Επιτυχημένος αλλά πικραμένος, θριαμβευτής αλλά όχι δικαιωμένος

Μία σεζόν γεμάτη αναταράξεις ολοκληρώθηκε με θρίαμβο για τον Παναθηναϊκό, δηλαδή την επιστροφή στον θρόνο του πρωταθλητή μετά από δύο διαδοχικούς τίτλους του Ολυμπιακού και μάλιστα κατακτώντας το τρόπαιο μέσα στο ΣΕΦ σε πέμπτο παιχνίδι, κάτι που έχει ξαναγίνει μόνο μία φορά, και πάλι από τον Παναθηναϊκό μέσα στο ΣΕΦ, το 1999.

Επιτυχημένος

Δεδομένης της εικόνας των δύο ομάδων στη σειρά των τελικών, ήταν μία απολύτως δίκαιη εξέλιξη. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι η τελική κατάληξη δικαιώνει ή απαξιώνει όσα έγιναν προηγουμένως στη σεζόν. Ο Ολυμπιακός είχε μία πολύ καλή σεζόν, αποδίδοντας σταθερά υψηλού επιπέδου μπάσκετ, ενώ έφτασε στον τελικό της Ευρωλίγκας με μια τρομερή πρόκριση επί της ΤΣΣΚΑ.

Μία κάθε άλλο παρά αποτυχημένη χρονιά, όσο κι αν τελικά η αίσθηση που έμεινε στους «ερυθρόλευκους» είναι πικρή, εφόσον έχασαν το πρωτάθλημα από τον Παναθηναϊκό. Και πιο πριν έχασαν και το Κύπελλο, στο οποίο επίσης αποκλείστηκαν από τους «πράσινους» μέσα στο ΣΕΦ. Μια απώλεια που ελάχιστη σημασία θα είχε αν ο Παναθηναϊκός δεν κατακτούσε το πρωτάθλημα, ωστόσο από τη στιγμή που το κατόρθωσε απέκτησε πολύ μεγαλύτερη αξία για τους «πράσινους». Η καθίζηση του Ολυμπιακού στους τελικούς φυσικά και εξηγείται λογικά.

Μόνοι

Επρόκειτο για μία ομάδα που έπαιξε για πολύ καιρό «στα κόκκινα», καθώς λόγω των σοβαρών τραυματισμών που προέκυψαν αλλά και των αστοχιών στον προγραμματισμό της σεζόν επιβαρύνθηκαν περισσότερο οι υπόλοιποι.

Ο Χάκετ έχασε το μεγαλύτερο μέρος της σεζόν και ο αντικαταστάτης του, ο Ουότερς, ξεκίνησε αφήνοντας υποσχέσεις, αλλά μόλις άρχισαν τα κρίσιμα εξαφανίστηκε. Ο Λοτζέσκι δεν επέστρεψε ποτέ από τον τραυματισμό του και έχασε όλη την τελική ευθεία της σεζόν, με συνέπεια να χάσει κάθε πιθανότητα ανανέωσης του συμβολαίου του. Ο Μπερτς είχε εντυπωσιακό πρώτο μισό της σεζόν και κάκιστο δεύτερο. Ο Γιανγκ μια απολύτως αναιμική παρουσία συνολικά και ο Γκριν είχε τα πάνω του και τα κάτω του, κάνοντας, για παράδειγμα, πολύ αισθητή την παρουσία του μόνο στον δεύτερο τελικό. Διόλου τυχαία, στον αγώνα από τον οποίο απουσίασε ο Σπανούλης.

Συνεπώς κανένας από τους Αμερικανούς του Ολυμπιακού δεν πρόσφερε ουσιαστικά όταν άρχισαν τα δύσκολα και μοιραία οι υπόλοιποι δεν θα μπορούσαν να συνεχίσουν να κουβαλούν μέχρι τέλους όλο το φορτίο. Πόσο μάλλον όταν μεσολάβησε το φάιναλ φορ της Κωνσταντινούπολης και χάθηκε ο μεγάλος στόχος της σεζόν. Ένας τρομερά δύσκολος στόχος, στην κατάκτηση του οποίου όμως είχαν πιστέψει οι παίκτες του Ολυμπιακού και αυτό φάνηκε από το «άδειασμά» τους στη συνέχεια.

Φάνηκε ακόμα και στον Γιάννη Σφαιρόπουλο, ο οποίος δεν αντιμετώπισε με την ίδια ενέργεια, καθαρό μυαλό και καινούργιες ιδέες τη σειρά των τελικών σε σχέση με τον αντίπαλό του, τον Τσάβι Πασκουάλ. Είναι σαφές, λοιπόν, και τι χρειάζεται ο Ολυμπιακός ενόψει της νέας σεζόν: να διατηρήσει τον βασικό κορμό του και να βρει πιο συμβατούς με την ομάδα και καλύτερους Αμερικανούς, οι οποίοι θα προσθέσουν το στοιχείο της αθλητικότητας. Ένα στοιχείο που μέτρησε καθοριστικά στους τελικούς.

Το λάθος δίλημμα

Για τον Παναθηναϊκό δείχνει ειλημμένη απόφαση η διατήρηση του κορμού της ομάδας. Μια απόφαση που ήταν εξαιρετικά αμφίβολη πριν από την έναρξη των τελικών, κυρίως λόγω των όσων ακολούθησαν τον αποκλεισμό από τη Φενέρμπαχτσε και την περιπέτεια με το πούλμαν. Μια περιπέτεια που χώρισε την ομάδα στα δύο: στους τέσσερις που αγνόησαν την (εσφαλμένη) απόφαση της διοίκησης και επέστρεψαν με το αεροπλάνο (Φώτσης, Σίνγκλετον, Τζέιμς, Γκέιμπριελ) και σε όλους τους υπόλοιπους.

Αποδείχθηκε ότι στην πορεία η ομάδα βρήκε τον τρόπο να το ξεπεράσει, χάρη και στους χειρισμούς του Πασκουάλ. Το μεγάλο δίλημμα που προέκυψε ήταν το εξής: πάνω απ’ όλα η ομάδα (άρα αποχώρηση των τεσσάρων παικτών που διαχώρισαν εαυτούς από αυτήν) ή προέχει το να μείνουν οι καλύτεροι παίκτες και να συνεχίσουν την προσπάθειά τους να εξελιχθούν ως ομάδα;

Στην πραγματικότητα, ήταν ένα λάθος δίλημμα. Δεν μπορείς να κρίνεις το μέλλον των παικτών και την επόμενη μέρα της ομάδας από την αντίδρασή τους σε μια απόφαση εντελώς εσφαλμένη – ουδέποτε θα έπρεπε να τεθούν οι παίκτες σε αυτή τη διαδικασία. Κάτι που αποδείχθηκε στη συνέχεια: η επιστροφή με το πούλμαν από την Κωνσταντινούπολη τους επιβλήθηκε λόγω του αποκλεισμού τους από τη Φενέρμπαχτσε. Λόγω του αποκλεισμού τους, δηλαδή, από τη μετέπειτα πρωταθλήτρια Ευρώπης, την ομάδα που από τη στιγμή που ξεκίνησαν οι νοκ άουτ αγώνες της Ευρωλίγκας δεν έχασε ούτε για… δευτερόλεπτο τον έλεγχο σε κάποια από τις πέντε αναμετρήσεις που ακολούθησαν, μια ομάδα που ήταν προγραμματισμένη για την κατάκτηση του τροπαίου και έφτασε σε αυτήν με σχετική άνεση.

Εμπιστοσύνη

Το ευτύχημα για τον Παναθηναϊκό ήταν πως η κατάκτηση του τίτλου δημιουργεί τις προϋποθέσεις να επιστρέψει στην ελίτ του ευρωπαϊκού μπάσκετ και στο φάιναλ φορ της Ευρωλίγκας, καθώς σε διαφορετική περίπτωση ήταν δεδομένο πως η έναρξη της προετοιμασίας θα τον έβρισκε για μία ακόμη φορά με πλήρως αλλαγμένο ρόστερ και καμία σιγουριά ότι ο Πασκουάλ είναι όντως ο προπονητής που χρειάζεται ο Παναθηναϊκός.

Πλέον, όμως, ο Ισπανός είναι ο προπονητής που κλήθηκε να διαχειριστεί μια ομάδα που δεν δημιούργησε ο ίδιος, την οδήγησε στην τέταρτη θέση της πολύ απαιτητικής κανονικής περιόδου της Ευρωλίγκας, διαχειρίστηκε ιδανικά τον αποκλεισμό από τη Φενέρμπαχτσε και τα απόνερα της επιστροφής με το πούλμαν, βρήκε τον τρόπο να παρουσιάσει μια φρέσκια, γεμάτη ιδέες και αποφασιστικότητα ομάδα στους τελικούς και κατέκτησε τον τίτλο σε 5ο παιχνίδι μέσα στο ΣΕΦ, κάτι που απαιτεί άψογη προετοιμασία σε νοητικό, ψυχολογικό και αγωνιστικό επίπεδο.

Συνεπώς ο Πασκουάλ εξασφάλισε για τον εαυτό του και για την ομάδα του μεγάλη εμπιστοσύνη ενόψει της νέας σεζόν και παράλληλα τη δυνατότητα οι προσθαφαιρέσεις που θα γίνουν να αφορούν τη βελτίωση της πολύ καλής φετινής ομάδας και όχι τη δημιουργία μιας νέας. Οτιδήποτε άλλο θα ήταν τεράστιο πισωγύρισμα. Για μία ακόμη σεζόν.