«Ίσως αυτός ο ιός επηρεάζει και την ψυχή μας», λέει ο καθηγητής Ιατρικής Γ. Δημητριάδης

Τα προσωπικά του βιώματα ως ασθενής του κορονοϊού καταθέτει μιλώντας στην F.S. o καθηγητής της Ιατρικής Σχολής του ΑΠΘ και διευθυντής της Α΄ Ουρολογικής Κλινικής του ΑΠΘ, Γιώργος Δημητριάδης.

Ο καθηγητής Δημητριάδης περιγράφει όλη τη διαδικασία της νόσησης και της περίθαλψής του, ενώ παράλληλα καταγράφει τους φόβους που του προκάλεσε αλλά και διαβεβαιώνει ότι θα κάνει το εμβόλιο την ίδια στιγμή, αν δει τον υψηλό τίτλο αντισωμάτων που του άφησε η νόσησή του με κορονοϊό να πέφτει.

Διαχρονικά στην ιστορία της ανθρωπότητας, λέει ο καθηγητής, οι πανδημίες αντιμετωπίζονται είτε αφήνοντάς τες να εξελιχθούν, ελπίζοντας στη φυσική ανοσία, όπως συνέβη, για παράδειγμα, στην πανδημία της πανούκλας στον Μεσαίωνα, με αποτέλεσμα να χαθεί το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης, είτε με εμβόλια.

Πού σας βρήκε ο κορονοϊός;

Αυτό απασχόλησε πολύ και τους υπεύθυνους της επιτροπής λοιμώξεων του νοσοκομείου μας. Είχα κάποια ήπια συμπτώματα, μια καταβολή, εφιδρώσεις. Έκανα τεστ, βγήκε αρνητικό, όμως τέσσερις ημέρες μετά είδα ότι τα συμπτώματα επιδεινώνονταν. Έκανα δεύτερο τεστ, άρχισα να ανεβάζω πυρετό και την επόμενη μέρα μού τηλεφώνησε η υπεύθυνη της επιτροπής λοιμώξεων και μου γνωστοποίησε ότι ήμουν θετικός. Ο πυρετός συνέχιζε για περίπου 48 ώρες και ο συνάδελφος αν. καθηγητής Λοιμωξιολογίας Συμεών Μεταλλίδης μού συνέστησε να κάνω μια αξονική μετά από τέσσερα εικοσιτετράωρα πυρετού. Στα τριάμισι εικοσιτετράωρα έκανα την αξονική, η συνάδελφος με ενημέρωσε ότι είχα πνευμονία και ο κ. Μεταλλίδης αποφάσισε να με εισαγάγει σε μία από τις κλινικές Covid του ΑΧΕΠΑ. Για καλή μου τύχη, σε μια χρονική περίοδο –το δεύτερο δεκαήμερο του Οκτωβρίου– που δεν υπήρχαν πολλοί νοσηλευόμενοι. Μέσα στην πτέρυγα ήταν 4-5 άτομα στα 30 κρεβάτια.

Πώς αισθανθήκατε όταν μάθατε ότι ήσασταν θετικός, ενώ ακούγονται και λέγονται τόσα για τους κινδύνους από την ασθένεια;

Όταν λειτουργείς σε ένα περιβάλλον όπως τα νοσοκομεία, με συσσώρευση πιθανών και επιβεβαιωμένων κρουσμάτων, είσαι υποψιασμένος και λίγο-πολύ περιμένεις ότι θα μπορούσες να είσαι μέσα σε αυτά. Η αλήθεια είναι ότι μετά από καιρό, από τον Μάρτιο, που λειτουργούσαμε κάτω από αυτές τις συνθήκες, είχαμε χαλαρώσει κι εμείς λίγο, θεωρώντας ότι ίσως τελικά το ξεπεράσαμε ή θα περάσει από εμάς και το δεύτερο κύμα όπως το πρώτο.

Φοβηθήκατε το ενδεχόμενο θανάτου;

Ναι, η αλήθεια είναι ότι και όσο ήμουν στο σπίτι με υψηλό πυρετό, πριν από την εισαγωγή μου στο νοσοκομείο, είχα συνεχώς το οξύμετρο στο χέρι. Το έχουν μάθει πλέον οι πάντες ότι αν ο κορεσμός του οξυγόνου πέσει κάτω από ένα όριο, είμαστε εν δυνάμει υποψήφιοι για μονάδα εντατικής θεραπείας. Θεωρούσα ότι, μετά από 35 χρόνια στα νοσοκομεία –μαζί με τα χρόνια των σπουδών μου 41–, είχα συμφιλιωθεί με τη νομοτελειακή κατάληξή μας και ότι δεν θα δικαιολογούνταν να φοβάμαι τόσο πολύ.

Δεν επιβεβαιώθηκε η εντύπωσή σας…

Τελικά, δεν είναι έτσι. Εκείνο που μου έμεινε από τη νοσηλεία μου –και είμαι τυχερός, γιατί δεν χρειάστηκε να φτάσω ούτε στο κατώφλι της εντατικής– είναι ένας φόβος παράλογος. Κάποιες φορές σκεφτόμουν ότι ίσως αυτός ο ιός επηρεάζει και την ψυχή μας και ότι θα πρέπει να προσέξουμε να μη μας αφήσει φοβικά σύνδρομα, που θα επηρεάσουν την καθημερινότητά μας για μεγάλο διάστημα.

Δηλαδή;

Με ακολουθούσε και πολλές πολλές ημέρες μετά την έξοδό μου από το νοσοκομείο. Ξυπνούσα τη νύχτα φοβισμένος και έλεγα στον εαυτό μου «μα τι φοβάσαι, είναι παράλογο». Αυτό πραγματικά είναι μια πολύ έντονη ανάμνηση που μου άφησε.

Έκλεισε δηλαδή ο κύκλος…

Ένα καλό ίσως που μου άφησε είναι ο υψηλός τίτλος αντισωμάτων, προς το παρόν τουλάχιστον. Σύμφωνα με το πρωτόκολλο της αντιμετώπισης, προβλέπεται να γίνεται μέτρηση τίτλου αντισωμάτων στο περιφερικό αίμα 20 μέρες μετά την έξοδο από το νοσοκομείο. Από τότε είχα υψηλό τίτλο αντισωμάτων και πριν από λίγες ημέρες επανέλαβα τη μέτρηση και επιβεβαιώθηκε.

Τι σημαίνει αυτό;

Από τη στιγμή που ο οργανισμός έρχεται αντιμέτωπος με έναν λοιμογόνο παράγοντα, αρχίζει να δημιουργεί στρατό για να του επιτεθεί άμεσα, αλλά και εφεδρείες και μνήμη, ώστε αν ξανάρθει σε επαφή μαζί του να μπορέσει να τον αντιμετωπίσει και να τον περιορίσει και έτσι να αποφύγει τη νόσο. Αυτό ισχύει σε όλο το ζωικό βασίλειο. Έτσι αναπτύσσεται η φυσική ανοσία σε όλα τα έμβια όντα, τουλάχιστον στα θηλαστικά.

Ενώ με το εμβόλιο βάζουμε στον οργανισμό τα αντισώματα που πρέπει να δημιουργήσει…

Στο εμβόλιο παίρνουμε την όψη του ιού, ενώ του έχουμε αφαιρέσει τα όπλα, κι έτσι ο οργανισμός μας, βλέποντας την όψη, τον αναγνωρίζει άμεσα και χωρίς να νοσήσει αναπτύσσει τον αμυντικό μηχανισμό, ώστε να μπορεί και άμεσα αλλά και καθυστερημένα, δηλαδή στο μέλλον, να αντιμετωπίσει ανάλογη απειλή που θα δεχτεί.

Μπορεί να περάσει κάποιος την ασθένεια και να μην αποκτήσει τίτλο αντισωμάτων;

Η ανοσολογική αντίδραση και απάντηση σε μεγάλο βαθμό εξαρτάται από τον ίδιο τον οργανισμό. Για παράδειγμα, νοσήσαμε κι εγώ και η σύζυγός μου. Εγώ χρειάστηκε να νοσηλευτώ με πνευμονία, η σύζυγός μου το πέρασε λίγο πιο ελαφριά κι έμεινε σπίτι με έντονη καταρροή. Έχουμε και οι δύο υψηλό τίτλο αντισωμάτων, απλώς εγώ έχω διπλάσιο από τη σύζυγό μου. Επομένως, απ’ ό,τι φαίνεται, έχει σχέση και με την ένταση της νόσησης και τη βαρύτητα.

Θα κάνετε το εμβόλιο;

Είμαι σε αυτούς που ίσως το κάνουν λίγο αργότερα, γιατί δεν έχει νόημα να το κάνω όσο διάστημα έχω υψηλό τίτλο αντισωμάτων. Το αιτούμενο από το εμβόλιο είναι να δημιουργήσει αντισώματα. Επομένως, όσο κάποιος τα έχει, δεν χρειάζεται να κάνει εμβόλιο. Εκείνο που δεν ξέρουμε ακόμη είναι για πόσο θα τα έχω. Οι εγγυήσεις που μας δίνουν, σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιευτεί έως τώρα, είναι στην καλύτερη περίπτωση 6-7 μήνες. Εάν δω τον τίτλο αντισωμάτων, που μετράω κάθε μήνα, να πέφτει, θα κάνω το εμβόλιο την ίδια στιγμή.

Πώς σας φαίνεται η συζήτηση περί της άρνησης;

Κατά την ταπεινή μου άποψη ως μη ειδικού, πρώην ασθενή και γιατρού, είναι ότι έχουμε δύο επιλογές. Διαχρονικά στην ιστορία της ανθρωπότητας οι πανδημίες αντιμετωπίζονται με δύο τρόπους. Ο ένας είναι να την αφήσουμε να εξελιχθεί, ελπίζοντας στη φυσική ανοσία, όπως συνέβη, για παράδειγμα, στην πανδημία της πανούκλας στον Μεσαίωνα, με αποτέλεσμα να χαθεί το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης. Η δεύτερη επιλογή είναι τα εμβόλια. Αντέχουμε ως κοινωνία να έχουμε 25.000-30.000 νεκρούς, που μπορεί να είναι η μητέρα μας, ο πατέρας μας, η γυναίκα μας, ίσως και το παιδί μας, ή θα πρέπει να κάνουμε το εμβόλιο, που, απ’ ό,τι φαίνεται στην ιστορία της ιατρικής, είναι αυτό το οποίο έχει εξαλείψει πάρα πολλά νοσήματα;