Ν.Παπαϊωάννου, πρύτανης ΑΠΘ: «H αδυναμία φύλαξης εκφύλισε το ακαδημαϊκό άσυλο σε άσυλο ανομίας»
Ο διάλογος για την αντιμετώπιση των φαινομένων βίας στο πανεπιστήμιο κατέληξε στη στρατηγική απόφαση να προφυλαχθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο και οι υποδομές του, επισημαίνει ο πρύτανης του ΑΠΘ, ο οποίος υπενθυμίζει ότι η υπηρεσία φύλαξης των πανεπιστημίων δεν είχε ποτέ δυνατότητα και αρμοδιότητα να παρέμβει και αποδίδει και σε αυτό το γεγονός το ότι το ακαδημαϊκό άσυλο εκφυλίστηκε τα προηγούμενα χρόνια σε άσυλο ανομίας και παραβατικών στοιχείων.
Από την προεκλογική περίοδο της υποψηφιότητάς σας για την πρυτανεία είχατε μιλήσει για «άσυλο ανομίας»…
Η ακαδημαϊκή κοινότητα και η κοινωνία εδώ και πολλά χρόνια ζητούσαν επιτακτικά μια πειστική απάντηση στα ζητήματα που σχετίζονται με τα φαινόμενα βίας και ανομίας στα ελληνικά πανεπιστήμια. Η πιο πρόσφατη, αποτρόπαιη επίθεση στον πρύτανη του ΟΠΑ σόκαρε κάθε πολίτη, παρ’ ότι, θεωρητικά, μετά από δεκάδες περιστατικά βανδαλισμών και άγριων προπηλακισμών τα τελευταία χρόνια, κατά κάποιον τρόπο είχαμε «εθιστεί» σε αυτές τις εικόνες, που δεν προκαλούσαν έκπληξη, αλλά ένα επαναλαμβανόμενο ερώτημα «τι μπορεί να γίνει επιτέλους;».
Και η επίθεση κατά του κ. Μπουραντώνη έδωσε την αφορμή για απάντηση…
Η σκληρότητα της ωμής βίας στο πρόσωπο του πρύτανη κ. Μπουραντώνη κινητοποίησε την πολιτεία σε ανώτατο επίπεδο, με τον πρωθυπουργό να καλεί τους πρυτάνεις για να καταγράψει ο ίδιος τις προτάσεις μας. Ακολούθησε ένας εντατικός θεσμικός διάλογος μεταξύ όλων των εμπλεκομένων φορέων της πολιτείας και της ανώτατης εκπαίδευσης. Αυτός ο διάλογος κατέληξε σε μια στρατηγική απόφαση ότι πρέπει με έναν τρόπο απλό, ουσιαστικό και ρεαλιστικό να προφυλαχθεί το δημόσιο πανεπιστήμιο και οι υποδομές του, που αποτελούν περιουσία του ελληνικού λαού και χρηματοδοτούνται από το υστέρημα του κάθε πολίτη.
Πώς μπορεί να προστατευτεί;
Η πανεπιστημιακή ασφάλεια αναπτύσσεται σε δύο επίπεδα. Το πρώτο αφορά τη φύλαξη και το δεύτερο την πρόληψη και καταστολή οποιασδήποτε πράξης του κοινού ποινικού δικαίου.
Πώς διασφαλίζονται αυτά;
Όταν μιλάμε για φύλαξη, δεν εννοούμε τίποτε άλλο παρά τη δυνατότητα που έχει το κάθε πανεπιστήμιο να μπορεί να φυλάσσει τους χώρους του, τα κτίρια, τα campus, και αν μπορεί να ελέγχει την είσοδο των ωφελούμενων σε αυτά ή όποιων έχουν πραγματική ανάγκη να εισέλθουν στους χώρους του πανεπιστημίου. Κι από την άλλη η Ομάδα Πανεπιστημιακής Προστασίας Ιδρυμάτων, όπως περιγράφεται στο νομοσχέδιο, θα έχει αποστολή την πρόληψη της παραβατικότητας και την αντιμετώπισή της εκεί όπου η υπηρεσία φύλαξης δεν έχει, ούτε είχε ποτέ, δυνατότητα και θεσμική αρμοδιότητα να παρέμβει – γι’ αυτό άλλωστε και το ακαδημαϊκό άσυλο εκφυλίστηκε τα προηγούμενα χρόνια σε άσυλο ανομίας και παραβατικών στοιχείων. Ο ακαδημαϊκός χώρος είναι η κοιτίδα της ελεύθερης έκφρασης ιδεών και απόψεων. Αυτό είναι κατοχυρωμένο, αδιαπραγμάτευτο και αποτελεί τον πυρήνα της ακαδημαϊκής δεοντολογίας. Αυτό οφείλουμε όλοι μας να περιφρουρήσουμε.
