Αποτυγχάνοντας στον εξευμενισμό του Ερντογάν

Την ώρα που ο πρωθυπουργός προσπαθούσε με τον γνωστό εξυπνακίστικο τρόπο να αντιμετωπίσει το “αμαρτωλό παρελθόν” που του επεσήμανε ο πρόεδρος της ΝΔ, Κυριάκος Μητσοτάκης και ο ΣΥΡΙΖΑ ανακοίνωνε την απόφαση της κεντρικής επιτροπής με την οποία έκανε δημόσια πρόσληψης συμμάχων “κατά του κυρίαρχου νεοφιλελεύθερου μοντέλου”, το Συμβούλιο της Επικρατείας έδινε τέλος στην προσπάθεια της κυβέρνησης να τηρήσει τη δέσμευση που ο κ.Τσίπρας ουδέποτε διέψευσε ότι είχε λάβει απέναντι στον κ.Ερντογάν.

Να δώσει πίσω τους οκτώ στρατιωτικούς που είχαν ζητήσει καταφύγιο στην Ελλάδα, μετά την προσπάθεια ανατροπής του κ.Ερντογάν, το καλοκαίρι του 2016.

Η Τουρκία οφείλει να αναγνωρίσει ότι η Αθήνα προσπάθησε με συνέπεια να υπερβεί τις ασφαλιστικές δικλείδες του ελληνικού δικαίου για τις περιπτώσεις πολιτών τρίτων χωρών, η ζωή των οποίων κινδυνεύει στην χώρα τους.

Δεν τα κατάφερε όμως. Οι δικλείδες ήταν ασφαλέστερες από τις δυνατότητες που είχε να παρέμβει.

Και γιαυτό η υπόθεση αποτελεί ήττα της και νίκη για την προάσπιση των ατομικών δικαιωμάτων.

Όμως για την κυβέρνηση δεν ήταν θέμα αρχών αλλά θέμα εξευμενισμού της Τουρκίας. Το ερώτημα είναι τι θα κέρδιζε αν οι 8 δεν έπαιρναν άσυλο ή ακόμη περισσότερο, εκδίδονταν στην Τουρκία.

Μπορεί το θέμα να είναι εμβληματικό για τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, όμως το πεδίο των σχέσεων αυτών, έχει πολύ πιο σημαντικά κομμάτια.

Η υπόθεση των 8 δεν επηρέασε την προσήλωση της Τουρκίας στην εφαρμογή της συμφωνίας με την ΕΕ για τη διέλευση των προσφύγων, την οποία εξακολουθεί να τηρεί και δεν θα άλλαζε την τουρκική στάση, στο θέμα της εκμετάλλευσης των πετρελαίων.

Απλώς θα έδινε στον κ.Τσίπρα τη δυνατότητα να μπορεί να τηλεφωνεί στον κ.Ερντογάν που σήμερα αποφεύγει να το κάνει.

Οι καλές διμερείς σχέσεις στηρίζονται στην καθαρότητα των θέσεων των μερών. Και αυτή η κυβέρνηση καθορίζει τις σχέσεις της με την Τουρκία με βάση εσωτερικές ψηφοθηρικές της ανάγκες. Και γιαυτό αποτυχαίνει...