4ο μνημόνιο; Ξυπνήστε...

Γιατί ο χρόνος κυλάει αδυσώπητα. Το 3ο μνημόνιο (του Τσίπρα) λήγει τον Ιούνιο του 2018. Μέχρι τότε, υπό την προϋπόθεση της συμμόρφωσης στα προαπαιτούμενα των αξιολογήσεων, η χώρα θα έχει χρηματοδότηση που την προσφέρουν οι εταίροι μας. Μετά, σύμφωνα με την θεωρία, θα είμαστε έτοιμοι να βγούμε στις αγορές.

Το 2016 τελειώνει και καμία ουσιαστική προτεραιότητα δεν δείχνει η κυβέρνηση στα θέματα της οικονομίας. Σημειωτόν σε όλους τους τομείς. Στα «κόκκινα δάνεια», στις επενδύσεις, στην ρευστότητα, στα capital controls, σε όλα τα ζητήματα που κρίνουν την ανάπτυξη της χώρας βρισκόμαστε περίπου εκεί που βρισκόμαστε και πριν ένα χρόνο. Μόνο στα ζητήματα ιδιωτικοποιήσεων έχουν γίνει μερικά (τολμηρά είναι η αλήθεια) βήματα.

Η κυβέρνηση ξοδεύει το μεγαλύτερο μέρος της ενέργειας της σε συμβολικές μάχες, όπως τώρα με τα ραδιοτηλεοπτικά, με κύριο ζητούμενο την αντιπολίτευση στην αντιπολίτευση.

Μπορεί κανείς να φανταστεί ότι με βάση την μέχρι τώρα, σχεδόν διετή, επίδοση, η κυβέρνηση αυτή θα «προκάμει» να τρέξει όλα τα αναγκαία ζητήματα μέσα σε 1 - 1,5 χρόνο (που λήγει το μνημόνιο), ώστε να βγει η χώρα στις αγορές;

(Χωρίς να της πάρουν τα σώβρακα στα επιτόκια δηλαδή...).

Επομένως το 4ο μνημόνιο φαντάζει πιο πιθανό και αναγκαίο κάθε μέρα που περνάει. Με κύριο εφιάλτη τους πιθανούς νέους και ίσως επαχθέστερους όρους.

Ωστόσο, δεν ανησυχώ και πολύ. Όχι γιατί δεν θα το χρειαστούμε, που είναι πιθανόν, αλλά γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχει περίπτωση να μας προσφερθεί. Όπως λέει η παροιμία «μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη, τρεις και η κακή του μέρα». Δεν θεωρώ ότι θα υπάρχει ευρωπαϊκή κυβέρνηση που θα μπορέσει να πείσει το εσωτερικό της ακροατήριο και τους φορολογουμένους της ότι αξίζει τον κόπο να δοθεί και 4ο πακέτο χρημάτων στην Ελλάδα. Πολύ δε περισσότερο που φαίνεται ότι η κύρια απαίτηση να δοθούν και άλλα χρήματα θα γίνεται όταν θα έχουν ήδη χαριστεί (μέσω της πολυπόθητης υποτίθεται ρύθμισης του χρέους) τα προηγούμενα.

Όλη η στρατηγική της Ελλάδας, όλων των κομμάτων, όχι μόνο του ΣΥΡΙΖΑ αλλά και του ΔΝΤ, που επικεντρώνεται στο ζήτημα της ελάφρυνσης του χρέους, αποκλείει την περίπτωση 4ου μνημονίου.

Ας το ξεχάσουμε. Το δίλημμα μας το 2018 θα είναι να βγούμε, επιτυχημένα, στις αγορές, ή να χρεοκοπήσουμε, τότε. Πετώντας τις προσπάθειες και τις θυσίες 10 ετών στα σκουπίδια.

Αν χρεοκοπήσουμε, τότε, θα χρειαστούμε και πάλι βοήθεια. Μόνο που αυτήν την φορά θα είναι ανθρωπιστική...

Ξυπνάτε, ρε, και παρατήστε τις βλακείες με τις άδειες.

Το κείμενο δημοσιεύτηκε στο προσωπικό προφίλ του Αριστοτέλη Αϊβαλιώτη στο FB.