια μας είναι μια ελάχιστη ανταμοιβή για την πορεία. Στις 14 Ιανουαρίου τελειώνει η παράσταση για τους Αθηναίους. Στις 27 Ιανουαρίου θα τη δει το Λονδίνο. Και ξεκινάμε για καινούργια περιπέτεια: η πολυπόθητη συνεργασία μου με το Θέατρο Τέχνης στο «Βικτόρ» του Ροζέ Βιτράκ σε μορφή μουσικού έργου. Εισέρχομαι κι εγώ σε άλλη έρευνα.
Είστε από τους καλλιτέχνες που αγαπάνε τις συναυλίες. Ένας δίσκος, ένα τραγούδι, αποκτάνε νέα, διαφορετική υπόσταση όταν παρουσιάζονται ζωντανά;
Α, ναι. Και συνήθως αποφεύγω την επανάληψη. Θέλω κάτι κι εμένα να με κεντρίζει να ξαναγεννήσω κάποια αισθήματα. Άλλωστε αυτό είναι που κάνει και τον κόσμο να θέλει να έρθει. Κάτι μη αναμενόμενο τον περιμένει.
Στα live σας υπάρχει πάντα πολύ πιτσιρίκι. Πώς το εξηγείτε;
Νομίζω, έχει κερδηθεί μια εμπιστοσύνη που ολοένα διευρύνεται. Κάτι τους έχει ακουμπήσει στην καρδιά. Μιλάω μαζί τους κι από το ράδιο, και στην αγορά, στην καθημερινότητα. Με ενδιαφέρει πώς ζουν, πώς τα βγάζουν πέρα, με συμβουλεύονται πολλές φορές. Αυτά δεν είναι να τα εξηγεί και πολύ κανείς. Έχει κερδηθεί μια εμπιστοσύνη. Αυτό τα λέει όλα.
Νοσταλγείτε κάτι από το παρελθόν;
Δε θα το έλεγα νοσταλγία. Αλλά η χαρά ότι δεν πέρασε η ζωή άκλαυτη: καλοί καλλιτέχνες για παρέα, πολλοί, πια, από αυτούς σημεία αναφοράς. Συνοδοιπόρησα με εξαιρετικούς, από μικρός. Αυτό είναι η περιουσία μου.
Είναι δύσκολο εμείς οι δημοσιογράφοι να αποφύγουμε τις ερωτήσεις για την κρίση. Συχνά παίρνουμε την απαντήση «όλο αυτό μπορεί να μας βγει και σε καλό», «να μάθουμε από τα λάθη μας», «να αλλάξουμε νοσηρές νοοτροπίες». Εσείς το πιστεύετε;
Η ανθρωπότητα κλυδωνίζεται. Δεν είναι δυνατόν να μη βλέπουμε τη γενική εικόνα και να μας νοιάζει μόνο αν θα πέσει το κεραμιδί το δικό μας. Δεν ξέρω από πού, αλλά κι εγώ αντλώ δυνάμεις από το σύμπαν για να μπορώ να κρατώ τον εαυτό μου όρθιο και να στηρίζω ό,τι περνάει από το χέρι μου. Ανήκω στους αισιόδοξους. Ρημάζονται ζωές, σπίτια, οικονομίες. Ξέρετε, έχει καταντήσει άθλιο το να συζητάμε συνέχεια ποιος έφταιξε, ποιος φταίει. Βλέπω γύρω γύρω να πηδολογάνε με αγωνία, πολλοί, ποιο καινούργιο αφεντικό θα τους ψωνίσει… Τα κέντρα εξουσίας θέλουν να εκλείψουν πληθυσμοί. Αυτό συμβαίνει στους πολέμους. Βοηθάμε… προχωράμε… και όσοι δεν πεθαίνουμε τραβάμε σε άλλες μάχες. Αυτό λέει ο Μπρεχτ στο τέλος του «Μάνα Κουράγιο». Το είχα δανειστεί και το έβαλα στο φινάλε στους «Αχαρνής» το 2010. Πάνω απ’ όλα με ενοχλεί ο εμφύλιος που μοιράζεται στην κοινωνία από τα κόμματα, για να τη διαλύσουν μια ώρα αρχύτερα και να ξαναμοιραστεί αυτή η πίτα, η λεγόμενη «των ψηφοφόρων». Βρίσκω άθλιο οποιοδήποτε δημοσίευμα, ακόμα και ανάρτηση στα κοινωνικά δίκτυα, επωάζει αυτό τον διχασμό και εκτονώνει τον θυμό στο πληκτρολόγιο. Η Ευρώπη κλυδωνίζεται. Βουλιάζει το σύστημα που εφηύρε για να συντηρήσει τις τραπεζικές της δυναστείες. Είμαστε στην καλύτερη χώρα της γης. Τα έχει όλα. Με τσαμπουκά και αληθινή, επιτρέψτε μου τη λέξη, αξιοπρέπεια κάποιοι θα αγωνιστούμε μέχρις έσχατων. Το τραγούδια, η μουσική, η τέχνη, είναι όπλα.
Συχνά στις συνεντεύξεις σας αναφέρεστε στις πολιτικές και κοινωνικές περιστάσεις. Η σύγχρονη, ελληνική, καλλιτεχνική σκηνή θα έπρεπε να έχει πιο ενεργό ρόλο ως προς τις εξελίξεις;
Χρειαζόμαστε ουσία και διάβασμα… οι καλλιτέχνες, εννοώ. Αυτά παλεύω από τη μεριά μου. Ανατρέχω σε «πανεπιστήμια», που μου φωτίζουν δρόμους. Αν είσαι ταγμένος, θα φωτιστείς. Αν είσαι της ευκολίας, θα καταποντιστείς. Δεν χρειάζεται καμία άλλη ετικέτα. Αρκετά με τις ετικέτες. Δεν πρόσφεραν τίποτα. Προχωράμε, τραγουδάμε, στηρίζουμε τον Άνθρωπο δίπλα μας.
INFO
Σταμάτης Κραουνάκης
ΟΛΟΙ ΕΝΑ – Φίλα με (λίγο ακόμα)
4 Νοεμβρίου 2016 - 14 Ιανουαρίου 2017
Ίδρυμα Μιχάλης Κακογιάννης
Τιμές εισιτηρίων: €16 (γενική είσοδος), €12 (ΑμεΑ, φοιτητικά, καθηγητές, δάσκαλοι, νέοι έως 26 ετών), €5 (άνεργοι, σπουδαστές δραματικών σχολών και ωδείων)
