Τι ακριβώς επιδιώκουμε στις εκλογές; - Free Sunday
Τι ακριβώς επιδιώκουμε στις εκλογές;
Δεν είναι μόνο η κάλπη άδεια, όπως υπενθυμίζουν Μητσοτάκης και Τσίπρας αλλά και η βουλή, η οποία θα γεμίσει με την ψήφο και τον σταυρό μας.

Τι ακριβώς επιδιώκουμε στις εκλογές;

Το άρθρο 37 του ελληνικού Συντάγματος προβλέπει:

  • §2 Πρωθυπουργός διορίζεται ο αρχηγός του κόμματος το οποίο διαθέτει στη Βουλή την απόλυτη πλειοψηφία των εδρών. Αν κανένα κόμμα δεν διαθέτει την απόλυτη πλειοψηφία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει στον αρχηγό του κόμματος που διαθέτει τη σχετική πλειοψηφία διερευνητική εντολή για να διακριβωθεί η δυνατότητα σχηματισμού Κυβέρνησης που να απολαμβάνει την εμπιστοσύνη της Βουλής.
  • §3 Αν δεν διαπιστωθεί αυτή η δυνατότητα, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας παρέχει διερευνητική εντολή στον αρχηγό του δεύτερου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος και εάν δεν τελεσφορήσει και αυτή, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δίνει διερευνητική εντολή στον αρχηγό του τρίτου σε κοινοβουλευτική δύναμη κόμματος. Κάθε διερευνητική εντολή ισχύει για τρεις ημέρες. Αν οι διερευνητικές εντολές δεν τελεσφορήσουν, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας καλεί τους αρχηγούς των κομμάτων και, αν επιβεβαιωθεί η αδυναμία σχηματισμού Κυβέρνησης που να έχει την εμπιστοσύνη της Βουλής, επιδιώκει τον σχηματισμό Κυβέρνησης από όλα τα κόμματα της Βουλής για τη διενέργεια εκλογών και σε περίπτωση αποτυχίας αναθέτει στον Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας ή του Αρείου Πάγου ή του Ελεγκτικού Συνεδρίου τον σχηματισμό Κυβέρνησης, όσο το δυνατόν ευρύτερης αποδοχής, για να διενεργήσει εκλογές, και διαλύει τη Βουλή.

Έστω λοιπόν ότι η ΝΔ δεν παίρνει αυτοδυναμία. Λαμβάνει την πρώτη διερευνητική εντολή. Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν στηρίζει, το ΚΙΝΑΛ δεν στηρίζει. Η εντολή περνά στον ΣΥΡΙΖΑ. Η ΝΔ δεν στηρίζει. Το ΚΙΝΑΛ, ακόμη και αν στηρίξει, κυβέρνηση δεν σχηματίζεται. Τότε η εντολή περνάει στο ΚΙΝΑΛ.

Αν η ΝΔ στηρίξει, πρωθυπουργός ορίζεται η κ. Γεννηματά ή πρόσωπο κοινής αποδοχής. Αν επρόκειτο Πρωθυπουργός να οριστεί ο κ. Μητσοτάκης, θα μπορούσε το ΚΙΝΑΛ να το δεχτεί από την πρώτη διερευνητική. Εννοείται πως, αριθμητικά, χωρίς το πρώτο κόμμα κυβέρνηση δεν σχηματίζεται.

Αν δεν τελεσφορήσει και η τρίτη εντολή, πάμε σε σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας. Εκεί, θεωρητικά εξετάζεται σχήμα συγκυβέρνησης ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ ή το σχήμα ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ-ΚΙΝΑΛ ή το σχήμα των τριών και κάποιου ακόμη μικρότερου κόμματος. Εδώ μπαίνει και η εκδοχή της ψήφου ανοχής.

Όταν το ΚΙΝΑΛ δηλώνει ότι δεν συνεργάζεται με τη ΝΔ, προωθεί τον ΣΥΡΙΖΑ σε κυβέρνηση μεγάλου συνασπισμού ή τη χώρα σε νέες εκλογές (... και τη σκευωρία Novartis σε παραγραφή). Και στις δύο περιπτώσεις, δεν αφήνει τη ΝΔ να κυβερνήσει.

Όταν το ΚΙΝΑΛ λέει ότι δεν θα αφήσει τη χώρα ακυβέρνητη και ότι θα ψηφίσει νομοσχέδια της ΝΔ με τα οποία συμφωνεί (αναθεώρηση συντάγματος, εκλογικό νόμο) σημαίνει ότι θα της δώσει ψήφο ανοχής, ήτοι θα της επιτρέψει να κυβερνήσει για ορισμένο χρόνο ψηφίζοντας μόνο ό,τι επιθυμεί το ίδιο. Επομένως, ρίχνει την κυβέρνηση όποτε θέλει. Λογικά, μια τέτοια κυβέρνηση τελειώνει το έργο της μόλις ψηφιστούν τα τρία τέσσερα νομοσχέδια με τα οποία το ΚΙΝΑΛ δηλώνει ότι συμφωνεί. Έπειτα ακολουθούν εκλογές με απλή αναλογική.

Παρακάμπτω στο σημείο αυτό τον νομικό προβληματισμό που λέει ότι η εμπιστοσύνη αμέσως μετά τις εκλογές πρέπει να εκφραστεί με 151 ψήφους υποχρεωτικά και δέχομαι ότι θα ισχύσει (στην τελική σύσκεψη υπό τον Πρόεδρο) η ερμηνεία (εξόχως προβληματική) ότι αρκεί πλειοψηφία άνω των 120 ψήφων επί των παρόντων. Τεχνικά το ΚΙΝΑΛ θα απουσιάσει από την ψηφοφορία και η ΝΔ θα λάβει ψήφο ανοχής. Ακόμη και ως αποτέλεσμα προγραμματικής συμφωνίας, θα πρόκειται για περιορισμένη συμφωνία ορισμένου, σύντομου χρόνου.

Και φτου κι από την αρχή, εκλογές με απλή αναλογική, αλλά με τα νομοσχέδια με τα οποία συμφωνεί το ΚΙΝΑΛ εξαντλημένα. Η απλή αναλογική θα φέρει απόλυτη ακυβερνησία και μαθηματικά οδηγούμαστε σε τρίτες εκλογές, με τον εκλογικό νόμο που θα έχει ψηφίσει η κυβέρνηση της ΝΔ με ανοχή του ΚΙΝΑΛ, ο οποίος όμως θα είναι αναλογικότερος από τον σημερινό. Και φτου κι από την αρχή (... κοινώς μας δουλεύουν!).

Η νοοτροπία

Στο δημοψήφισμα του 2015 ψήφισαν 6.161.338 (συμμετοχή 62,15%) συμπολίτες μας. Το όχι έλαβε 3.558.864 ψήφους (61,31%) και το ναι 2.245.368 (38,69%). Το ΟΧΙ, για όποιους το στήριξαν, σήμαινε όχι στα μνημόνια. Για τους υπόλοιπους σήμαινε έξοδος από την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ευρωζώνη. Δικαιώθηκαν απολύτως οι δεύτεροι. Πράγματι η επικράτηση του ΟΧΙ προκάλεσε ευθεία πρόκληση εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με την περίφημη (και απολύτως προσβλητική για τη χώρα) φράση του Ντόναλντ Τουσκ: «Το παιχνίδι τέλειωσε» ("the game is over").

Στις πρόσφατες Ευρωεκλογές οι ευθέως φιλο-ενωσιακές δυνάμεις (ΝΔ, ΚΙΝΑΛ, ΠΟΤΑΜΙ, ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑ ΞΑΝΑ και κάποιες μικρότερες) άθροισαν περί τις 2.500.000 ψήφους. Η άνοδος δεν είναι μεγάλη. Βεβαίως, από τους 1.343.595 συμπολίτες μας που ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, μπορούμε να υποθέσουμε πως μεγάλη μερίδα αποδέχονται πια (ή ανέχονται...) την ευρωπαϊκή πορεία της χώρας και βλέπουν μέλλον σε αυτήν. Ταυτόχρονα, βέβαια, συγχωρούν τα όσα τραγικά έγιναν το 2015 τέτοια εποχή και επιζητούν επιδόματα και λοιπές κρατικές χορηγίες –έστω και αν αυτές προέρχονται από την άγρια φορολόγηση του διπλανού τους ή του παιδιού τους.

Η προοπτική

Κάποτε, όχι πολύ παλιά, η χώρα είχε πρόβλημα αναλφαβητισμού. Η γενιά του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου βρίσκεται ακόμη στη ζωή. Πάσχισε να επιβιώσει σε έναν ρημαγμένο τόπο και, αφού χόρτασε, φρόντισε να μάθει κάποια γράμματα. Στη συνέχεια κακόμαθε τα παιδιά της παρέχοντάς τους μόνο τα υλικά αγαθά που αυτή στερήθηκε. Σήμερα η χώρα έχει μειώσει δραστικά τον αναλφαβητισμό, αλλά πάσχει από τον αντίστοιχο ψηφιακό. Ηλεκτρονικοί υπολογιστές και διαδίκτυο αποτελούν άγνωστο θέμα για πάρα πολλούς και αναγκαίο κακό για μεγάλο μέρος από τους υπόλοιπους. Η εξέλιξη της ιατρικής και των μεταφορών, ως απόλυτη συνέπεια της ψηφιακής τεχνολογίας, αύξησαν το προσδόκιμο ζωής και μηδένισαν τις αποστάσεις. Ζούμε πλέον στο παγκόσμιο χωριό. Η ένταξή μας σε ένα μεγάλο σύνολο όπως αυτό της Ευρωπαϊκής Ένωσης μας επιτρέπει να ακολουθούμε ευκολότερα τις εξελίξεις και να μη μετατρεπόμαστε σε σύγχρονους αρχάνθρωπους. Οφείλουμε να αποδεχόμαστε τα αυτονόητα και να προσαρμοζόμαστε. Όταν ο κόσμος ασχολείται με την τεχνητή νοημοσύνη και τη θεωρεί ως την επικείμενη νέα επανάσταση, εμείς ακόμη ψάχνουμε να μετρήσουμε επικολλημένα ένσημα σε καρτέλες του ΙΚΑ του 1990. Είναι παράλογο να βρίζουμε την Ευρωπαϊκή Ένωση και την ίδια στιγμή να καμαρώνουμε διότι το ανιψάκι μας ή το παιδί μας διέπρεψε σε ένα δικό της ερευνητικό κέντρο.

Η χρεοκοπία μάς πήγε πολύ πίσω. Το σοκ, η τυφλή οργή (και η ουσιαστική αμορφωσιά) μάς έστρεψαν εναντίον δικαίων και αδίκων άκριτα. Χάσαμε τον προσανατολισμό μας και φτάσαμε να διακυβεύουμε την ίδια την υπόστασή μας στον σύγχρονο κόσμο. Η άρνηση της πραγματικότητας μας οδήγησε σε παρ’ ολίγον μοιραίες επιλογές.

Στις 7/7/2019 μπορούμε να ξεκινήσουμε και πάλι την πορεία προς την πρόοδο. Μέσω του κόμματος, αλλά εξίσου μέσω του σταυρού. Με κυβερνητική σταθερότητα όμως!