Ιατρού (και ευθύνης) συνηγορία - Free Sunday
Ιατρού (και ευθύνης) συνηγορία

Ιατρού (και ευθύνης) συνηγορία

Ένας νεαρός έφηβος ετοιμάζεται να δώσει πανελλήνιες εξετάσεις. Διαβάζει εντατικά προκειμένου να αριστεύσει. Ειδικά αν θέλει να περάσει στην ιατρική, το άριστα πρέπει να αγγιχθεί. Με λίγο παρακάτω, πας αλλού. Το βασικό «κόλπο» όλων των υποψηφίων συνίσταται, εδώ και χρόνια, στο ότι διαβάζονται μόνο τα τέσσερα ή πέντε μαθήματα των πανελληνίων, ήδη από την πρώτη λυκείου. Τα υπόλοιπα δεν χρειάζονται.

Για να γίνει κάποιος γιατρός, δεν χρειάζεται να εξεταστεί στα μαθηματικά. Τα διδάσκεται, αλλά δεν εξετάζεται σε αυτά. Κατά συνέπεια, μπορεί και να τα ξεχάσει στη συνέχεια. Για να γίνει όμως επιδημιολόγος μετά, πρέπει να κατανοεί πλήρως και το τι σημαίνει εκθετική ή άλλου είδους αύξηση και να μπορεί ταχύτατα να υπολογίζει γινόμενα με υποθετικούς ή και διαρκώς μεταβαλλόμενους παράγοντες, να χαράσσει στρατηγική, να συνεργάζεται με πολλούς, να συντονίζει πολλούς μηχανισμούς, να υπερβαίνει εμπόδια, να αξιοποιεί περιορισμένα μέσα για να πετύχει μεγάλο αποτέλεσμα. Κάτι σαν τη διοίκηση επιχειρήσεων δηλαδή.

Γνωρίζουμε όλοι ότι το δημόσιο σύστημα υγείας, αυτό που κατέστρεψαν τα μνημόνια και ο νεοφιλελευθερισμός, άνθησε σε μια εποχή που ο μισθός ήταν μικρός και η μίζα μεγαλύτερη. Δεν πιστεύω να ξεχάσατε το φακελάκι; Γνωρίζουμε επίσης ότι μια καλή ειδικότητα στο εξωτερικό και μια θέση στο ΕΣΥ ή στο Πανεπιστήμιο μπορεί να σε κάνει πλούσιο αν τη «χειριστείς» κατάλληλα. Και ο ιδιωτικός τομέας μπορεί να σε αμείψει καλά, αλλά δεν μπορεί εύκολα σε κάνει ερευνητή, όχι στην Ελλάδα τουλάχιστον. Η ιδιωτική έρευνα στην Ελλάδα είναι πίσω. Μόνο στους δημόσιους θεσμούς έχει κάποιες δυνατότητες. Η επιδημιολογία πάντως δεν είναι εμπορική ειδικότητα και, όπως εσχάτως αντιλαμβανόμαστε, καθόλου εύκολη. Σε κάθε περίπτωση, η παραμονή στο δημόσιο σύστημα υγείας προϋποθέτει αφοσίωση. Πνευματική και ηθική. Ειδικά αν έχεις πρωτεύσει στο εξωτερικό, αλλά έχεις γυρίσει πίσω στην πατρίδα.

Τι είναι αυτό που επιτρέπει σε ένα γιατρό να μην περιφέρεται ως αυθεντία, ανάμεσα σε τρομαγμένους συμπολίτες του; Τι είναι αυτό που επιτρέπει σε ένα γιατρό να επωμίζεται τις ευθύνες εκπροσώπησης μιας κυβέρνησης και ενός ολόκληρου δημόσιου συστήματος υγείας, σε μια χώρα που είναι εκ των προτέρων γνωστό ότι είναι αχάριστη; Ότι θα τον «αρπάξουν» τα μέσα και θα κάνουν τη ζωή του φύλλο και φτερό; Ότι θα χρεωθεί την τυχόν κυβερνητική αποτυχία; Ότι μετά βεβαιότητας θα του ορμήξουν ορισμένοι από τον κλάδο του είτε για να τον κοντύνουν, είτε για να αυτοπροβληθούν είτε απλά για να πολεμήσουν την κυβέρνηση;

Ο κ. Σωτήριος Τσιόδρας, ασχέτως του σε τι εξετάστηκε για να γίνει γιατρός, γνωρίζει, διότι μελέτησε, καλά θρησκευτικά (κόντρα στη μόδα) και από ότι φαίνεται και μαθηματικά και διοίκηση επιχειρήσεων. Γνωρίζει, διότι το επικαλείται, να συνεργάζεται με τους ομολόγους του, τους οποίους εντίμως ονομάζει. Παρότι πολύτεκνος, είναι εμφανώς μοναχικός άνθρωπος. Όλοι οι αφοσιωμένοι άνθρωποι είναι, μέσα τους μοναχικοί, διότι στην άσκηση του καθήκοντος, σκληρός υπέρτατος κριτής είναι ο εαυτός τους. Δεν είναι η ευθύνη που θα τον καταβάλει. Αγωνίστηκε μια ζωή ακριβώς για να αναλαμβάνει αυτή την ευθύνη. Και ξέρουμε, προκαταβολικά, ότι το αποτέλεσμα που θα φέρει θα είναι το καλύτερο δυνατό. Όποιο και αν είναι.

Ο δημόσιος λυγμός αποδόθηκε από πολλούς στην αγωνία του για την τύχη των παππούδων μας. Λάθος. Ο δημόσιος λυγμός, οφείλεται και το είπε, στο ότι κάποιος από τον κύκλο του αμφισβήτησε ευθέως τις ηθικές του επιλογές. Το σύστημα αξιών του. Έδειξε ότι δεν τα διαπραγματεύεται και ξέρει ότι πίσω του σέρνεται μια κυβέρνηση και μια ολόκληρη χώρα. Προφανώς, τον στηρίζει και ο πολυπρόσωπος μηχανισμός με τον οποίο συνεργάζεται. Δεν είναι μόνος του. Αλλά είναι άξιος ηθικός εκπρόσωπος ενός ολόκληρου χώρου, αυτού που ονομάζουμε δημόσιο σύστημα υγείας. Και για τον λόγο ότι δεν φοβήθηκε να εκτεθεί.

Τα χρόνια πριν τη χρεωκοπία, έκρυψαν από το προσκήνιο τέτοιους ανθρώπους και έβγαλαν στην επιφάνεια τις λεγόμενες «γκλαμουριες». Η χρεωκοπία όμως και το ότι ακολούθησε, ιδίως ότι συμβαίνει σήμερα, αποδεικνύουν ότι η χώρα αυτή εξακολουθεί να έχει μια πραγματική ελίτ καταρτισμένων και με ηθικές αρχές ανθρώπων οι οποίοι θα την τραβήξουν μπροστά.

Μετά την πανδημία θα είμαστε φτωχότεροι. Τέτοιους ανθρώπους θα πρέπει να τους κάνουμε πλούσιους και ας μη το χρειάζονται. Κυρίως όμως πρέπει να τους αποκαταστήσουμε στο βάθρο των αληθινών προτύπων.