Euro 2016: Τι μας έδειξε το ξεκίνημα

Γεγονός σίγουρα λογικό. Οι «μεγάλοι» έχουν τους πιο καταπονημένους ποδοσφαιριστές στη σύνθεσή τους και στόχος τους είναι να ξεμπερδέψουν από τη φάση των ομίλων καταβάλλοντας την ελάχιστη δυνατή προσπάθεια. Αντιθέτως, οι πρωτοεμφανιζόμενοι περίμεναν… σε όλη τους την καριέρα αυτά τα παιχνίδια και μπήκαν στο γήπεδο με διάθεση κατάθεσης ψυχής. Η πολύ καλή Oυαλία νίκησε την Σλοβακία, η οποία στη συνέχεια νίκησε τη Ρωσία. Η Ισλανδία πήρε ισοπαλία από την Πορτογαλία, η Αλβανία στάθηκε πολύ καλά παρά τις δύο ήττες της. Όπως όλα δείχνουν τουλάχιστον μία πρωτοεμφανιζόμενη θα βρεθεί στα νοκ άουτ, δεν αποκλείεται και δύο. 

Από τις μεσαίου μεγέθους ομάδες εκείνη που κέρδισε τις εντυπώσεις ήταν αναμφίβολα η Κροατία. Στην πρεμιέρα πραγματοποίησε μία από τις πιο γεμάτες εμφανίσεις μέχρι τώρα στη διοργάνωση, δείχνοντας πλήρης σε όλες τις γραμμές και έχοντας στις τάξεις της έναν από τους σούπερ σταρ της διοργάνωσης, τον Μόντριτς. Στον αντίποδα βρέθηκαν δύο ομάδες. 

Η Αυστρία, που μετά την εξαιρετική παρουσία της στα προκριματικά, δεν έδειξε τίποτα κόντρα στην πολύ καλή Ουγγαρία. Ακόμη περισσότερο η Ρωσία, που παρουσίασε ένα εντελώς ανερμάτιστο σύνολο στις δύο πρώτες αγωνιστικές, εκμεταλλεύτηκε τις γνωστές αυτοκτονικές τάσεις των Άγγλων για να πάρει την ισοπαλία στην πρώτη αγωνιστική, για να χάσει δικαίως από την πάρα πολύ καλή Σλοβακία του Χάμζικ στη δεύτερη. Ένας όμιλος, ο 2ος, στον οποίο μετά τα αποτελέσματα των δύο πρώτων αγωνιστικών τα πάντα έχουν μείνει ανοικτά εν όψει της τρίτης και τελευταίας. 

Δεδομένης της κλάσης των παικτών που απαρτίζουν την αποστολή του απογοητευτικό ήταν και το Βέλγιο στην πρεμιέρα με την Ιταλία. Έχουν παίκτες αλλά δεν φαίνεται να έχουν γίνει ομάδα οι Βέλγοι, ενώ ο Βίλμοτς έπεσε στην παγίδα που του έστησε ο Κόντε με τον εξαιρετικό τρόπο με τον οποίο έστησε την Ιταλία. Από εκεί και πέρα, οι μεν Ουκρανοί προσπάθησαν αλλά ήταν προβλέψιμοι, ενώ η Τσεχία δεν έδειξε την απαραίτητη θέληση και ψυχολογία. 

Περνώντας στους μεγάλους, όσο κι αν δεν έθελξε με την απόδοσή της, η Ισπανία ήταν η πιο πειστική ομάδα της πρεμιέρας. Πρόκειται ούτως ή άλλως για το φαβορί της διοργάνωσης, εφόσον είναι η υπερασπίστρια του τίτλου για δεύτερη διαδοχική χρονιά, αλλά το κυριότερο είναι πως θύμισε τον… νοτιοαφρικάνικο εαυτό της, όταν κατέκτησε το πρώτο της Μουντιάλ. 

Τότε οι παίκτες της είχαν στα πόδια τους μια κοπιαστική σεζόν και έπρεπε να ανταπεξέλθουν στις δύσκολες συνθήκες του Μουντιάλ της Νοτίου Αφρικής, με την πολύ υγρασία, την αλλαγή ημισφαιρίου, τα μεγάλα ταξίδια κτλ. Τώρα, η Ισπανία έχει τους πιο καταπονημένους παίκτες της διοργάνωσης, εφόσον οι τρεις από τις τέσσερις ομάδες που έπαιξαν στους τελικούς του Champions και του Europa League ήταν ισπανικές και παράλληλα η Primera Division κρίθηκε την τελευταία αγωνιστική. Αυτό που είδαμε, λοιπόν, από τους Ισπανούς έμοιαζε βγαλμένο από το 2010. Μια ομάδα με συντριπτική κατοχή μπάλας, άρα λιγότερο τρέξιμο, και με άμυνα που δεν επιτρέπει ευκαιρίες στους αντιπάλους, που σκοπεύει να πάει σχεδόν «σβηστά» και με «επαγγελματικές» νίκες μέχρι να φτάσουν τα πραγματικά κρίσιμα, όταν και θα ανεβάσει στροφές ώστε να… σκοτώσει τον ανταγωνισμό. Τουλάχιστον αυτός είναι ο σχεδιασμός. Για να ευοδωθεί θα πρέπει να βρεθεί και αυτός που θα δίνει το σίγουρο γκολ που θα ψάχνει η Ισπανία, με τον Μοράτα να μην δείχνει σε αρκετά καλή κατάσταση στο πρώτο παιχνίδι. 

Ανάλογο δείχνει να είναι το πρόβλημα και του άλλου μεγάλου φαβορί, της παγκόσμιας πρωταθλήτριας Γερμανίας, δηλαδή ένας σέντερ φορ που να έχει το εύκολο γκολ και παράλληλα να είναι σε καλή κατάσταση. Από την άλλη πλευρά, άμα έρθουν τα δύσκολα υπάρχει και το πολυεργαλείο κλάσης, ο Μίλερ, να δώσει τις λύσεις. Η Γερμανία είναι εμφανώς η ομάδα που έχει την ψυχολογία ότι είναι η καλύτερη ομάδα του τουρνουά. Και πιθανότατα είναι. Γι’ αυτό και παίζει το πιο ανοιχτό και σχετικά ανέμελο ποδόσφαιρο από όλους τους μεγάλους. Όπως έχουν δείξει, δε, οι συμμετοχές της στις αμέσως προηγούμενες διοργανώσεις, το επιτελείο που την υποστηρίζει γνωρίζει πώς να προπονεί και να διαχειρίζεται τους παίκτες ώστε να συνεχίζουν όταν οι άλλοι σταματούν, όπως αποδείχτηκε περίτρανα στο Μουντιάλ της Βραζιλίας. 

Εξαιρετικές εντυπώσεις έχει αφήσει και η διοργανώτρια Γαλλία, η οποία ας μην ξεχνάμε έχει κατακτήσει και Euro και Μουντιάλ ως οικοδέσποινα. Οι Γάλλοι έχουν παίξει οργανωμένο και καλό ποδόσφαιρο, διαθέτουν πλειάδα ποδοσφαιριστών κλάσης και μια πολύ πλήρη ομάδα. Τρία πράγματα τους έλειπαν: ρυθμός ανταγωνιστικών παιχνιδιών, σκληραγώγηση και χαρακτήρας. Όλα απόρροια του γεγονότος ότι δεν έχουν δώσει επίσημους αγώνες την τελευταία διετία εφόσον προκρίθηκαν απευθείας ως διοργανωτές. Γι’ αυτό και τα δύο πρώτα τους παιχνίδια ήταν αυτό ακριβώς που χρειάζονταν. Ήταν δύο παιχνίδια στα οποία χρειάστηκε να παλέψουν μέχρι τις καθυστερήσεις και κατάφεραν να τα κερδίσουν αμφότερα, αρχίζοντας να χτίζουν χαρακτήρα νικητή, παίρνοντας ένεση αυτοπεποίθησης και αποβάλλοντας μέρος της δεδομένης πίεσης που νιώθουν. 

Για την Ιταλία μένει να δούμε και ένα δεύτερο δείγμα γραφής, κόντρα σε λιγότερο εύθραυστη ομάδα, ώστε να καταλάβουμε τις πραγματικές της δυνατότητες. Φυσικά, για τους Ιταλούς ισχύει πάντα το αξίωμα ότι το θέμα είναι να φτάσουν στα νοκ άουτ, μετά άντε να τους αποκλείσεις, και από αυτή την άποψη η πρεμιέρα με νίκη επί του Βελγίου πιθανότατα να τους δώσει τεράστια ώθηση εν όψει συνέχειας. Μία ώθηση που σίγουρα χρειάζεται η ομάδα του Κόντε. 

Από εκεί και πέρα, η Πορτογαλία θα συνεχίσει να φυτοζωεί εφόσον ο Κριστιάνο Ρονάλντο συνεχίσει στη μετριότητα στην οποίο ολοκλήρωσε και τη σεζόν με τη Ρεάλ Μαδρίτης, ενώ η Αγγλία με όποια σύνθεση και να παρουσιαστεί παρουσιάζει την ίδια εικόνα. Μια ομάδα με πολύ ταλέντο, αλλά όχι τόσο πολύ όσο ομάδες όπως η Ισπανία, η Γερμανία ή η Γαλλία, ίσως ούτε καν όσο του Βελγίου, που μπλέκεται στις ανασφάλειές και στα μόνιμα ερωτήματα που έχει για το αν πρέπει να κάνει το ένα ή πρέπει να κάνει το άλλο, για το που πρέπει να παίζει ο Ρούνεϊ, τι σύστημα της ταιριάζει καλύτερα. Μέχρι να βρει τις απαντήσεις κάθε φορά έχουν αρχίσει τα προκριματικά για την επόμενη διοργάνωση…