Μικρές ηγεσίες

Κάθε πρωθυπουργός πηγαίνει στην ΔΕΘ για να παρουσιάσει ένα success story και να καταγγείλει τους προηγούμενους, κάθε αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης ζητά εκλογές και εκφράζει την πεποίθηση ότι η κυβέρνηση δεν θα αντέξει την κοινωνική κατακραυγή. Και οι δυο υπόσχονται διάφορα - λεφτά υπάρχουν ή λεφτά θα βρούμε ή τα λεφτά θα έρθουν. 

Άλλος κάνει τις εξαγγελίες αποενοχοποιημένα και αδίστακτα, άλλος κάνει πρώτα έναν πρόλογο για να εξηγήσει ότι δεν είναι λαϊκιστής και τα δικά του δώρα είναι πραγματικά, όλοι απευθύνονται πρωτίστως στο εσωκομματικό τους ακροατήριο, με επιδείξεις πυγμής και αυτοπεποίθησης, τήρηση ισορροπιών και προσπάθεια να μην βρουν πάτημα όσοι περιμένουν στην γωνία. 

Στο βάθος της εικόνας υπάρχει πάντα ο Άνθιμος.

Αυτό που δεν συμβαίνει είναι μια αναμέτρηση προτάσεων και αναπτυξιακών σχεδίων. Μπορούμε να διαλέξουμε ποιος φαίνεται καλύτερος διαχειριστής του μνημονίου, ποιος μοιάζει πιο συμπαθητικός, ποιος θα μοιράσει δικαιότερα τα λίγα που έχουμε, όχι ποιος θα δημιουργήσει, ποιος θα αυξήσει τις δυνατότητές μας. 

Όποιος αντέξει να παρακολουθήσει τις ομιλίες και τις συνεντεύξεις τύπου των πολιτικών αρχηγών στην ΔΕΘ θα επιβεβαιώσει ότι το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά που χρειάζεται για να βγει η χώρα από το τέλμα. Επαναλαμβάνουν μονότονα και κουραστικά τα κλισέ του παρελθόντος, υποκαθιστούν την πολιτική με την τακτική και την τεχνική της επικοινωνίας, δεν έχουν μακροπρόθεσμη στρατηγική παρά μόνο προσήλωση στο εφήμερο και τις εντυπώσεις. 

Μικρές ηγεσίες για μικρά πράγματα. Θα αντιτείνει κανείς ότι σε ολόκληρο τον κόσμο υπάρχει ανάλογο πρόβλημα: Οι αρχηγοί κρατών και κυβερνήσεων κάνουν μια μίζερη διαχείριση με γνώμονα τις δημοσκοπήσεις, το πολιτικό κόστος, το κομματικό συμφέρον. Απέναντί τους βρίσκονται πρόσωπα ανάλογου επιπέδου, λαϊκιστές, δημαγωγοί και καιροσκόποι που προσπαθούν να επιπλεύσουν στα ρηχά νερά του διογκούμενου αντισυστημισμού. Ένας Ομπάμα και ένας Τριντό απλώς μας θυμίζουν πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα αν… 

Είναι αλήθεια ότι ζούμε σε μια εποχή μετριότητας και ότι αυτό ξεκινάει από την κορυφή. Η Δύση βρίσκεται σε παρακμή και η πορεία προς τα κάτω και προς τα πίσω φαίνεται αυτή τη στιγμή ανεξέλεγκτη. Όμως δεν έχουμε τα ίδια προβλήματα εμείς και οι Γάλλοι της Λεπέν, εμείς και οι Αυστριακοί του Χόφερ, εμείς και οι Ιταλοί του Γκρίλο, ούτε φυσικά εμείς και οι Πορτογάλοι, οι Ιρλανδοί, οι Κύπριοι. 

Η χώρα μας είναι μοναδικό παράδειγμα οικονομικής αποτυχίας στον αναπτυγμένο κόσμο και ανυπαρξίας στον παγκόσμιο καταμερισμό εργασίας. Στη δική μας περίπτωση, το λίγο των ηγεσιών είναι μοιραίο γιατί συναντά το τίποτα της παραγωγής και της συλλογικής σκέψης.