Η απίστευτη ζωή του Άντονι Έρβιν

Ήταν μόλις 19 ετών, όταν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Σίντεϊ, το 2000 κέρδισε το χρυσό μετάλλιο στην κολύμβηση, στα 50 μ. ελεύθερο. Ο κόσμος έμοιαζε να του ανήκει. Όμως ο Έρβιν, παλεύοντας από μικρό παιδί με την νευροψυχιατρική διαταραχή Τουρέτ, έξι χρόνια μετά το θρίαμβο του στις πισίνες, εγκατέλειψε τον πρωταθλητισμό.

Όσα ακολούθησαν μοιάζουν με χολιγουντιανή ταινία. Άλλωστε ο 35χρονος αμερικανός είναι γεννημένος στο Χόλιγουντ μισός αφροαμερικανός (από την πλευρά του πατέρα του, Jack), μισός Εβραίος (από την πλευρά της μητέρας του, Sherry).

Σαν παιδί ήταν επιθετικό και υπερκινητικό. Ο πατέρας του θεώρησε σωστό να ασχοληθεί με τον αθλητισμό για να εκτονώσει όλη αυτή την ενέργεια. Στα 7 του κέρδισε το πρώτο αγώνα, δημιουργώντας απανωτά νέα ρεκόρ στην California και στα 9 του απαίτησε.. να σταματήσει την κολύμβηση. Οι γονείς του δεν έκαναν αποδεκτό το αίτημα και εκείνος... έφυγε από το σπίτι. Τότε απέκτησε και ένα τικ. Τα μάτια του ανοιγόκλειναν περισσότερες φορές. Με ένταση. Δεν μπορούσε να το διαχειριστεί και άρχισε να βρίζει.

Τον πήγαν σε νευρολόγο, ο οποίος διέγνωσε πως έχει τη διαταραχή Tourette: μια κληρονομική, νευροψυχιατρική διαταραχή που εκδηλώνεται σε παιδική ηλικία και χαρακτηρίζεται από πολλαπλά κινητικά και τουλάχιστον ένα φωνητικό τικ. Δεν υπάρχει θεραπεία ή αγωγή συγκεκριμένη. Ο δικός του γιατρός προτίμησε τα ηρεμιστικά. Παρόλα αυτά και ενώ οι διακρίσεις στην πισίνα συνεχίζοντας, πολλά κολέγια τον διεκδίκησαν -προσφέροντας πλήρη υποτροφία. Επέλεξε το Berkeley. Ήθελε να ζήσει μακριά από το σπίτι του. Την πρώτη εβδομάδα στο κολέγιο βρέθηκε μεθυσμένος και έκανε χρήση μαριχουάνας για πρώτη φορά. Ακόμα και έτσι πήρε το χρυσό στο Παγκόσμιο της Ιαπωνίας, για να κερδίσει στις κούρσες των 50 και 100 μέτρων ελεύθερο. Κι ύστερα ήρθε το Σίντεϊ.

Με την επιστροφή του στις ΗΠΑ και θεωρώντας πως έχει κατακτήσει τα πάντα άρχισε να καταναλώνει καθημερινά μεγάλες ποσότητες αλκοόλ και να κάνει χρήση ναρκωτικών ουσιών. Ένα πρωί, ξύπνησε σε ένα κελί, χωρίς να μπορεί να θυμηθεί τι είχε κάνει και τον είχε οδηγήσει εκεί. Ξεκίνησε να χάνει μαθήματα, προπονήσεις και η ημέρα του είχε ως προτεραιότητα τις γυναίκες.

Μέρα με τη μέρα, βυθιζόταν όλο και περισσότερο στην κατάθλιψη. "Όλοι με πίεζαν να συνεχίσω να κολυμπώ. Κανείς δεν κατάλαβε ότι περνούσα δύσκολα. Ήθελα να τελειώσουν όλα το συντομότερο". Επιχείρησε αρκετές φορές να βάλει τέλος στη ζωή του κι αφού δεν τα κατάφερε απόκτησε το σύνδρομο του Θεού. Θεώρησε πως είναι αθάνατος, για να ξεκινήσει να προκαλεί τη ζωή με διαφορετικούς τρόπους. Ως οδηγός μοτοσυκλετών σε αγώνες αρχικά. Κατέληξε με dreadlocks στα μαλλιά υπάλληλος σε δισκάδικο κάνοντας τατουάζ σε όλο του το σώμα. Ώσπου γνώρισε το βουδισμό και την μουσική.

Ένας πρώην συναθλητής του του πρόσφερε τη δουλειά δασκάλου στη σχολή κολύμβησης που είχε δημιουργήσει, στην Νέα Υόρκη.  Τη δέχθηκε για το μισθό. Παρέα με τα παιδιά, έμαθε να απολαμβάνει ξανά την όλη ιστορία. Μακριά από τον ανταγωνισμό, θυμήθηκε τους πραγματικούς λόγους που του άρεσε η κολύμβηση. 

Το 2007 επέστρεψε στο κολέγιο. Το 2010 πήρε πτυχίο στην αγγλική φιλολογία και συνέχισε με σπουδές καθηγητή φυσικής αγωγής. Την ίδια χρονιά έπαθε μια κρίση κατάθλιψης. Για να επανέλθει, συναισθηματικά και σωματικά, άρχισε να κολυμπά, για να επιστρέψει έτσι στους καλύτερους του κόσμου. 

Δώδεκα χρόνια μετά το Sidney, επέστρεψε στους Αγώνες. Ήταν 31 χρόνων. Στα trials έκανε προσωπικό ρεκόρ. Στους Ολυμπιακούς τερμάτισε πέμπτος, με 21.78. Ακολούθησε το Παγκόσμιο και η δεύτερη θέση στα 4Χ100, πίσω από τη Γαλλία και η 6η θέση στα 50μ. και η πρόκριση στο Ρίο, ως το μεγαλύτερο σε ηλικία μέλος της ομάδας κολύμβησης.

Αυτή τη φορά, απόλαυσε κάθε στιγμή, τερμάτισε πρώτος και... ίσως να κρατήσει και το μετάλλιο. Γιατί εκείν του Sydney δεν τα 'χει. Το δώρισε στον Ερυθρό Σταυρό που συγκέντρωνε χρήματα για τα θύματα του τσουνάμι, στις Φιλιππίνες.