Τι να κάνει κι ο Ομπάμα

Η τελευταία, μέσα στη δημοσκοπική της καχεξία, προσπαθεί να δώσει μυθικές διαστάσεις στην επίσκεψη του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ, αφήνοντας να εννοηθεί ότι μπορεί να λυθούν διάφορα προβλήματα που χρονίζουν. 

Πρώτον, οι Αμερικανοί πρόεδροι έχουν περιορισμένη επιρροή στην τελική φάση της θητείας τους. 

Δεύτερον, ο πρόεδρος Ομπάμα δεν είναι απλά στην τελική φάση της θητείας του αλλά επισκέπτεται ευρωπαϊκές χώρες μετά την εκλογή του αντικαταστάτη του. Επομένως το πολιτικό ενδιαφέρον δεν έχει τόσο σχέση με το τι θα πει ο Ομπάμα που φεύγει αλλά τι πρόκειται να κάνει ο Τραμπ που έρχεται. 

Τρίτον, ο κ. Τραμπ κέρδισε τις εκλογές καταγγέλλοντας βασικές επιλογές της περιόδου Ομπάμα και τη «συμπαιγνία» Ομπάμα-Κλίντον. Είναι φανερό λοιπόν ότι δεν θα υπάρξει μεγάλη συνέχεια σε ό,τι αφορά την πολιτική του Τραμπ σε σχέση με την πολιτική του Ομπάμα. 

Τέταρτον, οι ΗΠΑ δεν παίζουν σημαντικό ρόλο στη διαχείριση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου γιατί δεν συμμετέχουν στη χρηματοδότησή του. Είναι σαν να παρεμβαίνει η Γερμανία και να συνιστά στους Αμερικανούς να παραιτηθούν οικονομικών απαιτήσεων που έχουν από την Αργεντινή ή άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής.  

Πέμπτον, ο ίδιος ο πρόεδρος Ομπάμα κινείται προσεκτικά στο ζήτημα και συνδυάζει πάντα την πρόταση για ρύθμιση του χρέους του ελληνικού Δημοσίου με την προώθηση των αναγκαίων διαρθρωτικών αλλαγών. 

Η κυβέρνηση πιέζεται δημοσκοπικά και πολιτικά και προσπαθεί να μετατρέψει το θέμα της αναδιάρθρωσης του χρέους, η οποία έχει συμφωνηθεί να γίνει μετά την ολοκλήρωση του τρίτου προγράμματος-μνημονίου, σε θέμα πρώτης προτεραιότητας.

Η υπογραφή του κ. Τσίπρα, με την οποία αναβλήθηκε η αναδιάρθρωση του χρέους -η οποία αποφασίστηκε σε πολιτικό επίπεδο στα τέλη του 2012- για μετά το 2018, έχει στη συγκεκριμένη περίπτωση μεγαλύτερη σημασία από τις όποιες επισημάνσεις του απερχόμενου προέδρου των ΗΠΑ.